Ετσι μπλοκάρει η Mάντσεστερ Γιουν.

Τις τελευταίες ημέρες γίνεται πολύς λόγος για το πώς πρέπει να παίξει ο Ολυμπιακός στο “Ολντ Τράφορντ” προκειμένου να πάρει την πρόκριση με δεδομένο το 2-0 του πρώτου ματς. Νομίζω η διάταξη ή ο σχηματισμός και τα πρόσωπα θα παίξουν μεγάλο ρόλο ασφαλώς, αλλά έχουν μικρότερη σημασία σε σχέση με την λογική, την φιλοσοφία, την νοοτροπία με την οποία θα αγωνιστεί ο Ολυμπιακός.

Ολοι όσοι τα κατάφεραν κόντρα στη φετινή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο “Ολντ Τράφορντ” και είναι αρκετοί, το έκαναν με συγκεκριμένο τρόπο. Η Γουέστ Μπόμιτς, η Σαουθάμπτον, η Εβερτον και πολλοί άλλοι το πέτυχαν με “παιχνίδι στο παιχνίδι”. Κανείς από αυτούς δεν πήγε να κλειστεί πίσω και να περιμένει μόνο μία κόντρα. Κανείς δεν άφησε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήσυχη ανασταλτικά και με προβληματισμό μόνο στο πώς θα δημιουργήσει. Ολοι μα όλοι της έβαλαν δύσκολα και στο πώς θα αμυνθεί. Και το έκαναν γιατί η ομάδα του Μόγιες έχει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρόβλημα αγωνιστικά. Και αυτό είναι το περίφημο πλέον transition game.

Ξέρετε πόσα γκολ έχει βάλει στο φετινό πρωτάθλημα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από αντεπιθέσεις; ΚΑΝΕΝΑ! Τα τέρματα που έχει σημειώσει είναι συνολικά 46. Τα 34 από αυτά σε ροή παιχνιδιού, τα 8 από αυτά με στημένες μπάλες, τα 3 με πέναλτι κι' ένα αυτογκόλ. Ούτε ένα γκολ στην κόντρα σε 30 αγωνιστικές πρωταθλήματος. Τυχαίο; Ασφαλώς όχι.

Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Μήπως δεν έχει γρήγορους επιθετικούς και εξτρέμ; Ασφαλώς και όχι, από ταχύτητα μια χαρά τα πάνε. Ποιός είναι αργός; Ο Γιανγκ, ο Γιανουζάι, ο Γουέλμπεκ, ο Βαλέντσια, ο Ρούνεϊ, ή μήπως είναι αργός για φορ ο Φαν Πέρσι;

Αρα δεν είναι θέμα ταχύτητας. Μήπως δεν έχει καλούς εκτελεστές; Αστεία θα λέμε τώρα... Οπότε τι φταίει και δεν μπορεί η Μαν. Γιουνάιτεντ να σκοράρει σε αντεπίθεση ούτε με αίτηση. Μα προφανέστατα η μεταφορά του παιχνιδιού, το transition game. Τα στόπερ της, όποιοι κι' αν αγωνίζονται δεν είναι καλοί χειριστές της μπάλας ώστε να βγάλουν οι ίδιοι την μπάλα μπροστά, συνεπώς η μεταφορά γίνεται από τους δύο κεντρικούς χαφ. Ανεξάρτητα από τα πρόσωπα (Κάρικ, Φλέτσερ, Κλέβερλι και εσχάτως Φελαϊνί) είτε γιατί δεν μπορούν, είτε γιατί δεν είναι αυτός ο τρόπος παιχνιδιού τους (ο δικός τους ή της ομάδας) δεν παίζουν με στόχο να βγάλουν την πάσα με την μία και να σκοτώσουν τον αντίπαλο, αλλά με στόχο να απλώσουν το παιχνίδι στα άκρα ή να κυκλοφορήσουν την μπάλα.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με αυτόν τον τρόπο έχει κατοχή μπάλας, αλλά δεν αιφνιδιάζει καμία μα καμία άμυνα. Ολες οι φάσεις της, όλα τα γκολ της προέρχονται από καλή κυκλοφορία παιχνιδιού και εννιά στις 10 φορές με ανάπτυξη από τα άκρα. Το ότι ο Ρούνεϊ που παίζει πίσω από τον φορ σε πολλά ματς γυρίζει πολύ πίσω για να... κουβαλήσει μπάλα σαν χαμάλης πολυτελείας, έχει να κάνει με τα δικά του αντανακλαστικά και την ποδοσφαιρική οξυδέρκειά του, αφού διαπιστώνει ότι οι χαφ που παίζουν πίσω του δεν μπορούν να μεταφέρουν γρήγορα την μπάλα. Την μεταφέρουν με ασφάλεια, αλλά όχι με ταχύτητα...

