Το ταγκό της Ατλέτικο θέλει 11...

Ο Ντιέγκο Κόστα και ο Αρντάν Τουράν, οι δύο από τους πιο σημαντικούς παίκτες αυτής της ομάδας ήταν τραυματίες και εκτός αποστολής, αδύναμοι να προσφέρουν στο μεγαλύτερο ματς της σύγχρονης ιστορίας της Ατλέτικο Μαδρίτης. Βλέπετε πρόκριση σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ δεν είχαν ζήσει ποτέ στο «Βιθέντε Καλντερόν» και συμμετοχή σε ημιτελική φάση Κυπέλλου Πρωταθλητριών είχαν να ζήσουν από το 1974!

Αντίπαλος η Μπαρτσελόνα, δηλαδή η μοναδική ομάδα που από το 2007 και μετά έφτανε κάθε χρόνο τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης. Επτά ομάδες είχαν προσπαθήσει επτά συνεχόμενες χρονιές να την σταματήσουν στα προημιτελικά και δεν τα είχαν καταφέρει.

Το συνολικό μπάτζετ της Ατλέτικο είναι λίγο μεγαλύτερο απ’ όσο κόστισε η μία μεταγραφή της Μπαρτσελόνα το φετινό καλοκαίρι, ο Νέιμαρ. Η αναμέτρησή τους στο «Βιθέντε Καλντερόν» είναι η πέμπτη τη φετινή σεζόν ανάμεσα τους. Στις προηγούμενες τέσσερις κανείς δεν είχε νικήσει, κανείς δεν είχε χάσει. Τέσσερις ισοπαλίες σε τέσσερα ματς που κύλησαν σε τεντωμένο σχοινί.

Το ματς ξεκίνησε με την Ατλέτικο να γνωρίζει ότι και με 0-0 περνάει χάρη στο 1-1 του πρώτου ματς στο «Καμπ Νου». Στα πρώτα 19 λεπτά η Ατλέτικο έχει προλάβει να στείλει την μπάλα μία φορά στα δίχτυα της Μπάρτσα και τρεις στα δοκάρια της. Επικό! Ξεκάθαρο δείγμα. «Εγώ το θέλω, εγώ θα νικήσω, εγώ θα περάσω».

Ο Σιμεόνε με το μαύρο κουστούμι, το μαύρο πουκάμισο, την μαύρη γραβάτα και τα μαύρα παπούτσια ήταν για τους φίλους της Μπάρτσα φτυστός ο Χάρος. Αυτός θα βάλει τέλος στη φετινή πορεία. Αυτός θα τους πάρει την ζωή στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ. Ταυτόχρονα, έτσι ντυμένος στα μαύρα για τους φίλους της Ατλέτικο ήταν ένας σύγχρονος Ζορό. Αυτός θα πάρει την φτωχή και καταχρεωμένη Ατλέτικο και θα την οδηγήσει στην δόξα.

Το τελευταίο σφύριγμα του Αγγλου Γουέμπ απλώς επιβεβαίωσε ότι η Ατλέτικο Μαδρίτης δεν είναι μία καλή ομάδα, είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα που σιγά σιγά συλλέγει σκαλπ που δεν μπόρεσαν να μαζέψουν πολύ μεγαλύτερα club από αυτήν.

Αήττητη στο Τσάμπιονς Λιγκ μετά από δέκα ματς. Αήττητη κόντρα στην Μπάρτσα σε 5 συνεχόμενα ματς και με τον Μέσι να μην της έχει βάλει ούτε ένα γκολ σε 450 λεπτά παιχνιδιού. Μόνη πρώτη στο ισπανικό πρωτάθλημα έξι στροφές πριν το τέλος και με παθητικό μόλις δύο ήττες. Θαύμα!

Η Ατλέτικο είναι ένα αγρίμι πολυτελείας. Στον αγωνιστικό χώρο νομίζεις ότι χορεύει αυτό το άγριο ατίθασο ταγκό που ξέρει να χορεύει λόγω καταγωγής ο Ντιέγκο Σιμεόνε. Ενα ταγκό που δεν χρειάζεται δύο, αλλά έντεκα στην περίπτωση της.

Μια ομάδα που τρέχει ασταμάτητα, που πρεσάρει με τέτοιο τρόπο που σε πνίγει, που κλέβει μπάλες εκεί που δεν το περιμένεις, που βγαίνει στην κόντρα με ιδανικό τρόπο, που “κρύβει” τις απουσίες της καλύτερα από τον καθένα, που αντέχει τον υψηλό ανταγωνισμό με το μικρότερο ρόστερ σε αυτό το επίπεδο.

Η Ατλέτικο δεν έχει τεράστιους παίκτες. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι με εξαίρεση τον Κορτουά που παίζει έτσι κι' αλλιώς σε μία θέση που μπορείς να κάνεις σόλο καριέρα, άντε και τον Ντιέγκο Κόστα, ότι κάποιος από τους υπόλοιπους παίκτες της θα έπαιζαν βασικοί σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα από αυτές που είναι στα ημιτελικά. Να παίξει ο Μιράντα αντί του Τέρι, ή του Ράμος; Δεν νομίζω. Να μην παίξει ο Τσάμπι Αλόνσο, ο Αλκάνταρα ή ο Ραμίρες για να παίξει ο Γκάμπι ή ο Τιάγκο. Οχι σε καμία περίπτωση. Κανείς παίκτης της Ατλέτικο δεν υπερτερεί σε ατομικό επίπεδο από κανέναν παίκτη στην αντίστοιχη θέση της Μπάγερν, της Ρεάλ ή της Τσέλσι.

Ολοι μαζί όμως; Οι 11 της Ατλέτικο κόντρα στους 11 της Μπάγερν, της Τσέλσι ή της Ρεάλ μπορεί και να υπερτερούν.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Μπαρτσελόνα την έπαθε για πέμπτη συνεχόμενη φορά φέτος με τον ίδιο τρόπο που την είχε πάθει και τις προηγούμενες τέσσερις. Δεν ξαφνιάστηκε, δεν είναι ότι δεν το ήξερε, δεν είναι ότι δεν είχε σχεδιάσει πώς θα το αντιμετωπίσει. Απλά δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Δεν μπόρεσε να βάλει ποτέ τον Μέσι στο ματς, δεν μπόρεσε να σταματήσει ποτέ τις αντεπιθέσεις της Ατλέτικο, δεν μπόρεσε να γλιτώσει από το ασφυκτικό πρέσινγκ στη μεσαία γραμμή. Ηξερε πώς θα χάσει και έτσι έχασε, διότι για μία ακόμη φορά δεν βρήκε καμία λύση στα προβλήματά της. Δεν την άφησε η Ατλέτικο να βρει.

Το ταγκό που χορεύει ο Σιμεόνε, όσοι το έχουν δει, λένε ότι είναι πολύ απλό, αλλά γεμάτο πάθος. Το ταγκό που χορεύει η Ατλέτικο, χρειάζεται 11 και όχι δύο όπως συνήθως, αλλά πραγματικά σε καθηλώνει, σε εξουσιάζει, σε χορταίνει, σε απογειώνει κι' ας σου δίνει την εντύπωση ότι δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Δεν έχει φιγούρες, δεν έχει στολίδια, αλλά έχει τέτοιο ρυθμό και τέτοιο πάθος, που το λατρεύεις.

Vamos Atletico, Vamos Diego!