Μια δίκαιη απόφαση για τον Σαβιόλα

Προφανώς και η χθεσινή βραδιά άνηκε στον Δημήτρη Διαμαντάκο. Τον νεαρό φορ που αυτό το ταξίδι στην Αμερική δεν πρόκειται να το ξεχάσει ποτέ, ότι και αν ακολουθεί στην καριέρα του. Και ειδικά αυτό το φιλικό ματς με τους πρωταθλητές Αγγλίας είχε και άλλα ευχάριστα νέα, πάντα μιλώντας για τα πρόσωπα. Ο Γκαζαριάν ας πούμε στο διάστημα που αγωνίστηκε. Ή ο Σάμαρης. Ή το ένα ακόμη καλό δείγμα του Ντοσεβί.

Έχουμε την εντύπωση όμως ότι τη πλέον ενδιαφέρουσα δοκιμή που επιχείρησε ο Μίτσελ κόντρα στη Σίτι, δεν είχε φόντο... ελληνικό ή «νεοφερμένων» αλλά αργεντίνικο. Η συνύπαρξη Σαβιόλα και Τσόρι στην ίδια 11άδα. Σε ένα κλασικό 4-4-2 με διαμάντι.
Και οι δύο στη θέση τους. Ο Τσόρι πίσω από τους επιθετικούς για το «παραπάνω» και ο Σαβιόλα σε ρόλο κλασικού «δεύτερου» σε μια θέση που υπήρξε... καθηγητής στην καριέρα του. Η συνεργασία των δύο, η ταχύτητα στη σκέψη και στις εναλλαγές της μπάλας, ο τρόπος με τον οποίο θέλησαν να λειτουργήσουν στο «τρανζίσιον» μέσα από ένα σχήμα που είναι ξεκάθαρα της... κόντρα μπάλας, πρέπει να ικανοποίησε τον Ισπανό σε αυτό το ένα ημίχρονο της δοκιμής. Είχε «στιγμές», είχε καλές ιδέες και καλή εκτέλεση. Και αυτό είναι που κρατά ένας προπονητής, είκοσι μέρες πριν από την έναρξη της σεζόν. Ας περιμένει άλλους επιθετικούς. Ας έχει κατά νου άλλη βασική διάταξη.

Έχει τέσσερις πολύ καλούς κεντρικούς χαφ ο Ολυμπιακός αυτόν τον καιρό (Σάμαρης, Μανιάτης, Κασάμι, Τσόρι) και η ταυτόχρονη παρουσία τους στον αγωνιστικό χώρο θα μπορούσε να προκύψει μόνο από ένα τέτοιο σχήμα. Χωρίς εξτρέμ. Η βάση της δοκιμής λοιπόν ήταν αυτή. Και η προέκταση της έφερε τους δύο Αργεντινούς μαζί στον αγωνιστικό χώρο, κάτι που πέρσι συνέβη ελάχιστα. Έπαιζε ή ο ένας ή ο άλλος.

Όταν όμως μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό έχει στο ρόστερ του τον Σαβιόλα και τον Τσόρι δεν γίνεται να σκέφτεται πως θα αφήσει έναν από τους δύο στον πάγκο. Και μιας και δεδομένα ο Ντομίνγκεζ είναι πιο χρήσιμος στο πλάνο του προπονητή (με την 4-1-4-1 διάταξη που πέρσι αποτέλεσε σήμα κατατεθέν), δεν γίνεται να προκύπτει μια ρεζέρβα με ετήσιο συμβόλαιο 1,5 εκατ ευρώ. Αυτές είναι «πολυτέλειες» για άλλες τσέπες. Όχι ελληνικές. Ο Σαβιόλα είναι ο παίκτης που είδαμε στο χθεσινό πρώτο ημίχρονο. Τα χρόνια πέρασαν, η έκρηξη χάθηκε, αλλά μια ποδοσφαιρική ζωή ο Αργεντινός αυτό ήξερε να κάνει. Να παίζει σαν δεύτερος επιθετικός.. Να μπαίνει ανάμεσα, να εκμεταλλεύεται την έξυπνη κίνηση του χωρίς τη μπάλα, να τραβάει τους αμυντικούς, να πασάρει καλά, και βέβαια να έχει και μια καλή επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα. Όχι σαν «δεκάρι», όχι σαν φορ. Αν έχεις λοιπόν σκοπό να λειτουργείς με δύο επιθετικούς τότε φυσικά και είναι ακόμη μια χαρά χρήσιμος. Αν όχι; Τότε δεν υπάρχει λόγος να τον διατηρήσεις στο ρόστερ σου. Και αυτό έχει τη σημασία του, τώρα που με την επιστροφή στα πάτρια εδάφη οι Ερυθρόλευκοι θα πρέπει να πάρουν τις επόμενες αποφάσεις τους, για τον σχεδιασμό.

