Μια φλόγα είναι ο ΠΑΟΚ...

Ένα μόνο, μόριο φωτός και φωτιάς. Πότε πότε φωτίζει κι άλλοτε ζεσταίνει και καμιά φορά κατακαίει. Πότε σπινθιρίζει κι άμα είσαι άμαθος λες, “να, τώρα θα σβήσει”. Κάπου κάπου σε τυφλώνει και ενίοτε προκαλεί βαριά... εγκαύματα. Εξαρτάται από το που και πως “καίει”. Από το λάδι, το φυτίλι, το κεράκι, το καντήλι, τη λαμπάδα, τον πυρσό ή το ηφαίστειο που την έχει στο επίκεντρο του... Σαν κάθε φλόγα. Που ασχέτως αν υπήρξε αυθύπαρκτη ή η έναρξή της προκλήθηκε από χέρι, μεταλαμπαδεύεται , φιλοξενείται σε κάθε λογής μέσο διατήρησης και για πολλές χρήσεις. Αλλά... τι τη νοιάζει τη φλόγα που και πως διατηρείται ή χρησιμοποιείται; Φτάνει να μένει ζωντανή και να μη σβήνει. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει να εξαπλώνεται, να φουντώνει και να προχωρά.

Έτσι κι ο ΠΑΟΚ. Τι τον κόφτει αν θα είναι το ηφαίστειο της Τούμπας ή άλλο, νέο, το επίκεντρο της εστίας της “φωτιάς”; Προσοχή, δεν αναφέρομαι σε κόσμο ή άτομα, οπαδούς και φιλάθλους, σε παράγοντες κι επιχειρηματίες, σε δημοσιογράφους και σχολιαστές. Την ίδια την φλόγα επικαλούμαι... αυθαιρέτως: Τον ΠΑΟΚ. Εκείνος θέλει να ζει, να αναπτύσσεται και να μεταλαμπαδεύεται, μαζί με την Ιδέα ίδρυσής του και τις αξίες που θέλει να υπηρετούνται.

Όταν τον πήραν απ' την Πόλη και τον κουβάλησαν μες τις ψυχές τους οι πρόσφυγες, ήταν σα μια φλογίτσα σ' ένα ισχνό κερί, που την προστάτευε απ' τον αέρα το χέρι ενός παιδιού που μεταφέρει το Άγιο Φως. Άναψαν με δαύτη μια εστία στο Συντριβάνι το 1926. Υποθέτω πως όταν άνοιξε η Τούμπα το '59, θα είχε αρκετούς που μετά από 33 χρόνια στο παλιό γήπεδο, θα την κοίταζαν με επιφυλακτικότητα εκείνη την μετακόμιση... Η Τούμπα όμως έγινε το αληθινό σπίτι της φλόγας. Σήμερα όλοι στον ΠΑΟΚ νιώθουν σα να ήταν πάντα εκεί, σα να είναι η μήτρα τους.

Τόσο που ταίριαξαν τα μπετά της με τις ψυχές των ΠΑΟΚτσήδων, που η Τούμπα ζωντάνεψε. Έγινε οντότητα με απόψη και συμμετοχή στα δρώμενα – καλά και κακά. Μπορεί να φταίει που τα θεμέλια της “πότισαν” από τον ιδρώτα εκείνων που την έχτιζαν κι έριχναν με την δουλειά και τον κόπο τους, πίκρα, αγάπη, νοσταλγία κι ελπίδα. Όλα της είναι “συμβατά” με τη φλόγα που φιλοξενεί: Από τις κάθετες κερκίδες της και την ηχητική, το μεγαλύτερο πέταλο στη χώρα, ως τ' όνομά της που στα ελληνικά κουβαλάει όλη την Ιστορία, αλλά και στις μισές λαλιές του πλανήτη, που θα πει “Τάφος”...

Τόσο όμορφη γεμάτη... Αλλά και τόσο γερασμένη. Τόσο παρωχημένη. Τόσο αναχρονιστική. Με μιάμιση γραμμή αστικού λεωφορείου να την εξυπηρετεί. Με την χειρότερη είσοδο του Περιφερειακού να την υποστηρίζει. Δίχως πάρκινγκ. Μεσ' σε μια πυκνοκατοκημένη περιοχή... Με 8 εισόδους κι εξόδους κατ' ουσίαν για να αφιχθεί και να αποχωρήσει 30.000 κόσμος. Δίχως περιβάλλοντα χώρο για να αναπτύξει κάποια δράση ή καλύτερο έλεγχο των εισερχομένων. Χωρίς υποδομές για να στεγάσει αξιοπρεπώς σύγχρονες ανάγκες θεάματος, εταιρικής ανάπτυξης και προόδου.

Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια έγιναν οι πρώτες σοβαρές παρεμβάσεις διότι το γήπεδο κινδύνευε σε κάποια σημεία του, ακόμα και με κατάρρευση: Τα (ανύπαρκτα) σχέδια με τα οποία είχε ανεγερθεί, όπως και ο άτακτος τρόπος που “μεγάλωνε”, δεν είχαν προβλέψει ούτε την διαφυγή ομβρίων υδάτων σε κάποια σημεία και το γήπεδο σάπιζε... Ο τότε σύμβουλος του ΑΣ, μηχανικός με μεγάλη και ανιδιοτελή προσφορά στον σύλλογο, σε μια συνομιλία μας, μου είχε πει: “Βλέπω εφιάλτες ότι καταρρέει μια κερκίδα και ξυπνάω ιδρωμένος...”

Η Τούμπα που έγινε η “εστία” που κράτησε σχεδόν εξήντα χρόνια την φλόγα αναμμένη, αγκοκμαχά προσπαθώντας να παρακολουθήσει την ζωή που προχωρά... Με την σημερινή της κατάσταση, τουλάχιστον. Ο Σαββίδης “άνοιξε” το θέμα. Και είναι ο μόνος που μπορεί να προχωρήσει. Να δώσει στον ΠΑΟΚ τη “Νέα Τούμπα”. Θα είναι εκεί που τα χώματα καθαγιάστηκαν από τον μόχθο των προσφύγων και στέκει σήμερα η παλιά; Θα είναι στο Καρατάσου; Στο “Παλατάκι”; Αλλού; Να είναι όπου μπορεί να αναγερθεί ένα σύγχρονο γήπεδο που θα φιλοξενεί με υφηλά στάνταρ αγώνες Champions League. Αν γίνεται στην Τούμπα, ο Θεός είναι μεγάλος. Αν δε γίνεται, να μη πνίξουν κανέναν οι συναισθηματισμοί.

Η φλόγα πρέπει να συνεχίσει να ζει και να ακολουθεί τους καιρούς για να μεταλαμπαδεύεται στις ψυχές εκείνων που θα την κουβαλήσουν παραπέρα. Το καντήλι είναι σημαντικό, αλλά δεύτερο. Η Τούμπα είναι το σπίτι όλων όσων γεννήθηκαν μετά το 1950. Το ίδιο θα συμβεί με το νέο γήπεδο, για κείνους που είναι αγέννητοι ή μικρά παιδιά σήμερα.

Να πικραθούμε όλοι όταν χαιρετήσουμε την σημερινή Τούμπα, όπως κλάψαμε όσοι χάσαμε τη μάνα μας. Και μετά σηκώσαμε το κεφάλι και συνεχίσαμε για να φροντίσουμε το μέλλον των παιδιών μας.

Έτσι κι αλλιώς, το “πατρικό” όλων, είναι στην Πόλη.