Οι Ιταλοί “σκοτώνονται” αλλά ζουν με την αλήθεια

Έζησα από μέσα τον ελληνικό τελικό του κυπέλλου. Κι έζησα από απόσταση, αλλά μελετώντας τον όσο το δυνατόν πιο στενά, τον ιταλικό τελικού του κυπέλλου, δηλαδή περίπου όπως έζησα τον ημιτελικό της Τούμπας. Θα ήταν πολύ εύκολο να συγκρίνω τις ελληνικές εικόνες του κυπέλλου, ημιτελικού και τελικού, με τις ιταλικές και να φτάσω στο ρηχό “είδατε, μη λέμε ότι συμβαίνουν μόνο εδώ αυτά, ορίστε…”, το οποίο μας κάνει όλους να νιώθουμε λίγο λιγότερο απολίτιστοι ποδοσφαιρικά και όχι μόνο. Ελάτε όμως να σκάψουμε παρέα για να πάμε την συζήτηση σε λίγο μεγαλύτερο βάθος.

Δεν χρειάστηκαν παρά μερικές ώρες, λιγότερες των 12 για να μιλήσει φωναχτά η ιταλική κοινωνία του ποδοσφαίρου για το σοκ που δέχθηκε. Κοιτάζεις τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και βλέπεις με μεγάλα γράμματα την παραδοχή ότι στο ιταλικό ποδόσφαιρο επικρατεί ένα χάος, ότι έχει πιάσει πάτο και πρέπει να ντρέπεται για αυτό. Δεν κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, δεν μιλούν για “μεμονωμένα περιστατικά”, δεν κάνουν το κορόιδο. Τα media κάνουν το πρώτο βήμα, για να δηλώσουν την ντροπή τους για τον πολιτισμό και την αισθητική του ποδοσφαίρου που ζουν και παρακολουθούν.

Και μετά τα media αρχίζουν να τοποθετούνται ο ένας πίσω από τον άλλο όλες οι σημαντικές προσωπικότητες του ιταλικού ποδοσφαίρου, για να καταδικάσουν και να μιλήσουν για την ανάγκη να αλλάξει το ποδόσφαιρο. Και ναι, πρόκειται για λόγια, “για λόγια που όλοι θυμόμαστε να πούμε όταν συμβεί κάτι σοβαρό, αλλά ξεχνάμε να κάνουμε πράξεις εκ των υστέρων, όταν όλοι ξεχνάμε”, όπως σχολίασε σήμερα ο Αντόνιο Κόντε. Όμως στην Ιταλία έχουν κάνει τουλάχιστον την αρχή για την λύση του προβλήματος: το έχουν αναγνωρίσει. Το αναγνωρίζουν δίχως να κρύβονται και, πολύ περισσότερο, δίχως να παρουσιάζουν στους ποδοσφαιρόφιλους μια virtual εικόνα, δίχως να τους παραμυθιάζουν ότι όλα είναι φυσιολογικά και απλώς συμβαίνει πού και πού να πέφτει και καμιά πιστολιά ανάμεσα σε οπαδούς. Διαβάζεις τον Κοντε να λέει ότι “τα σήματα που στέλνει το ίδιο το ποδόσφαιρο προς την κοινωνία δεν είναι καλά, τα σήματα που στέλνουν οι αρχές του ποδοσφαίρου, αυτοί που φτιάχνουν τους κανονισμούς και έχουν την ευθύνη να τους εφαρμόζουν, οι αρχές του ποδοσφαίρου” και λες ορίστε, δεν κρύβεται, είναι ειλικρινής κι ας είναι ο πιο πετυχημένος της εποχής. Δεν συμπεριφέρεται σαν βολεμένος.

Στην Ιταλία ο ισχυρός πρόεδρος της εποχής, ο Αντρέα Ανιέλι εμφανίζεται στη Βουλή για να ζητήσει ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους άλλους συλλόγους προκειμένου να αποκτήσουν σύντομα νέα γήπεδα. Και ανοίγει πρώτος την κουβέντα σχετικά με την αναδιανομή των τηλεοπτικών εσόδων προκειμένου να ενισχυθούν και οι μικρότερες ομάδες ώστε να προκύψει κάποτε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.

Χρησιμοποιώ το ιταλικό παράδειγμα ακριβώς επειδή δεν είναι λαμπερό, και επειδή συχνά δεν έχει νόημα η σύγκριση της κατάστασης του ελληνικού ποδοσφαίρου με καταστάσεις που μοιάζουν, μπροστά μας, ονειρικές, σαν αυτές του αγγλικού και του γερμανικού ποδοσφαίρου της εποχής.

Είναι βέβαιο ότι οι Ιταλοί θα βρουν συντομότερα την άκρη, κι ας έζησαν το βράδυ του Σαββάτου στιγμές εξευτέλισης του ποδοσφαίρου, με τους αρχηγούς των ομάδων και τους επιτελείς των συλλόγων και των αρχών να παρακαλάνε τους τιφόζι να τους επιτρέψουν να αρχίσουν το ποδοσφαιρικό παιχνίδι, το οποίο ξεκίνησε με 45’ λεπτά καθυστέρηση. Κι ας έζησαν τον τρόμο στους δρόμους της Ρώμης λόγω του πανικού που έσπειρε η πληροφορία ότι κάπου έπεσαν πυροβολισμοί και υπήρξαν σοβαρά τραυματίες. Θα βρουν την άκρη οι Ιταλοί επειδή τους διακρίνει σε μια επίκαιρη στιγμή το προτέρημα της αυτογνωσίας. Δεν εθελοτυφλούν, δεν παραμυθιάζονται και δεν παραμυθιάζουν τον κόσμο τους. Κάνουν πολλά λάθη, αλλά αποφεύγουν το χειρότερο. Δηλαδή δεν μας μιμούνται.