Η Μεγάλη Εβδομάδα του ελληνικού ποδοσφαίρου, volume 1

• Ο ανταγωνισμός μπορεί και πρέπει να φέρει πρόοδο!

Αν κάποιος έλεγε στις αρχές Ιουνίου, ότι μετά το Δεκαπενταύγουστο οι δύο ομάδες μας, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός θα αγωνίζονταν με βάσιμες ελπίδες, για την πρόκριση στους ομίλους του Champions League, θα χαρακτηριζόταν επιεικώς αισιόδοξος, μη επιεικώς αιθεροβάμων.

Μπορεί οι πρόσφατοι αντίπαλοι Μαρσέιγ και Ντινάμο κοιτώντας πίσω τη σειρά των αναμετρήσεων να αναφωνήσουν γαλλικά και κροατικά, «κοιμήθηκε ο Θεός» και προκρίθηκαν οι Έλληνες, όμως μέσα τους θα παραδεχτούν, πως Πράσινοι και Κιτρινόμαυροι δεν το παράτησαν ποτέ και ανταμείφθηκαν.

Σε ένα τρελό αλλά υπαρκτό σενάριο που βρεθούμε με δύο εκπροσώπους στους ομίλους του Champions League με ό,τι αυτό συνεπάγεται, οικονομικά, σε επίπεδο πρεστίζ, σε προσέλκυση ενδιαφέροντος, σε δημιουργία υπεραξίας, σκεφτείτε το συνολικό όφελος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πολύ μεγαλύτερο όφελος σε διάρκεια και επιδραστικότητα απ’ ότι μια στιγμιαία νίκη, μια συγκυριακή μεμονωμένη πρόκριση.

Ο ανταγωνισμός μπορεί και πρέπει να φέρει πρόοδο!

ΑΕΚ και Παναθηναϊκός μεγάλωσαν και μεγαλώνουν κάνοντας τα αυτονόητα για άλλους, καινοφανή για τη χώρα μας. Οι Κιτρινόμαυροι επένδυσαν σοβαρά κεφάλαια εμπιστευόμενοι το πλάνο του Αλμέιδα, δίνοντας του τα αγωνιστικά κλειδιά και την … καρδιά τους. Πιστεύετε πως αν η ΑΕΚ είχε χάσει τελικά το Πρωτάθλημα της περασμένης σεζόν, θα απέλυε τον Αργεντίνο προπονητή; Προσωπικά δεν το πιστεύω. Γιατί κατά γενική ομολογία αυτός παρουσίασε μια ομάδα που έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο, από αυτές που γεμίζουν γήπεδα και ζεσταίνουν τον κόσμο.

Ο Παναθηναϊκός που έχασε με πικρό τρόπο το Πρωτάθλημα, δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει την πρόοδο των Πρασίνων στα χέρια του Γιοβάνοβιτς, την τίμια και ειλικρινή προπονητική του παρουσία. Πέτυχε πολύ συντομότερα από το αναμενόμενο, να διεκδικεί πρωτιές και το κυριότερο να ξαναδώσει την ευρωπαϊκή ταυτότητα σε μια εντελώς αποπροσανατολισμένη ομάδα. Οι Πράσινοι πριν τον Γιοβάνοβιτς κοίταζαν πολύ μακριά και σκόνταφταν μπροστά τους, γιατί ανακατεύονταν πολλοί με πολλά και πρώτος απ’ όλους παλινωδούσε ο ιδιοκτήτης του.

Όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να παραμείνει άπραγος, είναι ένα πολύ μεγάλο μέγεθος, για να καθίσει πίσω βλέποντας τους αντιπάλους να προοδεύουν αγωνιστικά και εταιρικά. Όσο πλούσιος και φανατικός οπαδός κι αν είναι ο ιδιοκτήτης του, όλοι ξέρουμε καλά πως άλλο εφόδιο είναι να βάζεις στο ταμείο σου λεφτά από UEFA και χορηγούς κι άλλο από την τσέπη σου. Αντιστοίχως ο ΠΑΟΚ, αν δεν θέλει να επιστρέψει σε ψυχροπολεμικά χρόνια, πρέπει να επενδύσει και να βαδίσει πάνω στο πλάνο του έχοντας μάλιστα ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Την καλύτερη ποδοσφαιρική Ακαδημία της χώρας. Θα την εμπιστευτεί; Η ευκαιρία για προκρίσεις είναι μπροστά τους, η υποχρέωση για πρόοδο επίσης.

Ο Άρης επίσης είναι υποχρεωμένος να βρει και να αγκαλιάσει το δικό του πλάνο. Αλλάζοντας τεχνικούς διευθυντές και προπονητές, αγοράζοντας παίκτες με τη μέθοδο football manager και με το να χαίρεται ηχηρές κηδείες που κάνει στους άλλους, δεν κατευθύνεται εκεί που θέλει ο κόσμος του. Ακολουθεί μόνο εσωστρέφεια και κριτική για έναν Σύλλογο, που ονειρεύεται και μπορεί να κάνει το «Κλεάνθης Βικελίδης», λατινοαμερικάνικη έδρα.

Η σημαντικότερη δήλωση για μένα έγινε χτες από τον Αραούχο, έναν σημαντικό ποδοσφαιριστή αλλά κι έναν τεράστιο άνθρωπο, μια φωτεινή προσωπικότητα. «Όπως είπα και στη μητέρα του Μιχάλη, λυπάμαι. Της είπα ότι στεναχωριέμαι πολύ που εμείς δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον κόσμο να καταλάβει ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι για 90 λεπτά μέσα στο γήπεδο. Πραγματικά στεναχωριέμαι και ζήτησα και συγγνώμη γιατί όλοι στο ποδόσφαιρο είμαστε εγωιστές. Να το δούμε όλοι σαν παιχνίδι, γιατί αν δεν υπάρχει αυτή η βία το ποδόσφαιρο θα είναι ακόμη καλύτερο και για τη χώρα και θα παίζουμε λιγότερα προκριματικά οι ομάδες που θα βγαίνουν στην Ευρώπη».

Χωρίς να θέλω να σχολιάσω το πρώτο κομμάτι που αφορά στη δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή, το δεύτερο κομμάτι του μηνύματός του που αφορά στον εγωισμό και στη μισαλλοδοξία είναι όλη η ουσία των προβλημάτων του ελληνικού ποδοσφαίρου: Ή όλοι μαζί θα το βουλιάξουμε ή όλοι μαζί θα το βοηθήσουμε να προοδεύσει. Άλλος δρόμος βιώσιμος δεν υπάρχει.