Εκεί κι' εδώ. Διάλεξε...

Ισως το ματς της χρονιάς. Για την Λέστερ ίσως το ματς της ιστορίας της. Ενα ματς που τα είχε όλα στον μέγιστο βαθμό. Είχε δραματικό φινάλε, τρία γκολ, μία κόκκινη, ένα πέναλτι, ένα σωρό μονομαχίες σώμα με σώμα, σκληρά μαρκαρίσματα, τραυματισμούς. Τα πάντα όλα που λέει και μία ψυχή. Είχε και τεράστιο διακύβευμα. Η Λέστερ με “διπλό” θα αγκάλιαζε το πρώτο πρωτάθλημα στα 132 χρόνια ιστορίας της. Προσέξτε 132 χρόνια ιστορίας και διεκδικούν το πρώτο τους πρωτάθλημα. Και χάνουν ένα πολύ κρίσιμο ματς, ίσως το πιο κρίσιμο, στο πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων κι' ενώ ο διαιτητής έχει δείξει τέσσερα, μετά από υπερπροσπάθεια που είχαν κάνει παίζοντας με δέκα παίκτες, λόγω αποβολής, σχεδόν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο... Ετοιμοι να καταρρεύσουν και από την υπερπροσπάθεια και από την εξέλιξη και από το σοκ, αμέσως μετά το τελευταίο σφύριγμα.

Την ίδια ώρα οι παίκτες της Αρσεναλ, οι οποίοι ψάχνουν ένα πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια και οι οποίοι έχουν βαρεθεί να βλέπουν δίπλα από το όνομα τους τις λέξεις “λίγοι και ηττοπαθείς”, όντας επίσης εξουθενωμένοι από την υπερπροσπάθεια, βρίσκονται στον έβδομο ουρανό από το γκολ που τους χάρισε τη νίκη.

Ολα αυτά σε ένα ματς το οποίο είναι γεμάτο από αποφάσεις του διαιτητή που με λίγο καλή διάθεση μπορείς να αμφισβητήσεις ένα σωρό από αυτές, είτε είσαι Αρσεναλ είτε είσαι Λέστερ. Αλλωστε και ο Βενγκέρ και ο Ρανιέρι με κομψό τρόπο στις δηλώσεις του αμφισβήτησαν αρκετές...

Ολη η ουσία του πράγματος ξεκινά όταν σφυρίζει για τελευταία φορά ο διαιτητής, δευτερόλεπτα μετά το γκολ που έκρινε το ματς και ίσως το πρωτάθλημα. Τι συνέβη μετά το τέλος ενός τέτοιου ματς, με ένα τέτοιο φινάλε. Κανείς, μα κανείς, ούτε ένας ηττημένος ή νικητής δεν πήγε στον διαιτητή. Δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης της Λέστερ, ή προπονητής, ή βοηθός ή κάτι άλλο για να του δείξει έστω το ρολόι και να του πει ότι δεν το έληξε όταν έπρεπε... Δεν διαμαρτύρεται ούτε ένας που θα είχε και την απόλυτη δικαιολογία λόγω της κούρασης και κυρίως της έντασης της στιγμής.

Την ίδια ώρα ο απόλυτος πρωταγωνιστής του ματς, ο Ντάνι Γουέλμπεκ που έχει πετύχει το χρυσό γκολ στο πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων, έχοντας περάσει στο ματς ως αλλαγή στην πρώτη του εμφάνιση μετά από τραυματισμό που τον κράτησε εκτός γηπέδων για 10 μήνες, δεν τρέχει να πανηγυρίσει. Το πρώτο πράγμα που κάνει πάνω στην ένταση αυτής της στιγμής, που ίσως να αποδειχτεί και η στιγμή της καριέρας του, είναι να πάει στον αντίπαλό του, τον Ντρινκγουότερ της Λέστερ και να τον αγκαλιάσει σε μια προσπάθεια να τον παρηγορήσει και να τον βοηθήσει να συνέλθει από το σοκ. Την ίδια ώρα ο Αρσέν Βενγκέρ πηγαίνει πάνω στον αποσβολωμένο Ρανιέρι, τον αγκαλιάζει του δίνει το χέρι και τον συγχαίρει για την ομάδα που έχει φτιάξει...

Στις κερκίδες οι 3 χιλιάδες φίλοι της Λέστερ, οι οποίοι κάθονται δίπλα δίπλα με αυτούς της Αρσεναλ δεν ξεσπούν ούτε στους δίπλα, ούτε στα καθίσματα, ούτε πετούν φωτοβολίδες, ούτε βρίζουν, ούτε τίποτα. Μόνο χειροκροτούν...

Αφήστε τώρα την φαντασία σας ελεύθερη. Κλείστε τα μάτια και ξεχάστε τι έγινε εκεί. Ελάτε εδώ, στην Ελλάδα και σκεφτείτε τι θα είχε γίνει μετά τη λήξη ενός τέτοιου αγώνα στην Ελλάδα. Μην φαντάζεστε, δείτε τι έγινε 24 ώρες νωρίτερα στο ΑΕΚ – Ολυμπιακός που δεν είχε απολύτως κανένα μα κανένα, σοβαρό διακύβευμα.

