90 χρόνια, Αγάπη Ερωτας Καψούρα και η συγνώμη!

Ένα είναι το δεδομένο και όσο άσχημο κι αν φανεί σε κάποιους απ’ αυτό θα ξεκινήσω γιατί δεν μπορώ κοιτάζοντας το πρόσωπό μου στον καθρέπτη να μην κάνω αυτό που με έμαθαν από παιδί, να λέω την αλήθεια! Μου ζητήθηκε να γράψω editorial με αφορμή τα 90α γενέθλια της ΑΕΚ και πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω πως προσωπικά (και χαίρομαι διότι γνωρίζω ότι είναι πολλοί, η συντριπτική πλειοψηφία, που σκέφτονται το ίδιο) το φωνάζω πως για τον Σύλλογο δεν μπορεί να υπάρχει (και δεν υπάρχει) γιορτή γενεθλίων. Πένθος, μόνο πένθος για τουλάχιστον έναν ακόμη χρόνο…

Γι’ αυτό και θα μου επιτρέψετε να αρχίσω από το τέλος αυτό το κείμενό μου που είναι αφιερωμένο στην ΑΕΚ. Να ξεκινήσω ζητώντας προσωπικά μία συγνώμη από το τεράστιο αυτό σωματείο που μου έμαθαν να αγαπώ, να σέβομαι και να τιμώ οι γονείς μου και τα αδέρφια μου ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων και κατηγοριών. Μία συγνώμη διότι όπως όλοι οι Ενωσίτες, έτσι κι εγώ, έχω το δικό μου μερίδιο ευθύνης που αναγκάστηκε ο Σύλλογος να γιορτάζει τα 90α γενέθλιά του με την ποδοσφαιρική ομάδα να βρίσκεται στην Γ΄ Εθνική κατηγορία… Συγνώμη στην ΑΕΚ επειδή πολύ απλά και εγώ ανάμεσα σε τόσους πολλούς τελικά δεν έκανα τίποτα για να μη φτάσουμε στο μοιραίο!

Εχουμε πένθος και όχι γιορτή δυστυχώς… Στο ΟΑΚΑ χάρη στη μεγαλύτερη οργάνωση οπαδών, την ORIGINAL 21, αποδόθηκε τιμή και σεβασμός στην ιστορία του Συλλόγου. Αυτό έγινε… Όχι κάποιο πάρτι για τα 90 χρόνια που βρίσκουν την ομάδα σ’ αυτήν την κατηγορία. Αλλά μία μίνι, πολύ μικρή με τεράστια αξία όμως όπως έπρεπε, γιορτή για όσα έχει προσφέρει η ΑΕΚ σε όλους εμάς τους Ενωσίτες και στον ελληνικό αθλητισμό…

«Φταίω, φταις, φταίει, φταίμε, φταίνε», αυτό ακριβώς, όπως το έλεγε και το είχε γράψει πολλές φορές ο αδερφός Θέμης που δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Όπως τόσοι και τόσοι δυστυχώς: γονείς μας, συγγενείς μας, φίλοι και ‘’αδέρφια’’… Αυτό το βήμα φαίνεται πως έγινε. Όλοι έβαλαν (βάλαμε) πράγματα στην άκρη, κατάπιαν πολλά και τουμπεκιάστηκαν για πολλά στο βωμό της αγάπης για την ΑΕΚ.

Διότι όπως και να το κάνουμε μόνο αυτό στο τέλος μένει… Μόνο η ΑΕΚ, η ιδέα της ΑΕΚ, των όσων πρεσβεύει και γι’ αυτό η ΑΕΚ δεν θα πεθάνει, γιατί οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ (όπως είχε πει και ο Βαρθολομαίος). Ολοι ερχόμαστε, έχουμε το προνόμιο να την γνωρίσουμε, να την αγαπήσουμε και μαζί της να ζήσουμε τα πάντα, αλλά τα πάντα σε συναισθήματα: απόλυτη ευτυχία, ανείπωτη χαρά, έκσταση, πόνο, δυστυχία, απόγνωση στα όρια της κατάθλιψης (μέχρι απλά να βρεθούμε ξανά κοντά της και ας μην βρίσκεται εκεί που την γνωρίσαμε).

