Η ιστορία της μικρής Ελίζαμπεθ…

Τόπος: King Power Stadium. Χρόνος: Σάββατο 7 Μαΐου αρκετή ώρα πριν από το ματς φιέστα με την Εβερτον. Οι φίλοι της Λέστερ έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται… Μαζί τους και δεκάδες δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ από όλο τον πλανήτη. Παντού έβλεπες βανάκια που ξεφόρτωναν ανθρώπους, κάμερες και φωτογραφικούς φακούς.

Μαζί μου για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ που ετοιμάζουμε στον ΟΤΕ TV είχα έναν Ιρακινό οπερατέρ που ζει στο Λονδίνο, τον Αγιάντ, ένα φοβερό παιδί, μεγάλο φαν του ποδοσφαίρου (φυσικά ήταν Αρσεναλ) και εξαιρετικό επαγγελματία. Μαζί περάσαμε σχεδόν τρία 24ωρα και εκτός από την πολύ δουλειά, είχαμε τον χρόνο να μιλήσουμε για διάφορα πράγματα, πάνω στο φαγητό και στον καφέ. Κάποια στιγμή θα σας διηγηθώ, το υπόσχομαι, τις ιστορίες για τον Σαντάμ, αφού ο Αγιάντ έφυγε από το Ιράκ μετά την πτώση του Χουσεϊν και έζησε όλη την φρίκη του πολέμου…

Ο Αγιάντ λοιπόν έκανε πλάνα έξω από το γήπεδο με εμένα να προσπαθώ να εντοπίσω ότι νόμιζα ότι ήταν απαραίτητο να έχουμε σε εικόνα. Κάποια στιγμή ο Αγιάντ με παρατάει και αρχίζει με γρήγορο βήμα να κατευθύνεται προς την άλλη πλευρά του γηπέδου από εκεί που στεκόμασταν.

Γονατίζει και αρχίζει να κάνει πλάνα από χαμηλά την Ελίζαμπεθ που στέκονταν χαμογελαστή στους ώμους του μπαμπά της… Αμέσως ακολούθησαν τον Αγιάντ άλλοι δύο τρεις οπερατέρ και τέσσερις πέντε φωτογράφοι και μετά ακόμη περισσότεροι… Στη συνέχεια ο κόσμος άρχισε να μετακινείται προς την Ελίζαμπεθ γιατί με τόσες κάμερες και φωτογραφικούς φακούς όλοι πίστεψαν ότι κάποιος διάσημος είχε καταφθάσει…

Ξαφνικά γύρω από ένα κοριτσάκι που δεν έχει κλείσει καν τα δύο της είχαν συγκεντρωθεί όλα τα media του κόσμου, όλη η προσοχή του πλανήτη… Δεν ήταν μόνο ένα πολύ όμορφο κοριτσάκι, ήταν ένα κοριτσάκι δύο ετών ντυμένο στα χρώματα της Λέστερ. Αυτό έκανε την διαφορά, αυτό ήταν το ξεχωριστό, αυτό ήταν που τράβηξε επάνω της όλα τα… ηλεκτρονικά μάτια σαν μαγνήτης.

Ό,τι συνέβη εκείνη την στιγμή με την Ελίζαμπεθ είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην πόλη του Λέστερ από την στιγμή που ο Μόργκαν σήκωσε το Κύπελλο. Η ιστορία της Ελίζαμπεθ είναι η ιστορία της πόλης του Λέστερ…

Ξαφνικά όλα τα media του πλανήτη είναι αυτές τις ημέρες εδώ και έχουν στραμμένα όλα τα φώτα επάνω στην πόλη. Και το Λέστερ τα αντιμετωπίζει όπως ακριβώς και η Ελίζαμπεθ, με συμπάθεια, χαμόγελο και γουρλωμένα μάτια…

Οπου κι’ αν κοιτάξεις στην πόλη του Λέστερ αυτές τις τρεις ημέρες θα δεις μία κάμερα, ένα συνεργείο, έναν δημοσιογράφο με ένα μικρόφωνο να στέκεται μπροστά από ένα διάσημο κτίριο της πόλης και να μιλάει…

Ολοι θέλουν να ερμηνεύσουν το θαύμα από κοντά, όλοι θέλουν να εξηγήσουν το ανεξήγητο, όλοι θέλουν να πιουν ή πιο σωστά να καταγράψουν τους κατοίκους του Λέστερ την ώρα που γεύονται το νέκταρ του θριάμβου…

