O λαός μιλάει... αλλά τι λέει;

Παραδέχομαι ότι τρεις μέρες τώρα, μετά τη νίκη της Ελλάδας επί της Ακτής Ελεφαντοστού στη Φορταλέζα, «μπλόκαρα». Δεν μπορούσα να γράψω. Οχι από τη συγκίνηση –έχουμε ξεπεράσει και εντονότερα σοκ ευτυχίας με αυτή την ομάδα στο παρελθόν. Και ήμουν εκεί να την καμαρώσω από κοντά: και στην Πορτογαλία και στην Πολωνία. Οχι, μπλόκαρα στη σκέψη ότι πρέπει να γράψω, τη στιγμή που όλοι αυτό κάνουν.

Γράφουν ανεξέλεγκτα ποτάμια λέξεων, όχι επειδή έχουν άποψη, αλλά επειδή διαθέτουν υπολογιστή και σύνδεση στο διαδίκτυο. Και να τα γκρουπ στο Facebook, και να μια Ελλάδα χωρισμένη σε εχθρούς Κατσουράνη, σε φίλους Κατσουράνη, σε μετριοπαθείς του στυλ «τον-σέβομαι-αλλά-να-μην-παίξει», σε δημόσιους κατηγόρους, σε αυτόκλητους υπερασπιστές. Και όλοι αυτοί με τη σειρά τους να χαρακτηρίζονται από τους υπόλοιπους ως φιλο-Ολυμπιακοί ή φιλο-ΠΑΟΚ ή φιλο-ΑΕΚτζήδες, ανάλογα με τη στάση που κρατάνε. Και, όλοι μα όλοι μαζί, δεινοί κριτές και Μουρίνιο του καναπέ να παραθέτουν την κατάλληλη ενδεκάδα για το ματς με την Κόστα Ρίκα.

Γιατί; Μα γιατί είναι εθνική υπόθεση! Ποιος είναι ο Φερνάντο Σάντος που δεν θα ακούσει το πανελλήνιο αίτημα των τόσων χιλιάδων που του λένε να ρίξει τον Κατσουράνη στο πυρ το εξώτερον; Το επιχείρημα είναι πως όλοι αυτοί οι χιλιάδες, δεν μπορεί, κάποιο δίκιο θα έχουν –ότι δεν είναι σύμπτωση, αλλά σύμπτωμα αυτή η μαζική σύμπλευση...

Ο λαός μιλάει. Οπως μιλάει όταν ψηφίζει Χρυσή Αυγή. ‘H, όταν «σπάει τα μηχανάκια» τηλεθέασης για να δει τη μουσάτη αοιδό της Γιουροβίζιον. ‘H, όταν η καθολική αντίδρασή του στην ανακοίνωση των μνημονιακών μέτρων το 2010, είναι να κάνει ακριβώς το ίδιο βράδυ download την τσόντα της κυρίας Αλεξανδράτου...

Τι να πω... Καληνύχτα και καλή (μας) τύχη!