Max Allegri: Si o no?

Μερικούς μήνες μετά την απόλυση του 45χρονου από την Μίλαν, η ελληνική ομοσπονδία έδειξε έμπρακτα το ενδιαφέρον της στον αλενατόρε, ο οποίος βρίσκεται ψηλά σε μία λίστα με υποψήφιους αντικαταστάτες του Φερνάντο Σάντος. Ο Πορτογάλος αποχωρεί μετά το τέλος των υποχρεώσεων της Εθνικής στο Mundial και παρότι οι όποιες συζητήσεις είναι σε πολύ πρώιμο στάδιο και η απάντησή του είναι εξαιρετικά απίθανο να είναι θετική, ο Αλέγκρι μέσα σε μία μέρα πρόλαβε να μπει στην ελληνική καθημερινότητα και την επόμενη μέρα της πρωταθλήτριας Ευρώπης του 2004. Εμείς και Ιταλοί λένε ότι είμαστε una faccia una razza, πάμε να δούμε θετικά και αρνητικά που θα είχαμε σαν Εθνική αν ο Μαξ έκανε το «μπαμ» και έπαιρνε στα χέρια του το τιμόνι της Γαλανόλευκης.

Αμυνα. Οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές γουστάρετε να βλέπετε επιθετικό ποδόσφαιρο και όχι μία ομάδα που να παίζει ταμπούρι και να πηγαίνει για το μισό-μηδέν, όμως η φανέλα της Εθνικής έγινε πιο βαριά και πέρασε στα βιβλία της ιστορίας με την τακτική και την άμυνα το ιστορικό 2004. Το θαύμα της Πορτογαλίας αλλά και οι σερί προκρίσεις στα μεγάλα ραντεβού επιτεύχθηκαν με βάση την άμυνα, οπότε το να πάρει τη δουλειά ένας Ιταλός μοιάζει με φυσική συνέχεια. Ο Αλέγκρι μπορεί να βάλει ακόμα μία πινελιά τακτικής στην Ελλάδα, της οποίας η φύση είναι να είναι πρώτα απ' όλα συμπαγής.

Αξιοκρατία. Αν θέλουμε να δούμε τι θα ήταν σωστό καθαρά επαγγελματικά, είναι καλό που ο Αλέγκρι δεν είναι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας. Ο πρώην κόουτς των Κάλιαρι και Σασουόλο θα μπορούσε να λειτουργήσει σε μία λογική... εκτός συστήματος και να καλέσει και να δώσει ευκαιρίες στην Εθνική σε παίκτες που ούτε παίζουν σε κάποιο μεγάλο κλαμπ της Ελλάδας, ούτε ανήκουν σε κλαμπ του εξωτερικού. Θα μπορούσε να κρίνει πιο ψυχρά μόνο τις ικανότητες των παικτών και να τους επιλέξει καθαρά ποδοσφαιρικά χωρίς να έχει επηρεαστεί από οποιονδήποτε άλλο παράγοντα.

Κριτική. Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να... τελειώνουμε τον οποιονδήποτε, στην πρώτη στραβή τα αρνητικά σχόλια σκάνε αβίαστα. Αυτό είναι πιθανό να συμβεί ακόμα και σε βάρος ενός ανθρώπου που έχει δουλέψει επί σειρά ετών στο υψηλότερο επίπεδο. Αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να επηρεάσει τον Αλέγκρι, ο οποίος έχει δεχθεί στο πρόσφατο παρελθόν πολύ έντονη κριτική από τον Τύπο της Ιταλίας για τα λάθη, ακόμα και για τα σωστά του στην Μίλαν.

Πιτσιρικάδες. Επί των ημερών του στο «Σαν Σίρο» από την Μίλαν ξεπετάχτηκαν παίκες που δεν ήταν καν γνωστοί σε κάποιους και πλέον το όνομά τους έχει ακουστεί σε όλο τον κόσμο. Ο «νέος Πάολο Μαλντίνι» Ματία Ντε Σίλιο, που από τα 19 του είναι βασικός στην μεγάλη Σκουάντρα Ατζούρα και ο Στεφάν Ελ Σαραουί που έκανε το μπαμ στα 20 του, είναι παίκτες που έδειξαν από μικροί τι μπορεί να κάνουν υπό τις οδηγίες του. Στα 18 του ο Μπράιαν Κριστάντε έπαιξε για πρώτη φορά βασικός και σκόραρε με τον Μαξ στον πάγκο, ενώ σιγά σιγά άρχισε να φαίνεται και ο μεγαλύτερος, Ρικάρντο Σαπονάρα. Αν και οι συνθήκες δεν είναι ίδιες σε Εθνική και σύλλογο, ο Αλέγκρι μπορεί να βγάλει παίκτες από την Ελπίδων και να δώσει ευκαιρίες σε πιτσιρικάδες που δεν έχουν πάρει πολλές ευκαιρίες στις ομάδες τους.

