Μπρα ντε φερ Μαρινάκη – Σαββίδη, Μελισσανίδη οι εκλογές της ΕΠΟ

Προτού αναπτύξω τον συλλογισμό μου ενόψει των προεδρικών εκλογών της ΕΠΟ στις 23 Ιανουαρίου, θα φτιάξω τη βάση της ουσιαστικής συζήτησης σχετικά με την επόμενη ημέρα στην διοίκηση της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Ποια είναι η βάση; Σύμφωνα με όσα καταγράφονται στο σχετικό ρεπορτάζ, οι υποψήφιοι πιθανότατα θα είναι μόνο δύο: ο Γιώργος Γκιρτζίκης, ο οποίος έχει ήδη ανακοινώσει την υποψηφιότητά του και ο Βασίλης Γκαγκάτσης, ο οποίος αυτές τις μέρες μετράει τα κουκιά προκειμένου να αντιληφθεί αν θα έχει ή όχι τύχη να εκλεγεί, δηλαδή αν αποκτά ή όχι νόημα η υποψηφιότητά του ή αν θα πάει σε εκλογές χαμένος από χέρι, ώστε να μην βάλει υποψηφιότητα αν είναι να ξαναχάσει.

Αυτές φίλοι μου θα είναι οι δύο επιλογές των 57 εκλεκτόρων στις εκλογές της 23ης Ιανουαρίου. Ακόμη δηλαδή κι αν ήθελε κανείς να “παραμυθιαστεί”, να υποθέσει ότι ξαφνικά οι 57 εκλέκτορες θα αποφάσιζαν να λειτουργήσουν και να ψηφίσουν με κύριο γνώμονα το εθνικό ποδοσφαιρικό συμφέρον και όχι τα μικροσυμφέροντά τους, πώς να παραμυθιαστεί όταν ξέρει ότι θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στον Γκιρτζίκη και τον Γκαγκάτση; Δηλαδή ανάμεσα στον Γκιρτζίκη, ο οποίος έσπευσε να δηλώσει ότι θα συνεχίσει στον δρόμο του Σαρρή, με τον οποίο ήταν στο ίδιο ψηφοδέλτιο και υπήρξαν στενοί συνεργάτες και στον γνωστό Γκαγκάτση, για τον οποίο γνωρίζετε την παγιωμένη αντίληψή μου, την οποία έχω καταγράψει αμέτρητες φορές στην διάρκεια της τελευταίας 15ετίας.

Η στήριξη των μεγάλων

Ποιοι φέρουν την κύρια ευθύνη για την διαμόρφωση αυτής της κατάστασης παραμονές των προεδρικών εκλογών στην ΕΠΟ; Κυρίως οι μεγάλοι παίκτες της ποδοσφαιρικής αγοράς. Διότι αυτοί είναι που δίνουν την εμπιστοσύνη και την υποστήριξή τους σε αυτά τα πρόσωπα. Αυτοί είναι που δεν ψάχνουν ένα νέο και άφθαρτο πρόσωπο για να τον προτείνουν ως τον νέο διοικητή του ποδοσφαίρου. Αυτοί είναι που αποφασίζουν και σήμερα, ακόμη και μετά από όλα αυτά που έχουν προηγηθεί στο ποδόσφαιρο στη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας, να εμπιστευθούν την επόμενη ημέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου σε πρόσωπα του μαύρου παρελθόντος του.

Στην πραγματικότητα αυτές οι εκλογές μετατρέπονται σε μπρα ντε φερ των πιο δυνατών παικτών του ποδοσφαίρου: από τη μια ο Ολυμπιακός, που στηρίζει τον Γκιρτζίκη και από την άλλη ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, που υποστηρίζουν τον Γκαγκάτση. Προσέξτε, όλα αυτά ως στιγμής γίνονται παρασκηνιακά, δηλαδή δίχως δημόσια δήλωση στήριξης των διοικήσεων των συλλόγων ή των μεγαλομετόχων και των προέδρων τους προς τον έναν ή τον άλλο υποψήφιο. Με τον Γκιρτζίκη να μη κρύβει ότι υποστηρίζεται από τον Ολυμπιακό στις επαφές που κάνει με προέδρους Ενώσεων για να ζητήσει την ψήφο τους, και τον Γκαγκάτση να ισχυρίζεται στις ίδιες συνομιλίες ότι υποστηρίζεται από Σαββίδη και Μελισσανίδη. Ο πρώην πρόεδρος της ΕΠΟ μάλιστα κάνει και την εκτίμηση ότι μαζί του “δεν θα έχει πρόβλημα και ο Παναθηναϊκός”, δίχως πάντως να ισχυρίζεται ότι έχει τη στήριξη του Αλαφούζου.

Η ποδοσφαιρική κοινωνία θα έπρεπε όχι απλώς να ζητεί αλλά και να απαιτεί από όλους τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ να πάρουν θέση ώστε να πάρουν και την ευθύνη της επόμενης ημέρας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Να δηλώσουν δημόσια και καθαρά, δίχως περιστροφές, ποιον υποψήφιο στηρίζουν και εμπιστεύονται. Ωστε να ξέρει ο μέσος Ελληνας ποδοσφαιρόφιλος ποιος θα φέρει την ευθύνη για το καθεστώς της επόμενης ημέρας.