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει σωτηρία. Καμία, διότι δεν υπάρχει ποδόσφαιρο, υπάρχει πόλεμος, κόμπλεξ και μικροπρέπεια. Τίποτα άλλο, μόνο πόλεμος, κόμπλεξ και μικροπρέπεια. Και ξέρετε κάτι. Μεγαλύτερο πρόβλημα και από τους παράγοντες που μπουκάρουν στα αποδυτήρια και απειλούν ότι ξέρουν που μένεις και θα σε τινάξουν στον αέρα, περισσότερο και από αυτούς που στήνουν και τα δοκάρια, περισσότερο και από τους ποδοσφαιριστές ή τους προπονητές που προσβάλουν το ίδιο το άθλημα που τους τρέφει, περισσότερο και από τους διαιτητές που καθορίζουν αποτελέσματα με το έτσι θέλω, περισσότερο από κάθε λογής απολειφάδι που κυκλοφορεί και ζει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, περισσότερο από όλους πλέον, ενοχλούμαι από τους δημοσιογράφους...

Εχει γίνει καθεστώς πλέον το πρώτα οπαδός και μετά δημοσιογράφος. Και όχι αγνός οπαδός (που και αυτό πρόβλημα είναι κατά την άποψή μου αν είσαι πρώτα οπαδός και μετά δημοσιογράφος), αλλά κονδυλοφόρος, προπαγανδιστής που κάνει το άσπρο μαύρο, δήθεν αντικειμενικοί που πληρώνονται για να εξυπηρετούν συμφέροντα και άλλα διάφορα τέτοια παράσιτα, τα οποία μολύνουν την δημοσιογραφία.

Ολο το βράδυ μετά το ματς το τι άκουγες, τι διάβαζες και τι έβλεπες σε προσωπικούς λογαριασμούς επαγγελματιών δημοσιογράφων δεν περιγράφεται. Δεν το χωράει ο νους σου.

Ακουγες και διάβαζες δημοσιογράφους να σου λένε ότι η μπάλα δεν χτύπησε ποτέ στον αγκώνα του Μιλιβόγεβιτς, αλλά στο στομάχι ή στο στήθος, ακόμη και στην πλάτη. Ναι διάβασα, ότι η μπάλα βρήκε στην πλάτη του Μιλιβόγεβιτς. Ρε είστε με τα καλά σας... Πείτε ότι βρήκε στον σηκωμένο αγκώνα του, αλλά ήταν από πολύ κοντά και δεν είχε πρόθεση και συνεπώς δεν έπρεπε να δοθεί πέναλτι. Το καταλαβαίνω, αλλά ότι δεν βρήκε στον αγκώνα του πώς διάολο το λέτε...

Την ίδια ώρα άκουγες και διάβαζες επαγγελματίες δημοσιογράφους να γράφουν ότι ο Μποτία στην φάση που πήρε κόκκινη κάρτα κλώτσησε εν ψυχρώ τον Αραβίδη, σε άλλες περιπτώσεις ότι τον έσπρωξε με τα χέρια ψηλά και σε άλλες ότι τον τράβηξε από την φανέλα. Ρε είστε με τα καλά σας. Που τα είδατε όλα αυτά; Ναι μάλλον υπάρχει επαφή χαμηλά στα πόδια τους πάνω στον βηματισμό. Θέλετε να πείτε ότι είναι κόκκινη, πείτε ότι βάζει τα πόδια του ο Μποτία με πρόθεση, να το καταλάβω, αλλά σε φάση που ο άλλος έχει δει στην τηλεόραση 100 φορές και δεν βγάζει άκρη να του λέτε για μπουνιές, κλωτσιές και ότι άλλο γέννησε η φαντασία σας δεν το καταλαβαίνω...

Ας αφήσω όμως τις επιμέρους φάσεις και το άσπρο μαύρο που προσπαθούν να κάνουν όλοι κι ας πάω στα σοβαρά. Το ματς ΑΕΚ – Ολυμπιακός είναι σύμφωνα με το 90% των Ελλήνων δημοσιογράφων, είτε το πρώτο 50-50% μετά από χρόνια, είτε η μεγαλύτερη σφαγή μετά από χρόνια! Ενα ματς με πολύ δύσκολες αποφάσεις, που όλες μα όλες είναι συζητήσιμες, ερμηνεύτηκε είτε ως σφαγή είτε ως το πρώτο 50-50 στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας.