Συστήματα. Ενας τομέας στον οποίο έχει μάθει να πειραματίζεται. Ανάλογα τον αντίπαλο και ειδικά στην Μίλαν των πολλών τραυματισμών, ανάλογα τους παίκτες που έχει στη διάθεσή του. Στον Μαξ αρέσει να αλλάζει τη διάταξη που παρατάσσει την ομάδα του και αυτό είναι κάτι που τον κάνει «ζωντανό» προπονητή. Τη φετινή σεζόν κατέβασε πέρα από το σταθερό 4-3-1-2 και τα 4-3-3, 4-3-2-1, 4-4-1-1 και σίγουρα είναι καλύτερο για έναν κόουτς να μη φοβάται να δοκιμάσει και να προσπαθεί να πάρει αποτέλεσμα με τον σωστό τρόπο στην κάθε περίπτωση.

Πειθαρχία. Κανένα πρόβλημα με τα αποδυτήρια της Εθνικής Ελλάδας δεν θα είχε ο Αλέγκρι. Σε μία χώρα που από παίκτες χωρίς το τρομερό βιογραφικό μπορείς να ακούσεις απίθανα πράγματα, στον Ιταλό θα ήταν θέμα ρουτίνας να επιβληθεί αφού έχει δουλέψει με προσωπικότητες όπως οι Νέστα, Ζέεντορφ, Ιμπραΐμοβιτς, Ιντζάγκι, Γκατούζο, Τιάγκο Σίλβα και ποτέ δεν έχασε τα αποδυτήρια και είχε κερδίσει τον σεβασμό όλων.

Μία ενδεχόμενη πρόσληψη πάντως, δεν θα είχε μόνο θετικά για την Εθνική...

Πτώση. Αν και η δουλειά του Αλέγκρι στην Μίλαν ήταν σοβαρή όταν είχε καλό ρόστερ και όχι τραυματισμούς, η γενική εικόνα που έχει μείνει γύρω από το όνομά του είναι ότι απέτυχε στο «Σαν Σίρο». Οι ντροπιαστικές ήττες, η πορεία ομάδας που παλεύει για να σωθεί και οι επιλογές στις μεταγραφές τη σεζόν 2013-14 χάλασαν το όνομα του Μαξ, ο οποίος θα μπορούσε να έχει ακόμα πιο ψηλά τις μετοχές του αν είχε φύγει νωρίτερα.

Απειρος. Μπορεί να έχει στο βιογραφικό του θητεία 3.5 ετών στην Μίλαν και χρόνια στην Serie A, όμως σε πάγκο Εθνικής ομάδας δεν έχει καθίσει. Είναι κάτι το οποίο θα κάνει για πρώτη φορά και απ' όποια πλευρά και αν το πάρει κανείς θα είναι ένα ρίσκο για μία χώρα που τα τελευταία χρόνια έχει συνηθίσει να παίζει σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις και κοιτάζει στα μάτια ομάδες-τιτάνες του αθλήματος.

Φευγάτος. Σίγουρα δεν πρόκειται να είναι ο νέος Ρεχάγκελ, όσον αφορά τη μακροβιότητά και ίσως ούτε καν Σάντος. Σε νεαρή για τεχνικό ηλικία ο Αλέγκρι αποκλείεται να δει την Εθνική μας σαν ένα πλάνο για το μέλλον και το πιο πιθανό είναι να θεωρήσει ότι βρίσκεται σε ένα σκαλοπάτι που θα του επιτρέψει να ανεβάσει την καριέρα του.

Με τα θετικά και τα αρνητικά του, θα ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρον ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι να πάρει τη δουλειά και να έρθει Ελλάδα. Για να το δούμε και αυτό, να δούμε τι μπορεί να κάνει σε κάτι που δεν έχει ξαναδοκιμάσει. Στο κάτω κάτω δεν είχαμε και πάρα πολλούς καλύτερούς του στον πάγκο της Εθνικής, όμως τουλάχιστον θα γλιτώσουμε την αίτηση για ελληνική υπηκοότητα στον Κέβιν Κονστάντ...

Follow me: Giorgio_Oddo