Δεν μπορώ να γράψω και να αναφερθώ σε αναμνήσεις 90 χρόνων ΑΕΚ. Θαρρώ το αντιλαμβάνεστε όλοι αυτό. Όμως δεν μπορώ και να ξεχάσω αυτά που έχω βιώσει… Κλείνω τα μάτια και σ’ ακολουθώ που τραγουδάει και ο Παπακωνσταντίνου. Αυτό ακριβώς ισχύει…

Και προσωπικά μόλις κλείνω τα μάτια το φιλμ το φωτογραφικό (πάντα σε κιτρινόμαυρο φόντο) που υφίσταται στον… σκληρό μου δίσκο στον εγκέφαλο με πάει τόσα χρόνια πίσω. Στα Κάτω Πατήσια, με κοντά παντελονάκια, ούτε πέντε χρονών καλά – καλά, με μία μπάλα (της ΑΕΚ φυσικά) στην αγκαλιά μου (πλαστική τότε), δίπλα τ’ αδέρφια μου (εννοείται ντυμένα κι αυτά κιτρινόμαυρα) και τους γονείς μου να μας πηγαίνουν στην Νέα Φιλαδέλφεια.

Θεέ μου σαν χθες μου φαίνεται… Να κρατάω σφιχτά το χέρι του πατέρα μου και να λυσσάω από μέσα μου από τη χαρά μου που θα πηγαίναμε στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου (μετά την Πόλη φυσικά), στην πόλη της ΑΕΚ, στην Νέα Φιλαδέλφεια. Εκεί θα καθόμασταν στον κ. Κώστα στο σουβλατζίδικο, σε τραπεζάκι δίπλα στο σιντριβανάκι και αφού με δυσκολία θα τρώγαμε από ένα σουβλάκι και κανά δυο πατάτες (τότε μόνο ένα, μην μπερδεύεστε) θα τρέχαμε προς το γήπεδο να παίξουμε έξω από αυτό και να τρέχουμε γύρω του…

Τα χρόνια περνούσαν και το μόνο που δεν άλλαζε ήταν η συνήθεια… Νέα Φιλαδέλφεια. Πλέον πηγαίναμε όλοι μόνοι μας γήπεδο. Ο καθένας με τη δική του παρέα σαν αδέρφια, Σκεπαστή και από πάνω (8-12) ο Τάκης και η Ρένα (οι γονείς μας) με τους δικούς τους φίλους… Το ‘’σπίτι’’ μας, στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου, η καλύτερη έδρα στην χώρα! Τίτλοι, επιτυχίες, εντός κι εκτός συνόρων, το καλύτερο ποδόσφαιρο που είδε η Ελλάδα από ομάδα, λύπες, πίκρες, ανείπωτες παθολογικές αγάπες σε πρόσωπα, ανάλογα και πιο μεγάλα μίση τις περισσότερες φορές για τα ίδια ντε πρόσωπα…

Αλλά αυτό είναι η ΑΕΚ: Αγάπη Ερωτας Καψούρα… Δεν είναι μία τυπική σχέση ενός τύπου που θεωρεί ότι είναι οπαδός και απλά απαιτεί νίκες και τίτλους. Αυτά είναι για τους άλλους. Η σχέση του ΑΕΚτσή με την ομάδα του δεν μπορεί να γίνει κατανοητή σε εκείνους που δεν την βιώνουν…

Δεν θα κάνω καταγραφή επιτυχιών… Δεν χρειάζεται. Και στα χάλια της Κύπελλο σήκωσε για πλάκα προ λίγων ετών όπως θυμάστε. Τεράστια φανέλα, απίθανη ιστορία, ένας Σύλλογος πολλά παραπάνω από ένα ακόμη αθλητικό κλαμπ. Πώς το λέει ο Τόλης; «Μα είναι δυνατόν να υπάρχει η ΑΕΚ με έμβλημα τον Δικέφαλο Αετό της ορθοδοξίας και να μπορέσεις να επιλέξεις να υποστηρίζεις ένα κεφάλι, ή την αγελαδοτροφή;», χαχαχαχαχα (άψογη ατάκα για να πικάρει τους αντίπαλους οπαδούς).

Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, στίβος, βόλεϊ, πυγμαχία, ποδηλασία και φυσικά (πρόσφατα) χάντμπολ (και άλλα τμήματα) γεμάτα επιτυχίες, στιγμές που η Νέα Φιλαδέλφεια, η Αθήνα και η Ελλάδα γιόρταζε και… φλεγόταν με τις επιτυχίες της ΑΕΚ. Νίκες μοναδικές στην Ευρώπη (σε όλα τα αθλήματα), ρεκόρ που δεν τα έχουν πλησιάσει απίθανα κλαμπ στον κόσμο και τόσα άλλα που τα γνωρίζουν όλοι…

Στους δρόμους, στο κέντρο της Αθήνας γλέντια, πάρτι στο εξωτερικό, εκδρομές και ώρες ατελείωτες για να βρεθούν κοντά της. Κάθε αντίπαλη έδρα να μετατρέπεται σε Νέα Φιλαδέλφεια. Φάτσες, τόσες γνωστές «δικές» μας φάτσες σε κάθε άθλημα, σε κάθε γήπεδο. Ολοι με τα μικρά τους ονόματα γνωστοί, όλοι με τα παρατσούκλια τους, άλλοι γνωστοί από την Αλεξάνδρας και το Δωματιάκι (που είναι πάντοτε εκεί) και άλλοι από τις παρουσίες στα γήπεδα, σε όλα τα γήπεδα. Τόσες όμορφες, κιτρινόμαυρες αναμνήσεις!

