O Παναθηναϊκός έπαιξε κι έχασε, αλλά...

Αυτή η παρτίδα, της Λεωφόρου, σηκώνει πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις. Αν κανείς εστιάσει και αναλύσει το ποδόσφαιρο που παρήγαγαν οι δύο ομάδες και κοιτάξει το αποτέλεσμα, διαπιστώνει σφάλμα. Διότι νίκησε η ομάδα που νοιαζόταν μόνο να καταστρέψει ποδόσφαιρο και είχε την τύχη να εκμεταλλευτεί δύο σοβαρότατα λάθη της αντίπαλης άμυνας. Έχασε η ομάδα που από την αρχή μέχρι το τέλος προσπαθούσε να δημιουργήσει, να παράξει ποδόσφαιρο με τρόπο ορθόδοξο, που φανέρωνε δουλειά στις προπονήσεις και μέθοδο ανάπτυξης, και νηφαλιότητα μέχρι το τέλος και παρ’ όλο που το ματς είχε στραβώσει πολύ για αυτήν. Έχασε επειδή πλήρωσε ακριβά τα λάθη της άμυνάς του. Αυτή ήταν η ιστορία των 90’+ αγωνιστικών λεπτών στο γήπεδο της Λεωφόρου ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Στάνταρ Λιέγης. Αυτή είναι η μονοδιάστατη ανάγνωση, αυτή που αφορά το ποδόσφαιρο που είδαμε στο τερέν.

Το μαζικό χειροκρότημα στη λήξη του αγώνα, όπως και το ασταμάτητο τραγούδι της κερκίδας των - “φανατικών” και “μη” - οπαδών του Παναθηναϊκού ήταν μια καθαρή απόδειξη της αναγνώρισης του κόσμου προς την προσπάθεια. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε κι έχασε, κι αυτό μπορεί να μην έδωσε χαρά στον κόσμο αλλά έφερε το χειροκρότημα από ποδοσφαιρόφιλους που έμειναν ικανοποιημένοι από μια ομάδα που έκανε, με σχέδιο, όσα μπορούσε, παρ’ όλο που αυτά δεν αποδείχθηκαν αρκετά. Στο ίδιο ματς, με τα ίδια δεδομένα, αν ο Παναθηναϊκός είχε για 90’ την τύχη που είχε στην σπόντα - γκολ που του έδωσε το προβάδισμα στο σκορ, απόψε θα πανηγύριζε την πρόκριση στα πλέι οφ του Champions League. Έφτιαξε 20 φάσεις για να πετύχει ένα γκολ, απέναντι σε μια ομάδα που πέτυχε δύο γκολ σε τρεις προσπάθειες στο α’ ημίχρονο και σε έξι στο σύνολο του αγώνα.

Η άλλη, η βαθύτερη ανάγνωση αφήνει τον Παναθηναϊκό με το παράπονο που θα έχει από τον εαυτό του ότι δεν έκανε όσα μπορούσε για να προκαλέσει περισσότερο την καλή του τύχη που τον έριξε πάνω σε μια εκ των ασθενέστερων ομάδων που κυκλοφορούσαν σε αυτή την προκριματική φάση του Champions League. Ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές έκαναν πολλά. Αν πληρώνουν κάτι, είναι που πέταξαν τις ευκαιρίες που τους έδωσε το πρώτο ματς για να πάρουν μια νίκη - προβάδισμα. Αυτοί που δεν έκαναν πολλά, ή πιο σωστά δεν έκαναν τα πάντα προκειμένου να αυξήσουν τις πιθανότητες του Παναθηναϊκού να βάλει στο ταμείο 5+ εκατ. ευρώ και να προκαλέσει την τύχη του για να επιτύχει ένα μικρό θαύμα, την πρόκριση στην φάση των ομιλών του Champions League είναι αυτοί που ασκούν το μάνατζμεντ και λαμβάνουν τις αποφάσεις για τα οικονομικά.

Ο Παναθηναϊκός κάνει πολύ καλά που, εταιρικά - επιχειρηματικά, απλώνει τα πόδια μόνο μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα. Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα ελληνικών και μη συλλόγων που ρίσκαραν αλόγιστα ή και τζόγαραν στις μεταγραφές με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να φτάσουν στην φάση των ομίλων του Champions League, με γνωστά - καταστροφικά οικονομικά αποτελέσματα. Εδώ όμως δεν επρόκειτο περί αυτού. Η άμυνα του Παναθηναϊκού είχε κορνάρει από πέρσι για τις σημαντικές αδυναμίες της. Το ίδιο ευδιάκριτα ήταν τα ανασταλτικά προβλήματα της μεσαίας γραμμής στον άξονα. Ο Παναθηναϊκός δεν χρειαζόταν να πάρει μεγάλο οικονομικό ρίσκο για να προσθέσει έναν παίκτη με ποιότητα - προσωπικότητα - ωριμότητα - παραστάσεις, είτε στο κέντρο της άμυνας είτε στη μεσαία γραμμή προκειμένου να κάνει πιο εύκολη τη ζωή του προπονητή και πιο πολλές τις πιθανότητές του να αποκλείσει την Στάνταρ. Χρειαζόταν ένα ρίσκο τάξης μεγέθους 200+ χιλιάδων ευρώ για ένα συμβόλαιο σε έναν ελεύθερο ποδοσφαιριστή. Δεν πήρε το ρίσκο. Δεν θα μάθει ποτέ αν θα τα κατάφερνε. Έμαθε όμως ότι τελικώς ρίσκο ήταν αυτό που επέλεξε να κάνει, δηλαδή να πάει σε αυτά τα ματς - χρυσάφι με κάτι λιγότερο από την περσινή του ομάδα, αν κανείς λάβει υπόψη τις απουσίες που είχε σε αυτά τα ματς. Η Στάνταρ είναι μια μέτρια ομάδα, περιορισμένων δυνατοτήτων. Απέναντί της όμως ο Παναθηναϊκός επέλεξε να πάει κι αυτός με περιορισμένες - για το ευρωπαϊκό επίπεδο - δυνατότητες. Και το πλήρωσε. Ακριβά.