Ο Αργεντινός έφτασε πέρσι τέτοια εποχή στην Ελλάδα, και το τεράστιο όνομα του υπόσχονταν πολύ περισσότερα από όσα είδαμε. Από 15 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, αλλά και μια μάλλον μέτρια παρουσία σε μια σεζόν που δεν λες ότι την... υπέγραψε και όλας. Κάποιες καλές στιγμές, και πολλές αδιάφορες ήταν το περσινό για τον 32άχρονο. Δεν έμεινε τυχαία στη σκιά του Μήτρογλου και του Ολαϊτάν. Δεν έγινε τυχαία η ρεζέρβα του Ντομίνγκεζ. Δεν έπαιξε όμως και σχεδόν ποτέ στην θέση του. Διότι οι Ερυθρόλευκοι έχουν ένα αγωνιστικό πλάνο που ουσιαστικά δεν προσφέρεται για δεύτερο επιθετικό. Τουλάχιστον με τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Σαβιόλα το 2014. Έγινε κάποιες φορές στην αρχή ένα «πάντρεμα» με τον Μήτρογλου χωρίς όμως να υπάρχει ο επιτελικός μέσος που θα τους βοηθήσει με κάθετο ποδόσφαιρο να συνεργαστούν όσο καλά θα μπορούσαν.

Ξαναλέμε βέβαια ότι ο προπονητής είναι εκείνος που ξέρει και αποφασίζει. Και ο Μίτσελ με βάση το υλικό που είχε στα χέρια του, αλλά και την ανάγκη να δημιουργήσει ένα σχήμα που θα δικαιολογεί κατοχές μπάλας άνω του 65% στο 80% των αναμετρήσεων της σεζόν, το είδε... διαφορετικά πέρσι. Όπως το έβλεπε πιο πριν ο Βαλβέρδε. Ένα ποδόσφαιρο με επιθετικό πλάτος. Μια ομάδα που ο πλέι-μέικερ της θα είναι ο κόφτης (Σάμαρης). Το χθεσινό 4-4-2 με διαμάντι ήταν μια επιλογή που πέρσι την έκανε... βασικό του σχέδιο ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Αναστασίου. Δεν ήταν επιλογή των πρωταθλητών Ελλάδας. Νομίζουμε ότι είναι η πρώτη φορά που ο Μίτσελ επιχείρησε κάτι τέτοιο στους 18-19 μήνες που βρίσκεται εδώ. Δοκιμή έστω σε φιλικό παιχνίδι.

Για να επιστρέψουμε όμως στην βάση της κουβέντας μας. Ο Ολυμπιακός της επίθεσης κέρδισε στην Αμερική τον Διαμαντάκο. Ή πιο σωστά ο Διαμαντάκος κέρδισε την προσοχή όλων μας, και δείχνει έτοιμος να πάρει και άλλες ευκαιρίες. Παράλληλα είναι να προστεθεί στο ρόστερ κάποια στιγμή ο Πουλίδο, ένας κλασικός φορ και ίσως ένας ακόμη επιθετικός (αν ο Πουλίδο δεν προλάβει τις ημερομηνίες ελέω της δικαστικής διαμάχης με τη Τίγκρες και δεν δηλωθεί στη λίστα του Τσάμπιονς Λιγκ). Μέσα στον Αύγουστο είναι να κάνει και την δική του προσπάθεια για επαναφορά ο Μάικλ Ολαϊτάν (λέγεται ότι οι τελευταίες εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε ο Νιγηριανός του δίνουν το δικαίωμα να ελπίζει βάσιμα ότι κάποια στιγμή θα ξαναμπεί στις ράγες). Και αν προσθέσει κανείς και τον Παπάζογλου; Οι επιθετικοί μέσα στη σεζόν μπορεί να φτάσουν τους έξι. Χωρίς να μετρήσει κανείς τον Σαβιόλα.

Υπάρχει λοιπόν χώρος στο πλάνο του προπονητή για τον Αργεντινό; Υπάρχει στο μυαλό του Μίτσελ όντως η ιδέα να επενδύσει κάποια στιγμή σε σχήματα με δύο επιθετικούς; Αν ναι, τότε ο 32άχρονος προφανώς και μπορεί να βρει θέση στην ομάδα; Δεν υπάρχει; Τότε πραγματικά θα είναι κάτι παραπάνω από πολυτέλεια η παραμονή του. Σε τελική ανάλυση αν είναι να μείνει για να κάνει 15 συμμετοχές εκ των οποίων οι περισσότερες σε ματς Σούπερ Λιγκ για το... μεγάλο rotation, ας δοθεί αυτός ο χρόνος συμμετοχής στον Διαμαντάκο που τώρα ξεκινά. Και το συμβόλαιο του ας προσφερθεί σε έναν ποδοσφαιριστή που θα έρθει όχι μόνο για την 11άδα αλλά για να αποτελέσει σημείο αναφοράς.