Ουδείς ανεξάρτητος

Κι ερχόμαστε στον συλλογισμό μου, ο οποίος θα έπρεπε να είναι το βασικό ζητούμενο του ποδοσφαίρου, αφού άλλωστε είναι η βασική επιθυμία των ποδοσφαιρόφιλων: Πώς είναι δυνατόν το 2014, μετά από όσα έχουν προηγηθεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, να μην εμφανίζεται ένας νέος, άφθαρτος, οραματιστής, τεχνοκράτης, με σπουδές και γνώση στην αθλητική διοίκηση για να διεκδικήσει τη θέση του προέδρου της ΕΠΟ; Πώς είναι δυνατόν να μην στοιχίζονται πίσω από ένα τέτοιο πρόσωπο όλοι οι πρωταθλητές του Euro 2004, δηλαδή η γενιά των ποδοσφαιριστών που έκανε την υπέρβαση, η γενιά των κοσμοπολιτών Ελλήνων ποδοσφαιριστών που σήμερα, εκεί γύρω στα 40 της, έχει αποκτήσει και την πρώτη εμπειρία από θέσεις εκτός τερέν στο ποδόσφαιρο; Πώς είναι δυνατόν να μην εμφανίζεται ούτε ένας νέος άνθρωπος με διάθεση να ασχοληθεί με το εθνικό ποδόσφαιρο;

Ολα σε αυτή τη συζήτηση ξεκινούν και τελειώνουν στην διαπίστωση ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο διοικείται με κανόνες κλειστού κλαμπ. Ακόμη και αν υπήρχε ένας “ωραίος τρελός” με διάθεση να χάσει τον ύπνο του προκειμένου να σπάσει κατεστημένα και θα θίξει μικροσυμφέροντα για χάρη του εθνικού ποδοσφαιρικού συμφέροντος, πώς θα μπορούσε να φτάσει στις εκλογές; Ακόμη και αν πληρούσε τα κριτήρια που η ίδια η ΕΠΟ βάζει προκειμένου να αποφεύγει όσους δεν είναι επαρκώς ποτισμένοι στην άρρωστη νοοτροπία της, πού θα έβρισκε τις ψήφους; Πώς θα τα έβαζε με υποψήφιους που έχουν την υποστήριξη των μεγάλων συλλόγων; Ποιον πρόεδρο Ενωσης θα έπειθε να τον ψηφίσει;

Η καθαρή λύση προοπτικής για το ελληνικό ποδόσφαιρο θα προέκυπτε μόνο αν η ΕΠΟ αναγκαζόταν να αλλάξει το καταστατικό της και να διευρύνει κατά χιλιάδες το σώμα των ψηφοφόρων για την ανάδειξη διοίκησης. Διότι σε εκλογές με χιλιάδες ψηφοφόρους θα ήταν από δύσκολο έως αδύνατο για οποιονδήποτε να πειράξει το αποτέλεσμα και να εκλέξει τον εκλεκτό του.

Ακόμη και σήμερα, μετά τη λαίλαπα της διοίκησης Σαρρή και τα όσα έχουν προηγηθεί αυτής τα προηγούμενα χρόνια, η ΕΠΟ με τη συμπεριφορά της στέλνει το μήνυμα: το διοικητικό συμβούλιο αποφάσισε εκλογική περίοδο εξπρές, των 23 ημερών, ώστε να μη δώσει χρόνο σε κανέναν ανεξάρτητο και άφθαρτο υποψήφιο να επιχειρήσει έστω να μετρήσει τις δυνάμεις του και να συναναστραφεί όλους τους προέδρους των Ενώσεων προκειμένου να αντιληφθεί αν υπάρχει έδαφος γόνιμο για επαναστάσεις και ριζοσπαστική αλλαγή του καθεστώτος διοίκησης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ΕΠΟ έστειλε το μήνυμα ότι δεν διανοείται να αλλάξει. Και οι μεγάλοι παίκτες το έλαβαν και πράττουν: σχεδιάζουν την επόμενη μέρα με βασικό κριτήριο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και όχι του εθνικού ποδοσφαιρικού συμφέροντος.

Σε επόμενα σημειώματά μου θα σας πω ποιος και γιατί ενδεχομένως να είναι η λιγότερο κακή λύση ανάμεσα στους σημερινούς υποψήφιους. Περιμένω αφενός να δω ποιοι θα είναι οριστικά αυτοί, με την ελπίδα μιας έκπληξης, και αφετέρου να ακούσω όσα θα πουν, δημόσια και ιδιωτικά, οι υποψήφιοι. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα συζητάμε για την λιγότερο κακή λύση.

Για την ώρα, οι δύο υποψήφιοι δείχνουν να δημιουργούν τα σχέδια που είχε αποκαλύψει το gazzetta: ο Γκιρτζίκης με τα στελέχη της διοίκησης Σαρρή και ο Γκαγκάτσης με μέλη της Euro 2004 Εθνικής ομάδας.