Ο “χρυσός” πίνακας στον Φαν Χάαλ

Και τώρα που τέλειωσε, με την κατάκτηση του τροπαίου από την καλύτερη ομάδα που εμφανίστηκε στα γήπεδα της Βραζιλίας και πέτυχε εμφατικές νίκες και μια ιστορική, σε σκορ και σημασία, ώρα να φτιάξουμε την καλύτερη ενδεκάδα.

Τερματοφύλακας: Ο Νόιερ, επειδή έφτασε μέχρι το τέλος και υπήρξε σημαντικός στην πλειονότητα των αγώνων. Αυτή πάντως ήταν η θέση με τους περισσότερους διακριθέντες σε αυτό το τουρνουά. Αμυντκοί: Δεξιά ο Λαμ, χωρίς αντίπαλο. Στο κέντρο της άμυνας ο Χούμελς με τον Φλαρ. Αν αδικείται κάποιος, ίσως να είναι ο Ντε Βριλ. Αριστερά ο Μπλιντ, με αναπληρωματικό τον Ρόχο.

Μέσοι: Το 6αρι που έλαμψε ήταν ο Μασεράνο, ο οποίος φώναξε μέσα από αυτό το τουρνουά ότι είχε δίκιο που επέμενε ότι δεν πρέπει να παίζει στο κέντρο της άμυνας. Κοντά του θα έβαζα τον Σβαϊνστάιγκερ και τον Κρος. Εκαναν αδιανόητο τουρνουά, όπως και ο Κεντίρα, ο οποίος όμως υπολειπόταν του Μασεράνο.

Επιθετικοί: Ο Ρόμπεν έπρεπε να πάρει την χρυσή μπάλα. Και ο Χάμες Ροντρίγκες. Προφανώς αμφότεροι βρίσκονται στην καλύτερη ενδεκάδα μου, μαζί με τον Μίλερ. Αν δεν είχε χτυπήσει, μπορεί να με έβαζε σε προβληματισμό ο Νεϊμάρ, αλλά χτύπησε και δεν θα μάθουμε ποτέ αν θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αυτό που μας έδειχνε στα πρώτα ματς του τουρνουά, στον αποτελεσματικό leader που θα επηρέαζε πολύ την εξέλιξη και την κατάληξη της αναμέτρησης με τη Γερμανία. Στην 11αδα δεν χωρά ο Μέσι, διότι φρέναρε απότομα σε ημιτελικό και τελικό και δεν κατάφερε να αποδειχθεί game changer στα ματς της μεγαλύτερης σημασίας που βρήκε ποτέ μπροστά του σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Κι είναι αδιανόητα μεγάλο το ρουσφέτι της FIFA στον χορηγό της, δηλαδή η παράδοση της χρυσής μπάλας σε έναν ποδοσφαιριστή που θα τερμάτιζε από 4ος και κάτω, δηλαδή πίσω από Ροντρίγκες, Ρόμπεν, Μίλερ, με όποια σειρά, στη λίστα των καλύτερων/σημαντικότερων αυτού του Μουντιάλ.

Προπονητής: Αυτό το τουρνουά ήταν μια βαθιά υπόκλιση προς τον Λουίς Φαν Χάαλ, έναν από τους ελάχιστους του υψηλότερου επιπέδου που επιμένει να επινοεί ποδόσφαιρο. Οι σχηματισμοί, οι αλλαγές στις θέσεις, η μετάβαση από την φάση της άμυνας στη φάση της επίθεσης και ανάποδα, οι παγίδες, η πίεση ψηλά, η πίεση στη μπάλα, οι εναλλαγές θέσεων και φυσικά η ιδέα του να αλλάξει τερματοφύλακα στα πέναλτι επειδή έκανε δεκτή την εισήγηση του προπονητή των τερματοφυλάκων. Ολα αριστουργήματα. Στα μάτια μου ο Φαν Χάαλ συμπλήρωσε μια 20ετία από την πρώτη φορά που άρχισα να καταλαβαίνω τι κατηγορίας προπονητής είναι, δηλαδή από το '94 με τον Αγιαξ. Κι επειδή και αυτό που μας παρουσίασε σήμερα ήταν με δικά του υλικά, δηλαδή με ποδοσφαιριστές πρωτόπειρους, που είναι δικές του ανακαλύψεις, με εξαίρεση την τριάδα της επίθεσης, η δουλειά που παρουσίασε ήταν για να τρίβεις τα μάτια και να του βγάλεις το καπέλο.

Αν το αντίστοιχο της “χρυσής μπάλας” βραβείο για τον προπονητή είναι ο “χρυσός πίνακας”, η FIFA πρέπει να του τον στείλει σπίτι. Στο σπίτι ενός προπονητή που στα 63 του αποδεικνύει ότι το μυαλό παραμένει κοφτερό και ανήσυχο και ο ίδιος παραμένει πρωτοπόρος.