Οταν λοιπόν αυτό έγινε αντιληπτό από τους αντιπάλους προπονητές και ειδικά όταν έγινε γνωστή σε όλους η “αχίλλειος πτέρνα της”, ότι δηλαδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΓΚΟΛ ΣΕ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ, τότε άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα για αυτήν στο “Ολντ Τράφορντ”. Οι ασθενέστερες ομάδες ανέβηκαν πιο ψηλά, πίεσαν περισσότερο, προκάλεσαν ανησυχία και προβλήματα στην άμυνά της, κράτησαν τους αμυντικούς της πίσω ή τους έκλεψαν μπάλες και σκόραραν όλοι μα σχεδόν όλοι.

Οσο λοιπόν κι' αν ακούγεται τρελό, όσο κι' αν ακούγεται οξύμωρο και με δεδομένο ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο ματς με τον Ολυμπιακό δεν θέλει απλά τη νίκη, αλλά σκορ 3-0 και θα πάρει συνεπώς μεγαλύτερα ρίσκα, η καλύτερη συνταγή για τον Ολυμπιακό δεν είναι να την περιμένει 90 λεπτά, αλλά ανά μικρά χρονικά διαστήματα να βγει ψηλά και να την πιέσει. Να προσπαθήσει να της χαλάσει την ισορροπία, να της μεταφέρει την πίεση, ότι αν δεν προσέξει και αν βγει μαζικά μπροστά τότε θα δεχτεί τέρμα και η πρόκριση θα τελειώσει.

Κάπως έτσι χαλάνε άλλωστε και οι γραμμές της. Αυτό το περίφημο που ζητούν οι προπονητές, να είναι κοντά οι γραμμές, στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ φέτος σπανίως συμβαίνει. Και οι γραμμές δεν είναι κοντά και οι επιστροφές των παικτών της δεν είναι πάντα καλές και το transition game δεν λειτουργεί.

Αντίθετα όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει την μπάλα στα πόδια της έστω και κόντρα σε κλειστές άμυνες τον βρίσκει τον τρόπο να δημιουργεί φάσεις και να σκοράρει. Θυμηθείτε άλλωστε πότε απείλησε τον Ολυμπιακό στο “Καραϊσκάκη”; Οταν οι “ερυθρόλευκοι” γύρισαν πίσω στο τελευταίο τέταρτο του ματς και γιατί είχαν κουραστεί, αλλά και γιατί είχαν το 2-0 υπέρ τους. Σε όλο το υπόλοιπο διάστημα που ο Ολυμπιακός πίεζε και έβγαινε ψηλά η Μάντσεστερ δεν έκανε ούτε μισή φάση γιατί δεν μπόρεσε να βγάλει ούτε μισή κόντρα επίθεση.

Προσοχή βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να βγει στο χορτάρι του “Ολντ Τράφορντ” και να παίξει όπως έπαιξε για παράδειγμα στο πρώτο ημίχρονο με την Παρί στο “Καραϊσκάκη”, δεν πρέπει όμως να κάνει κι' ένα παιχνίδι υπομονής και αναμονής με 11 παίκτες πίσω από την μπάλα για 90 λεπτά. Αυτό θα είναι μεγάλο λάθος.

Αν η Μάντσεστερ δεν αισθανθεί απειλή στην άμυνά της και μυρίσει αίμα, υπό την έννοια ότι θα διακρίνει ότι απέναντί της έχει μία ομάδα που μόνο αμύνεται τότε η πιθανότητα να... κατασπαράξει τον Ολυμπιακό είναι μεγάλη.