Και την ίδια ακριβώς στιγμή δεν υπάρχει κάτοικος του Λέστερ που να μην το χαίρεται. Πρέπει να με ευχαρίστησαν πάνω από 1000 άνθρωποι που ζουν στο Λέστερ που ήμουν εδώ και κατέγραφα την στιγμή. Μας πλησίαζαν, μας ρωτούσαν, μας ευχαριστούσαν, κάποιοι αναρωτιόντουσαν πως η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης ήταν εκεί για να καταγράψει τις στιγμές και όλοι μα όλοι ήταν πρόθυμοι να μας μιλήσουν να μας εξυπηρετήσουν.

Ακόμη και ο πάτερ Ντέιβιντ βγήκε έξω από τον καθεδρικό ναό του Λέστερ για να σταθεί μπροστά στην κάμερα και να μας μιλήσει, μας έδωσε άδεια να μπούμε μέσα στο ναό και να τραβήξουμε τα απαραίτητα πλάνα για το γύρισμα (μην ρωτήσετε τι δουλειά έχει ένας παππάς, δεν μπορώ να σας πω, άλλωστε είναι η εξήγηση του θαύματος της Λέστερ, πρέπει να δείτε το ντοκιμαντέρ για να καταλάβετε) και μας εξυπηρέτησε με όποιον τρόπο μπορούσε.

Γενικά όμως δεν συνάντησα ούτε έναν άνθρωπο στο Λέστερ που να μην καμαρώνει για την ομάδα, δεν βρήκα ούτε ένα μαγαζί που να μην έχει στη βιτρίνα του μία μεγάλη αφίσα με την φράση «στηρίζουμε την Λέστερ FC». Αυτό που πολλές φορές ακούμε ως σλόγκαν «μία πόλη, μία ομάδα», εδώ ισχύει στο 100%, αλλά στο ίδιο ποσοστό ισχύει και η ευγνωμοσύνη τους για αυτό που συμβαίνει.

Στο δρόμο όπου ένας καλλιτέχνης του δρόμου έχει φτιάξει το γκράφιτι του Ρανιέρι, βλέπεις συνεχώς δεκάδες ανθρώπους να συρρέουν προκειμένου να βγάλουν μία φωτογραφία. Αλήθεια σας λέω, είναι τέτοια η λατρεία που κάνουν ουρά μπροστά από ένα γκράφιτι σε έναν τοίχο για να φωτογραφηθούν. Αλλά το κάνουν τόσο ανθρώπινα, τόσο τελετουργικά, που νομίζεις ότι είναι σαν μία τελετή μύησης στην ομάδα και το παραμύθι της…

Είναι τέτοια η αγάπη που τρέφουν για όσους πέτυχαν αυτό το κατόρθωμα και τέτοιος ο σεβασμός που τον εκδηλώνουν με όποιο τρόπο μπορεί κανείς να φανταστεί…

Όπως μου είπε και ο Αντρέα, ο μάνατζερ του ιταλικού εστιατορίου που τρώνε πάρα πολύ συχνά οι παίκτες της Λέστερ «Ξέρεις γιατί αυτοί οι τύποι πήραν το πρωτάθλημα; Γιατί πρώτον όλοι οι κάτοικοι αυτής εδώ της πόλης τους το ζήτησαν ενωμένοι και δεύτερον γιατί τους το ζήτησαν με τον ομορφότερο τρόπο που μπορείς να ζητήσεις από κάποιον κάτι. Δεν μας νοιάζει να κατακτήσετε το πρωτάθλημα, μας αρκεί που ξέρουμε ότι προσπαθήσατε τόσο πολύ. Αυτό τους έλεγαν κάθε φορά που τους έβλεπαν στο εστιατόριο μου, τίποτα άλλο, μόνο αυτό. Για αυτό πήραν το πρωτάθλημα, αυτά τα παιδιά…».

Κάτι παραπάνω θα ξέρει και κάτι παραπάνω θα μπορεί να πει στην μικρή Ελίζαμπεθ όταν μετά από μερικά χρόνια θα βλέπει την φωτογραφία της και θα αναρωτιέται γιατί ένα απόγευμα πριν κλείσει τα δύο της έγινε τόσο διάσημη…

Φωτό: Μάνος Κουντούρης