Και έπειτα απ’ όλα τα παραπάνω (που δεν χρειάζεται να τα αναλύουμε) η μαχαιριά! Το σημάδι στο πρόσωπό μας, η χαρακιά που θα μένει για πάντα σε όλους μας και η πληγή στην ΑΕΚ που δεν θα φύγει ποτέ! Ο υποβιβασμός… Πέρυσι στο περίπου! Τώρα το φιλμ γίνεται ασπρόμαυρο. Η μουσική στ’ αυτιά πένθιμη. Πρόσωπα με απόγνωση στο βλέμμα, ένα βλέμμα που κοιτάει στο κενό και στο πουθενά….

Πόνος, τόσος πόνος. Ποτέ η σιωπή δεν έκανε τόσο θόρυβο… Δάκρυα από μεγάλους ανθρώπους που βάζουν πιο βαθιά το μαχαίρι στην πληγή μας. Συγνώμη θες να ψελλίσεις μα δεν προλαβαίνεις. Πιο δίπλα μικρές φατσούλες με τους γονείς τους. Δεν έχουν καταλάβει και κρατούν ψηλά με υπερηφάνεια τη σημαία τους, οι πατεράδες τα αγκαλιάζουν με τα μάτια τους βουρκωμένα. Πόνος, μόνο πόνος, τόσος πόνος ποτέ ξανά…!!!

90 χρόνια ιστορίας, όλα μα όλα τα συναισθήματα όπως είναι ακριβώς η ζωή που ζούμε. Δεν έχει μόνο χαρές, γέλια και γλέντια με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Ετσι δεν είναι; Ερχεται και ο πόνος, η απόγνωση, η πίκρα… Ακριβώς αυτό: ΑΕΚ… Όλα σε 90 χρόνια και πολλά περισσότερα στα επόμενα χρόνια που έρχονται. Ευχάριστα θέλω να πιστεύω. Δεν αξίζει άλλωστε σ’ αυτόν τον κόσμο άλλος πόνος…

Πλέον περιμένουμε και μετράμε αντίστροφα… Για την επιστροφή μας ντε εκεί που αρμόζει στην ιστορία της ΑΕΚ και στον μυθικό λαό της. Ενας ακόμη χρόνο πένθους, πόνου και πίκρας. Όμως με την προοπτική να είναι τίγκα κιτρινόμαυρη, την ελπίδα πιο ζωντανή και δυνατή από ποτέ… Το όνειρο του γηπέδου στην πιο όμορφη πόλη μας να φαίνεται πως θα γίνει πράξη. Επειτα όλα θα έρθουν. Πρωταθλήματα, Κύπελλα, ευρωπαϊκές νύχτες δόξας, νίκες που μένουν στην ιστορία και προκρίσεις…

Γιατί όπως αναφέρω και παραπάνω έχουμε χάσει τόσα αγαπημένα μας πρόσωπα, θα χαθούμε κι εμείς οι ίδιοι, όμως η ιδέα θα είναι για πάντα εκεί: το μεγαλείο σου δεν τελειώνει, 90 χρόνια ΑΕΚ ιδέα μοναδική…!!! Στο κείμενο για τα γενέθλια δεν μπορεί να υπάρχει χώρος ούτε για ένα όνομα (ίσως μόνο για τους ιδρυτές που δεν θα το ζητούσαν και δεν το έκαναν γι’ αυτό και ένα μεγάλο ευχαριστώ προς όσους έχουν προσφέρει στην ΑΕΚ και έγραψαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το όνομά τους, ούτως ή άλλως, στην ιστορία του Συλλόγου, αυτό τους υπέρ-αρκεί) όποιο κι αν είναι αυτό.

Μόνο τρία γράμματα, τα πιο όμορφα στη ζωή μας: Α.Ε.Κ. Αυτή είναι η υποχρέωση όλων, να κρατήσουν την ιδέα και να φουντώνουν την φλόγα μεταδίδοντας την αγάπη για το μοναδικό Σύλλογο στην Ελλάδα που είναι πολλά παραπάνω από ένα ακόμη απλά αθλητικό κλαμπ!