Δεν αντέχεται αυτή η Superleague!

Ψάχνεις μάταια να βρεις νόημα στην διεξαγωγή των τελευταίων αγωνιστικών της Superleague. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να μην το καταλαβαίνουν οι ίδιοι οι επιχειρηματίες που, θεωρητικώς, επενδύουν στο ελληνικό επαγγελματικό πρωτάθλημα ότι κάνουν αδιανόητα μεγάλη ζημιά στην αγορά, στην οποία επιχειρούν και από την οποία περιμένουν να κερδίσουν καθαρό χρήμα, με όλες αυτές τις ομορφιές που μας παρουσιάζουν. Βλέπεις τις εταιρείες να κλειδώνουν τα ματς, ή να δίνουν αποδόσεις που δεν επιτρέπουν σε κανέναν πονηρό να κλέψει εκκλησία, συνειδητοποιείς ότι ο πλανήτης το 'χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι ότι οι τελευταίες είναι οι αγωνιστικές των ανταλλαγών και των πολλών εντόκων δόσεων, και αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να μην εννοούν να το καταλάβουν όλοι αυτοί που φτιάχνουν το σημερινό ελληνικό πρωτάθλημα. Πώς είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν ότι όχι απλώς χάνουν, αλλά διώχνουν τους κάθε είδους και μορφής πελάτες από το πρωτάθλημά τους.

Τυχαίνει να παρακολουθώ στενά αυτή την εποχή όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Και απολαμβάνω τη δράση και το δράμα που κρύβουν στην συντριπτική πλειονότητά τους τα “ο θάνατός μου, η ζωή σου” παιχνίδια στα οποία κρίνεται ο υποβιβασμός και η παραμονή ομάδων, αλλά – κυρίως – αυτά στα οποία η βαθμολογικά αδιάφορη ομάδα τα δίνει όλα επειδή σέβεται το έμβλημα, την ιστορία, τον κόσμο της και το ίδιο το παιχνίδι. Κι η σύγκριση που γεννιέται συνειρμικά στο κεφάλι μου με θλίβει και μου δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερη αποστροφή για αυτό που παρακολουθώ εδώ.

Ολα αυτά και πολύ περισσότερα πέρασαν απόψε από το κεφάλι μου λόγω του τοξικού ποδοσφαίρου που έβαλα μέσα μου παρακολουθώντας τα μεσημεριανά παιχνίδια. Πάλι καλά που ήρθαν εκ των υστέρων τα όσα είδα στα απογευματινά και τα “βραδινά” παιχνίδια. Διότι διαφορετικά θα έκλεινα την τηλεόραση ποτισμένος από τα αρνητικά συναισθήματα που μου δημιούργησαν τα προηγούμενα.

Καιρό με τον καιρό καταλαβαίνω ότι γινόμαστε πλειοψηφία αυτοί που, με όποιο τρόπο, αντιδρούμε σε αυτό που παρακολουθούμε. Και όλο και περισσότεροι αυτοί που σταματούν να το παρακολουθούν. Θα ήθελα πολύ να μη συμβαίνει το δεύτερο, παρά μόνο το πρώτο. Είναι ευχή για τον αθλητισμό αλλά και την ελληνική κοινωνία να μεγαλώσει το ρεύμα που απαιτεί να βλέπει το παιχνίδι να εξελίσσεται μόνο εντός των τεσσάρων γραμμών και να παίζεται στα ίσα. Αμφιβάλλω πολύ ότι θα συμβεί και ότι θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν θα σταματήσω όμως ποτέ να το ζητάω. Και να επαναλαμβάνω, σε κάθε αιτία, ότι αυτό το πρωτάθλημα δεν αντέχεται.