Αξίζουν ένα μπράβο!

«Είμαστε ακόμα ζωντανοί στην σκηνή…», όπως λέει και το γνωστό τραγούδι και αυτό είναι το σημαντικό μετά το 0-0 της Εθνικής με την Ιαπωνία. Μία Εθνική, που έπαιξε με ψυχή, με πάθος, με αυταπάρνηση, με συγκεκριμένη τακτική ώστε να μην χάσει κατ’αρχάς και να βρει το γκολ σε κάποια αντεπίθεση. Με τον τρόπο, δηλαδή , που η Εθνική έχει μάθει την τελευταία 10ετία να παίρνει αποτελέσματα, κυρίως απέναντι σε καλούς αντιπάλους. Είδαμε μία ομάδα με μεγάλη συγκέντρωση στον στόχο της και μία ομάδα, που μέχρι το τελευταίο τέταρτο είχε λίγες αλλά τις καλύτερες ευκαιρίες, για να σκοράρει σε αντίθεση με την Ιαπωνία, που είχε την κατοχή, αλλά ήταν φλύαρη.Και το πιο σημαντικό είναι , ότι αυτό το αποτέλεσμα η Εθνική το πήρε αγωνιζόμενη με 10 παίκτες από το 38. Ο Κατσουράνης πήγε σαν καμικάζι σε δύο φάσεις, είδε δύο κίτρινες και άφησε την ομάδα με 10 παίκτες. Με την εμπειρία, που έχει έπρεπε να προσέξει στον δεύτερο μαρκάρισμα, αλλά αν τον άφηνε να φύγει τον αντίπαλο στην αντεπίθεση και η Ιαπωνία σκόραρε σήμερα θα λεγαμε, ότι ο Κατσουράνης δεν μάρκαρε. Ακρη δεν βγάζεις, λοιπόν,
για αυτό λέω, ότι όταν οι παίκτες μπαίνουν αποφασισμένοι να καταθέσουν ψυχή και σώμα σε ένα παιχνίδι υπάρχει και ο κίνδυνος της κόκκινης κάρτας.

Η έξοδος του Κατσουράνη , πάντως, ανάγκασε όλους τους άλλους παίκτες να δώσουν το κάτι παραπάνω, αφού ήξεραν, ότι έπαιζαν με έναν παίκτη λιγότερο ενώ η είσοδος του Καραγκούνη ήταν καθοριστική. Ο αρχηγός ήταν και πάλι συγκλονιστικός, έκοψε τουλάχιστον πέντε-έξι φορές επιθέσεις αντιπάλων , εκτέλεσε με εξαιρετικό τρόπο κάποια κόρνερ και φάουλ, δυστυχώς οι συμπαίκτες του δεν βρήκαν στόχο, ή έπεσαν πάνω στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Το κυριότερο; Με την παρουσία του στο γήπεδο ο «Καρα» μετέδωσε το πάθος του στους συμπαίκτες του και το μάτι τους γυάλιζε και έκανε ένα –τακτικά-εξαιρετικό παιχνίδι.

Θέλω να σταθώ ακόμα στον Μανωλά και τον Παπασταθόπουλο, που έκαναν απίστευτη εμφάνιση και άντεξαν στην πίεση, όπως και στον Μανιάτη, που έτρεχε παντού και έδωσε μεγάλη ενέργεια. Και ο Τοροσίδης έκανε πολύ καλό παιχνίδι και έβγαζε και αυτός πάθος σε κάθε του κίνηση. Όπως και ο Κονέ όσο είχε δυνάμεις για μία ώρα.Ολοι, λίγο-πολύ έβαλαν το λιθαράκι, για να πάρουμε αποτέλεσμα που μας κρατάει ζωντανούς μέχρι την τελευταία αγωνιστική. Και ο Σάντος από την δική του πλευρά σωστά τα διάβασε το παιχνίδι και ακύρωσε στο μεγαλύτερο
διάστημα την ταχύτητα των Γιαπωνέζων και την ικανότητα, που έχουν στην επίθεσή της.

Το γεγονός, ότι στο τελευταίο τέταρτο η Ιαπωνία είχε κάποιες ευκαιρίες μοιάζει λογικό διότι από ένα σημείο και μετά βγήκε στους παίκτες μας η κούραση. Για την προσπάθεια, που έκαναν οι παίκτες κόντρα την Ιαπωνία, για την ψυχή που κατέθεσαν στο γήπεδο αξίζουν ένα μπράβο. Διότι έπαιξαν σαν …Ελληνες.
Εγώ το είπα και μετά το ματς με την Κολομβία . Όταν θα σταματήσει η Εθνική να συμμετέχει σε Euro και Μουντιάλ με την συνέπεια που το κάνει την τελευταία δεκαετία, τότε θα καταλάβουμε τι είχαμε και δεν το εκτιμήσαμε όσο έπρεπε. Αλλά τότε θα είναι αργά…