Ντόρτμουντ, η εκδίκηση των “ρομαντικών”

Δεν χρειάζεται και μεγάλη τεκμηρίωση η διαπίστωση ότι η πρόκριση της Ντόρτμουντ στον τελικό του Champions League είναι μια επιτυχία με την οποία ταυτίστηκαν και γι’ αυτό την χειροκρότησαν οι περισσότεροι “ουδέτεροι” ποδοσφαιρόφιλοι. Δεν είναι μόνο ότι “έβγαλε” από την διοργάνωση μια ομάδα που έχει πολλούς haters - δηλαδή πολλούς ρομαντικούς του ποδοσφαίρου, οι οποίοι δεν θέλουν να βλέπουν τα λεφτά να αγοράζουν τις ποδοσφαιρικές επιτυχίες. Οι ποδοσφαιρόφιλοι ταυτίζονται με την Ντόρτμουντ και για άλλους παρεμφερείς λόγους. Δεν είναι μόνο ότι πρόκειται για μια από τις πιο “συμπαθείς” ομάδες λόγω της στάσης που κρατούν διαχρονικά στην πλειονότητά τους οι οπαδοί στο Westfalenstadion. Είναι και ότι πρόκειται για μια από τις πιο γήινες φιναλίστ στην ιστορία του Champions League. Σίγουρα η πιο γήινη μετά την Μονακό του 2004.

Στο ρόστερ της δεν υπάρχει ούτε ένας mega influencer του ποδοσφαίρου. Υπάρχουν ο Ματς Χούμελς, ένας εκ των σημαντικότερων κεντρικών αμυντικών της εποχής του, ο οποίος όμως δεν είναι στον καιρό της ακμής του και ξεκίνησε τη σεζόν ως αναπληρωματικός, ο υπό απόσυρση Μάρκο Ρόις, και ο Τζέιντον Σάντσο, τον οποίο δεν έχουν πάρει τα χρόνια αλλά τον πήρε μαζί του στην παρακμή της η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με συνέπεια να “περιθωριοποιηθεί” και να βγει από τη σκηνή των σούπερσταρ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Στον πάγκο της δεν υπάρχει κάποιος δημοφιλής και αναγνωρίσιμος προπονητής που έχει κατακτήσει ευρωπαϊκά τρόπαια και πείθει δια της παρουσίας και της αύρας του ότι μεγαλώνει την ευρωπαϊκή δυναμική ενός συλλόγου. Ο Εντιν Τέρζιτς είναι κάποιος που δεν έχει ξαναπάει στον τελικό του Champions League, και ο οποίος πριν από τέσσερις - πέντε μήνες άκουγε την Ντόρμουντ να έχει αποφασίσει να τον αλλάξει.

Προφανώς η παρουσία της Ντόρτμουντ στον τελικό αφαιρεί λάμψη από ένα γεγονός που η UEFA έχει δουλέψει πολύ για να το μετατρέψει σε ένα από τα πιο δημοφιλή αθλητικά θεάματα της χρονιάς στον πλανήτη. Ναι, είναι πιθανό να μαζέψει λιγότερους πανηγυρτζήδες ο φετινός τελικός, αλλά είναι βέβαιο ότι αυτός θα μαγνητίσει το βλέμμα των αυθεντικών, των παραδοσιακών ποδοσφαιρόφιλων. Διότι αυτή είναι μια ομάδα “της διπλανής πόρτας”, με πολλούς ποδοσφαιριστές που έχουν πίσω τα καλά χρόνια και τα ακριβά συμβόλαια και έναν προπονητή - οπαδό της ομάδας που καθοδηγεί. Είναι ένας Δαβίδ που θα πάει να τα βάλει με τον Γολιάθ, όποια και αν είναι η αντίπαλος που θα συναντήσει. Διότι τόσο η σημερινή Ρεάλ όσο και η σημερινή Μπάγερν κοστίζουν, σε εμπορική αξία ρόστερ, τα διπλά λεφτά από τους Βεστφαλούς.

Αυτή είναι δίχως αμφιβολία μια σημερινή ιστορία που αποδεικνύει ή υπενθυμίζει ότι το ποδόσφαιρο ακόμη και στην εποχή της απόλυτης βιομηχανιοποίησής του κρατάει μέσα του το βασικό στοιχείο της φύσης του - αυτό που έχει κάνει εκατομμύρια ανθρώπους να το λατρέψουν: το απρόβλεπτο. Το δικαίωμα του “μικρού” να νικήσει τον “μεγάλο”.

Ανεξάρτητα από το αν νιώθεις ή όχι ότι από το ζευγάρι Ντόρτμουντ - Παρί πέρασε τελικώς η καλύτερη ομάδα, ή αυτή που κυριάρχησε και επιτέθηκε περισσότερο, η επιτυχία της Ντόρτμουντ σε αγγίζει και σου δίνει κουράγιο - ειδικά όταν η ομάδα που υποστηρίζεις δεν είναι μια μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη. Αν το κοιτάξεις από αυτή την οπτική γωνία, σκέφτεσαι ότι η UEFA δεν θα μπορούσε να ελπίζει σε μεγαλύτερη αξία μάρκετινγκ από αυτή που της προσφέρει η Ντόρτμουντ: στο Champions League χωρούν τα όνειρα όλων και όχι μόνο των ζάμπλουτων.