Δεν συγκλονίζει ο θάνατος, συγκλονίζει η αναβολή...

Αν κάνεις ένα γκάλοπ μεταξύ των φιλάθλων και όχι μόνο, ακόμη και μεταξύ των υπευθύνων ή των εμπλεκόμενων, άμεσα ή έμμεσα, με τον επαγγελματικό αθλητισμό και ρωτήσεις ποια είναι η βασικότερη αιτία για την βία στα γήπεδα θα πάρεις πολλές διαφορετικές απαντήσεις.

Φταίει η έλλειψη αυστηρών μέτρων προστασίας. Φταίνε οι ελαστικοί νόμοι και η μη επιβολή αυστηρών ποινών στους παραβάτες. Φταίνε οι... στρατοί οπαδών που δημιουργούν κάποιοι σύλλογοι προκειμένου να εξυπηρετούνται από την παρουσία τους.

Φταίνε οι σύλλογοι που δεν κάνουν κάτι για να σταματήσουν ή έστω να μετριάσουν το φαινόμενο. Φταίει ο οπαδικός Τύπος που δυναμιτίζει το κλίμα και οι δημοσιογράφοι – οπαδοί με τα... εμπρηστικά σχόλια τους. Ακούς κι άλλα. Οπως ότι η βία στα γήπεδα είναι ευρύτερο κοινωνικό φαινόμενο και φταίει για αυτό η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, ακόμη και η κρίση των τελευταίων ετών (λες και πριν δεν υπήρχαν φαινόμενα βίας).

Δεν θα διαφωνήσω με τις περισσότερες από τις παραπάνω απαντήσεις, ή αιτιάσεις αν προτιμάτε, του φαινομένου της βίας στα γήπεδα. Προφανώς και ισχύουν, προφανώς και όλες αποτελούν μέρος του προβλήματος. Και μάλιστα σημαντικό. Η αλήθεια όμως είναι ότι καμία από τις παραπάνω δεν είναι ικανή να εξηγήσει γιατί κάποιος οπαδός του Ηροδότου, σκοτώνει έναν οπαδό του Εθνικού σε ένα γήπεδο της Γ' Εθνικής. Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο κενό...

Τι να πεις δηλαδή; Οτι όλα αυτά έγιναν γιατί στο γήπεδο δεν είχε δύο κλούβες με ΜΑΤ. Μα αν θέλουμε για το Ηρόδοτος – Εθνικός καμιά 50 αστυνομικούς για να μην έχουμε νεκρό, τότε δεν έχει κανένα νόημα να διεξαχθεί αυτό το ματς.

Μήπως να υποστηρίξεις ότι ο οπαδικός Τύπος έπαιξε τον γνωστό ρόλο του και έφτιαξε κλίμα ενόψει του αγώνα Ηροδότου – Εθνικού;

Μήπως φταίνε οι στρατοί των οργανωμένων οπαδών που προκάλεσαν τα επεισόδια στο εν λόγω ματς;

“Δυστυχώς” δεν υπάρχει κάποια καλή... δικαιολογία για αυτό που συνέβη στο γήπεδο του Ηροδότου. Μιλάμε για ματς Γ' Εθνική με δύο... χούφτες οπαδών να είναι όλες κι' όλες στο γήπεδο. Καμία αντιπαράθεση, καμία βεντέτα, κανένα προηγούμενο.

Και πώς υποδέχεται η ελληνική κοινωνία αυτό το περιστατικό. Είτε αδιάφορα, είτε με έναν σχολιασμό του τύπου “κρίμα”, “εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας...” κι' έξω από την πόρτα. Παρακολουθούσα τα social media χθες το μεσημέρι και διαπίστωσα ότι ο θάνατος ενός φιλάθλου σε αγώνα Γ' Εθνικής από φαινόμενο καθαρής βίας, δεν ήταν ένα θέμα που απασχολούσε τους περισσότερους χρήστες. Και ξαφνικά, το απόγευμα το twitter και το facebook πήραν φωτιά. Αρκετοί ήταν αυτοί που τότε κατάλαβαν ότι είχε υπάρξει νεκρός.

