Η αγκαλιά του Ολυμπιακού στον ΠΑΟΚ

Από το πρωί της Κυριακής, με αφετηρία τα social media του ΠΑΟΚ, κάνει τον ψηφιακό γύρο της Ελλάδας η παραπάνω φωτογραφία. Μια φωτογραφία βγαλμένη από τα όνειρα και τα οράματα όσων αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο με νόημα αλλιώτικο από αυτό που ζουν στην Ελλάδα. Είναι μια εικόνα με πρωταγωνιστές έναν εκκολαπτόμενο ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ κι έναν εκκολαπτόμενο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού. Είναι μια σκηνή στη λήξη ενός αγώνα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ, που έκρινε τον τίτλο, ο οποίος πήγε στους Ερυθρόλευκους. Μια εικόνα με πρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Χατζηδίμπα του ΠΑΟΚ, τον οποίο η λήξη του τελικού στο Κ15 πρωτάθλημα βρήκε πεσμένο στον αγωνιστικό χώρο του Αγρινίου να ξεσπά σε κλάματα, και τον Δημήτρη Σκαφίδα, τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού, ο οποίος έσπευσε να τον στηρίξει ψυχικά, να του σταθεί σαν να του ήταν συμπαίκτης και όχι αντίπαλος.

Περίπου όσα σκέφτηκα κοιτάζοντας αυτές τις φωτογραφίες είναι συμπυκνωμένα σ' ένα μήνυμα που μου έστειλε ένας Αγρινιώτης ποδοσφαιρόφιλος, ο οποίος βρέθηκε στο γήπεδο του Παναιτωλικού για να παρακολουθήσει το νεανικό ποδόσφαιρο. Διαβάστε την διήγηση του Βασίλη Ρούλια, που μου έστειλε το μήνυμα.

“Το μεσημέρι διεξαγόταν ο τελικός των κ15 μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ. Αποφασισα να πάω να τον παρακολουθήσω με τον ανιψιό μου. Μπαίνοντας στο γήπεδο υπήρχαν δύο θύρες αριστερά και δεξιά στα επίσημα για τους φιλάθλους κάθε ομάδας. Πήγα σ' αυτούς του ΠΑΟΚ, μιας και ο μικρός είναι ΠΑΟΚάκι. Παρατηρώντας τον κόσμο είδα στην πλευρά του Ολυμπιακού ένα κομμάτι των οργανωμένων από τους τοπικούς συνδέσμους και γύρω γύρω πιο μεγάλους. Στην πλευρά μας γονείς των παιδιών και φίλαθλοι του Αγρινίου.

Αυτό που παρατήρησα και αποφάσισα να γράψω είναι ότι σε όλο τον αγώνα είδα μαρκαρίσματα απλά και σκληρά. Κανείς παίκτης δεν προσπάθησε να δημιουργήσει το παραμικρό. Δεν διαμαρτυρήθηκε. Δεν πήγε κανείς να ζητήσει τον λόγο σε παίκτη. Πάντα πήγαινε να σηκώσει τον αντίπαλο.. Σαν να έβλεπες ποδόσφαιρο σε άλλη χώρα! Ακόμη και ο κόσμος ήταν διαφορετικός πλην των οργανωμένων που κοίταξαν κάποια στιγμή να θυμίσουν το καλό ελληνικό ποδόσφαιρο φωνάζοντας Βούλγαροι, κάτι το οποίο ξεσήκωσε όλο το γήπεδο! Γενικά η όλη εικόνα θα μπορούσε να περιγραφεί με πολύ περισσότερες λέξεις. Απλά φεύγοντας σκεφτόμουν ότι αυτά τα παιδιά που χάρηκαν ένα παιχνίδι και μάλιστα έναν τελικό που τον ήθελαν και οι δυο όσο τίποτε άλλο ήταν ήρεμοι άνθρωποι πάνω απ' όλα. Και ίσως σε λίγα χρόνια που θα μεγαλώσουν και θα παίξουν σε επαγγελματικό επίπεδο να είναι πολύ διαφορετικοί. Οι ομάδες θα τους κάνουν;;; Δεν ξέρω. Ισως το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να παίζεται μέχρι αυτή την ηλικία...”.