Με Μανιάτη και Τζαβέλλα, χάσαμε και τα αυτονόητα, πατριώτη…





Μπορώ καλόπιστα να δεχτώ τα πάντα. Ότι το επεισόδιο ήταν μία απλή καθημερινή σκηνή που ο αδηφάγος Τύπος τη μεγέθυνε. Ότι αυτά συμβαίνουν στις προπονήσεις και ήταν μία ένταση της στιγμής που θα μπορούσε να είχε συμβεί σε οποιαδήποτε ομάδα ακόμη και μετά από νίκη. Ότι ο Τζαβέλλας και ο Μανιάτης τα είπαν ένα χεράκι εκείνη την ώρα, αλλά μετά έφυγαν αγκαλιασμένοι χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα ή ότι τέλος πάντων αργότερα στο ξενοδοχείο και μετά την πρωτοβουλία του Καραγκούνη και του Κατσουράνη αγκαλιάστηκαν.

Παρά ταύτα και όλα τα παραπάνω να συνέβησαν, και ο «κακός» Τύπος… έβγαλε στη φόρα το περιστατικό (φυσικά το έβγαλε διότι η ίδια η ομάδα δεν μπόρεσε να το κρατήσει μέσα της και αυτό είναι ένα ακόμη δείγμα ότι ψυχικά δεν είναι δεμένοι ως ομάδα) παραποιημένο, υπάρχει πρόβλημα. Ολοι οι άνθρωποι της Εθνικής ομάδας και δη οι δύο πρωταγωνιστές του επεισοδίου, ο Μανιάτης και ο Τζαβέλλας ξέρουν και τι έχει γραφτεί και τι έχει ειπωθεί και ποια ήταν η αντίδραση της κοινής γνώμης σε αυτό το περιστατικό.

Και όμως αυτά τα δύο παιδιά με… παρελθόν σε «τσαμπουκάδες» δεν βρήκαν (ακόμη…) την ανάγκη να βγουν δημόσια και να ζητήσουν μία συγγνώμη. Να πουν την εκδοχή τους, τι ακριβώς έγινε, να πουν ότι έχουν να πουν για τους «κακούς» δημοσιογράφους που έκαναν την τρίχα, τριχιά και στη συνέχεια να ζητήσουν μία δημόσια συγγνώμη. Για την αναστάτωση που προκάλεσαν, έστω άθελά τους και όχι κατ’ ανάγκη για το περιστατικό, αν δεν το θεωρούν σοβαρό.

Να κάτσουν μπροστά στους απεσταλμένους των ελληνικών μέσων ή ακόμη κι’ αν δεν θέλουν ούτε σε αυτούς, να κάτσουν μπροστά στην κάμερα της ΕΠΟ , δίπλα δίπλα και να στείλουν το μήνυμα τους. Δεν το έκαναν (ακόμη…) πολύ φοβάμαι, όχι μόνο γιατί δεν θέλουν να το κάνουν, όχι μόνο γιατί δεν πιστεύουν ότι πρέπει να το κάνουν, αλλά και ενδεχομένως γιατί ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ…

Μετά τον αγώνα Κυπέλλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη είχα γράψει για συμπεριφορές παικτών που ανοίγουν άσχημη ιστορία. Μετά το ματς της Τούμπας απλώς είχα αναρωτηθεί πώς θα κλείσει αυτή η πληγή ενόψει Μουντιάλ. Επί της ουσίας δεν έκλεισε ποτέ. Την πασαλείψαμε με λίγο ιώδιο και νομίζαμε ότι το ξεπεράσαμε το πρόβλημα.

Σήμερα η πληγή είναι ξανά μπροστά στα μάτια μας ακόμη μεγαλύτερη και πολύ δύσκολα θα θεραπευτεί. Ο Φερνάντο Σάντος θα μας προσέφερε μία ακόμη μεγάλη υπηρεσία αν την έκλεινε αυτός από το μακρινό Αρακαζού. Αν τους ζητούσε να βγουν και να το λύσουν δημόσια. Μόνο αυτός μπορούσε να το απαιτήσει. Το να τους στείλει πίσω στην Ελλάδα θα ήταν μία... λύση, αλλά με πολλά προβλήματα. Η εικόνα μιας ομάδας που διώχνει τους παίκτες της από την αποστολή στα μέσα του Μονυτιάλ για όποιο λόγο, για όποιο παράπτωμα που έγινε στο εσωτερικό της, είναι μία ομάδα που μεταφέρει την εικόνα διάλυσης προς όλο τον κόσμο.

Ακόμη και ο Ρανιέρι θα δίσταζε να υπογράψει, ενώ έχει συμφωνήσει σε όλα, αν διαπίστωνε ότι έχει να κάνει με μία ομάδα που έχει τόσο σοβαρά προβλήματα που αδυνατεί να τα λύσει εντός της, παρά μόνο με την εκδίωξη κάποιων παικτών στα μέσα μιας διοργάνωσης όπως το Μουντιάλ.

Είναι εύκολο να το λες και να το γράφεις, εντυπωσιακό να το κάνεις ως προπονητής ή ως Ομοσπονδία, δείχνει και καλά πυγμή, αλλά επί της ουσίας εμφανίζεις εικόνα διάλυσης. Και το ζήτημα των εντυπώσεων δεν είναι μικρό. Είναι άλλο να σιγοψιθυρίζει ο πλανήτης ποδόσφαιρο ότι η Εθνική Ελλάδας έχει προβληματάκια στο εσωτερικό της κι' άλλο να γελάνε μαζί σου επειδή δεν μπόρεσες να κοντρολάρεις τους παίκτες σου και αναγκάστηκες να τους στείλεις σπίτι τους εν μέσω του Μουντιάλ...

Και οι Ιάπωνες έχουν πρόβλημα στο εσωτερικό τους και τα μαθαίνουμε και τα συζητάμε εδώ στην Ελλάδα, όπως και σε όλο τον κόσμο, για φανταστείτε όμως τι εικόνα θα αποκτούσαμε για αυτούς αν μαθαίναμε ότι ο Τζακερόνι έβαλε στο αεροπλάνο τον Χόντα και τον Οκαζάκι γιατί πλακώθηκαν στην προπόνηση και τους έστειλε πίσω στην Ιαπωνία; Την χειρότερη.

Το βάρος θα πέσει πλέον στον Κλαούντιο Ρανιέρι. Και ευτυχώς που έρχεται αυτός. Είναι ο μοναδικός λόγος για να ευελπιστούμε για την επόμενη ημέρα. Διότι ένας προπονητής με το δικό του βιογραφικό, τις δικές του παραστάσεις και τον δικό του χαρακτήρα, με λίγα λόγια ένας προπονητής της δικής του εμβέλειας, δεν μπορεί παρά να αποτελέσει ασπίδα σε τέτοιου είδους συμπεριφορές και περιστατικά. Τρέμω στην ιδέα να μην ήταν αυτός, αλλά κάποιος προπονητής της σειράς ή ακόμη περισσότερο, κάποιος Ελληνας προπονητής που ακόμη κι’ αν δεν ήταν, θα του συμπεριφέρονταν άπαντες σαν να ήταν… αναλώσιμος.