Οταν έμαθαν ότι αναβάλλονται τα πρωταθλήματα του ερχόμενου Σαββατοκύριακου. Η αναβολή προκάλεσε μεγαλύτερο σοκ από τον ίδιο τον θάνατο ενός ανθρώπου. Τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν για το αν ήταν μία σωστή απόφαση ή όχι. Αυτό είναι που καίει τον περισσότερο κόσμο, τον Ελληνα φίλαθλο. Το αν θα γίνει το Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ την Κυριακή και ποιόν ευνοεί περισσότερο τυχόν αναβολή του και όχι το ότι σκότωσαν έναν άνθρωπο μέσα σε ένα γήπεδο. Σας κάνει εντύπωση; Εμένα πάντως καμία.

Φυσικά και υπάρχει εξήγηση. Φυσικά και υπάρχει αιτία. Και δεν είναι ούτε η αστυνόμευση, ούτε οι νόμοι, ούτε τίποτα από τα παραπάνω. Είναι ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ! Στην Ελλάδα μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε γενιές παιδιών με την λογική ότι δεν υπάρχει αντίπαλος, υπάρχει εχθρός. Οποιοσδήποτε είναι αντίπαλος είναι και εχθρός. Ναι υπάρχουν μικροί και μεγάλοι, αλλά όχι αντίπαλοι, ΕΧΘΡΟΙ...

Ακόμη και μέσα στα σπίτια μας, μεγαλώνουμε με... εχθρούς σε ότι έχει να κάνει με τον αθλητισμό. Πόσες φορές δεν έχετε δει την εικόνα που θα σας περιγράψω ευθύς αμέσως και κυρίως ποιός είναι αυτός που δεν την εκτίμησε ως χαριτωμένη.

Μπαμπάς καμαρώνει στην παρέα για τον μικρό τρίχρονο γιο, ο οποίος μόλις έχει αρχίσει να μιλάει καθαρά, όταν στην ερώτηση “Τι είναι Κωστάκη οι Ολυμπιακοί ή οι Παναθηναϊκοί;” ο μικρός απαντάει “Είναι οι κακοί”. Και ο περίγυρος χειροκροτεί όταν στην επόμενη ερώτηση “και τι τους κάνουμε αγόρι μου;”, ο μικρός Κωστάκης χτυπάει με δύναμη το ποδαράκι του στο πάτωμα και φωνάζει “τους πατάμε κάτω μπαμπά”. Τότε είναι που ακούς και το σχόλιο από κάποιον του περίγυρου “Μπράβο το παιδί έχει πάρει τον σωστό τον δρόμο”.

Αυτό το παιδί μεγαλώνει με το αθώο αστειάκι ότι τους κακούς αντιπάλους τους πατάμε κάτω... Αμέσως μετά πηγαίνει, στα έξι, στα επτά χρόνια του στο γήπεδο και ακούει ότι ακούει σε μία κερκίδα. Μετά παίρνει και την κατάλληλη παιδεία από το ελληνικό σχολείο και ακολουθεί η εικόνα στην τηλεόραση όπου για να συνυπάρξουν οι οπαδοί των δύο ομάδων στο γήπεδο πρέπει ανάμεσά τους να υπάρξει ένα τεράστιο κενό και εκατοντάδες αστυνομικοί. Οταν ρωτήσει “γιατί μπαμπά συμβαίνει αυτό;” παίρνει την απάντηση “μα για να μην σκοτωθούν αγόρι μου” και μετά είναι έτοιμος...

Ετοιμος με όλες αυτές τις παραστάσεις για να πάει στα 15 του μόνος του στο γήπεδο. Σε οποιοδήποτε γήπεδο. Ακόμη και σε αυτό του Ηροδότου όπου ο αντίπαλος, δηλαδή ο εχθρός είναι ο οπαδός του Εθνικού. Και μετά συμβαίνει ότι συμβαίνει και η ελληνική κοινωνία μένει άναυδη. Οχι γιατί σκοτώθηκε ένας άνθρωπος, ποιος χέστηκε άλλωστε, μένει άναυδη γιατί ο βλάκας ο Ανδριανός ανέβαλε τα ματς!