Κι εδώ έρχεται το κορυφαίο επιχείρημα των μεν και των δε... Ναι αλλά αν αυτά είχαν δοθεί ανάποδα, αν ο Ολυμπιακός είχε νικήσει με δύο κόκκινες και ένα πέναλτι τι θα είχε γίνει; Συμφωνώ ότι με τις ίδιες ακριβώς φάσεις αν είχε γίνει το ανάποδο θα είχε γίνει πόλεμος... Από την άλλη η ουσία παραμένει. Ηταν ρε μάγκες κόκκινες ναι ή όχι; Δεν είναι η ουσία τι θα είχε γίνει στο ανάποδο. Δηλαδή τώρα θα γίνουμε όλοι Αλαφούζοι που φώναζε για την κανονική κόκκινη του Ζέκα στο ματς με την Ξάνθη, γιατί όπως έλεγε αν έπαιζε στον Ολυμπιακό δεν θα του είχε δοθεί...

Ποτίζουμε τον κόσμο με δηλητήριο, με ψέματα, με το να κάνουμε το άσπρο μαύρο και μέσα σε όλα αυτά (επαναλαμβάνω επαγγελματίες δημοσιογράφοι μέλη της ΕΣΗΕΑ) με σχόλια στους προσωπικούς λογαριασμούς των social media του τύπου “Ετσι κι' αλλιώς σας γαμάμε όπου σας βρούμε ρε χανούμια...”, ή “Σας γαμάει η ΑΕΚ ρε μουνιά...”, και ενδιάμεσα “Μόνο ο Παναθηναϊκός αήττητος ρε αρχίδια...”

Η απόλυτη κατάντια! Αλλά εδώ δεν κάνουμε τα αυτονόητα. Αντί να αναδείξουμε φυσιογνωμίες όπως ο Ρομπέρτο και τη δική του συμπεριφορά, ή όπως ο Πογιέτ που τόλμησε να πει στη συνέντευξη τύπου ότι σε αυτό το ματς κατάλαβε πόσο καλή ομάδα είναι ο Ολυμπιακός και γιατί τον είχε νικήσει μόνο η Μπάγερν και η Αρσεναλ φέτος και συνεπώς πόσο μεγάλη είναι η νίκη της δικής του ομάδας, της ΑΕΚ, κόντεψαν να του την πέσουν στη συνέντευξη Τύπου και τον ξαναρώτησαν για να του δώσουν την ευκαιρία να τον πει “διορισμένο” ή ότι άλλο ήθελε ο καθένας. Και όταν το επανέλαβε αυτό που είχε πει, μόνο που δεν αποχώρησαν οι συνάδελφοι σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Ακούστε μάγκες, κόκκινοι, κίτρινοι, πράσινοι, ασπρόμαυροι, ανεξάρτητοι, αντικειμενικοί και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Εμείς το φτιάξαμε αυτό το προϊόν, εμείς μάθαμε τον κόσμο να συμπεριφέρεται έτσι, εμείς ποτίσαμε μέχρι το μεδούλι τον κόσμο με δηλητήριο, ψέματα, αυτοσκοπούς νίκης, ανώτερες φυλές που είναι η κόκκινη, η πράσινη, η κίτρινη και η ασπρόμαυρη, εμείς του βάλαμε στο κεφάλι ότι απαγορεύεται η ήττα, εμείς τον κάναμε κάφρο γιατί πρώτα απ' όλα συμπεριφερθήκαμε ως κάφροι εμείς.

Κάπως έτσι επιβραβεύσαμε τον Μελισσανίδη, τον Κασάμι και τον Σιόβα και τον κάθε Μελισσανίδη, Κασάμι και Σιόβα (σε αυτό το ντέρμπι ήταν αυτοί, στο επόμενο θα είναι κάποιοι άλλοι) για τις συμπεριφορές και τους τραμπουκισμούς τους με τα δικά μας σχόλια του τύπου “μαγκιά” και είναι βέβαιο ότι εμείς δικαίως θα το βρούμε μπροστά μας.

Διότι για εμένα ασφαλώς το πρόβλημα το Σάββατο δεν ήταν η διαιτησία του Καλογερόπουλου. Το πρόβλημα είναι ότι αποκτήσαμε έναν ακόμη παράγοντα, τον Δημήτρη Μελισσανίδη που τραμπούκισε διαιτητές και μετά έβαλε στο στόχαστρο και τους δημοσιογράφους με τις δημόσιες δηλώσεις του και όλοι σφυρίζουμε αδιάφορα μπροστά στο θέαμα... Φαίνεται ότι ο καθένας βρίσκει τον τρόπο του. Αλλοι θα τραμπουκίζουν κι' άλλοι θα αγοράζουν τα μισά αθλητικά media της χώρας. Κι όσοι δημοσιογράφοι έχουν απομείνει θα κάνουν ασκήσεις ακροβασίας ανάμεσα στις συμπληγάδες μέχρι να δουν ποια θα τους λιώσει...

Γι' αυτό το θέμα κύριοι της ΕΣΗΕΑ απεργία δεν έχουμε κάνει ποτέ. Για το ότι ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή έχουμε απεργήσει κανά δύο φορές όμως...