Ευτυχώς οι πολλοί δεν την ανέχονται την αλητεία

Το βρίσκω τραγικό να σου συμβαίνει η επομένη μιας βραδιάς Champions League να σε αναγκάζει να μη κάνεις μια συζήτηση Champions League, δηλαδή για ποδόσφαιρο υψηλής ποιότητας αλλά να ξεκινάς την κουβέντα της αναφοράς στα όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ από αυτά που έγιναν – ευτυχώς – έξω από το τερέν του ΟΑΚΑ. Θα ξεκινούσα με το “η ΑΕΚ θα έπρεπε να ντρέπεται για αυτά που έγιναν το βράδυ της Τρίτης στο ΟΑΚΑ”, αλλά είναι άσκοπο διότι η ΑΕΚ ως κοινωνία, δηλαδή η συντριπτική πλειονότητα των φίλων της, πράγματι ντρέπεται και εκδηλώνει την ντροπή της μαζί με την αποστροφή της και τον αποτροπιασμό της για το νέο κατάντημα των κάφρων. Και κοντά σε αυτά η συντριπτική πλειοψηφία κάνει το αυτονόητο: τα βάζει με τη διοίκηση που ανέχεται την παρουσία της αλητείας στις κερκίδες. Ευτυχώς οι πολλοί παραμένουν υγιείς. Και στο σώμα, αλλά και στο μυαλό. Διαβάζω στα ρεπορτάζ ότι η ΑΕΚ “το 'βλεπε να έρχεται”. Δεν ξέρω αν ήταν πράγματι έτσι. Σε κάθε περίπτωση όμως μια διοίκηση που όχι απλώς ξέρει, αλλά και έχει αναγνωρίσει το πρόβλημα που της δημιουργούν κάφροι, αναλαμβάνοντας μάλιστα την ευθύνη για την ύπαρξη και τη διαιώνιση αυτού του προβλήματος, έπρεπε να έχει κάνει άλλη επιλογή την Τρίτη. Επρεπε να είχε τοποθετήσει τους οπαδούς και τους κάφρους του Αγιαξ στο επάνω διάζωμα, όπως είχε κάνει με τους οπαδούς της Μπενφίκα και τους οπαδούς της Μπάγερν. Η δράση των κάφρων αποδεικνύει ότι απλώς δεν νοιάζονται σχετικά με το αν η συμπεριφορά τους θα τιμωρήσει ή και θα αποκλείσει την ΑΕΚ από την Ευρώπη. Η ΑΕΚ θα έπρεπε να το είχε χωνέψει αυτό. Αν το είχε χωνέψει, θα το είχε προλάβει.

Η ποδοσφαιρική συζήτηση σχετικά με τα όσα έγιναν στο τερέν του ΟΑΚΑ είναι σχετική μόνο με τη νοοτροπία και την ψυχική και πνευματική κατάσταση των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ. Απέναντι σε μια ομάδα – μοντέλο που έχει καταφέρει να συνθέσει μετά από χρόνια ο Αγιαξ, η ΑΕΚ μπήκε συγκεντρωμένη, αλλά χωρίς ψυχολογία, χωρίς να πιστεύει, χωρίς θετικό πνεύμα, χωρίς κουράγιο, χωρίς πίστη στην καλή εμφάνιση και τη νίκη, χωρίς επιδίωξη να δημιουργήσει, με κύριο όραμα να μη πάθει μεγάλη ζημιά.

Το αγωνιστικό σχέδιο του Μαρίνου Ουζουνίδη ήταν λογικό και ρεαλιστικό. Επέλεξε σχηματισμό και σύστημα που του έδινε στα χαρτιά μια σιγουριά ότι η ΑΕΚ θα έχει αριθμητικό πλεονέκτημα στις επικίνδυνες ζώνες του τερέν, και συγχρόνως του έδινε, πάντοτε θεωρητικά, τη δυνατότητα να κρατήσει τη μπάλα και να ψάξει τόσο με άμεσες επιθέσεις όσο και με βελτιωμένο passing game απέναντι σε οργανωμένη άμυνα τον τρόπο για να απειλήσει την αντίπαλη εστία. Χάρη στο καλό game plan και στην εγρήγορση των ποδοσφαιριστών η ΑΕΚ αμύνθηκε στο α' ημίχρονο αποτελεσματικά. Εκανε μικρότερη από τη μισή κατοχή της μπάλας συγκριτικά με τον Αγιαξ (118 ολοκληρωμένες πάσες – 272 ο Αγιαξ) αλλά δεν κινδύνεψε πολύ. Κι όποτε κινδύνεψε, αυτό συνέβαινε χάρη στην ποιότητα του σχεδίου και των μονάδων του Αγιαξ και όχι λόγω έλλειψης συγκέντρωσης των ποδοσφαιριστών της. Η ΑΕΚ δεν ήταν επικίνδυνη (ολοκλήρωσε 31 πάσες στο επιθετικό τρίτο του τερέν- ο Αγιαξ 110), δεν έδινε στον αντίπαλό της το μήνυμα ότι θα τον απειλήσει, αλλά κέρδιζε χρόνο, στρατηγικά, με επιδίωξη πιθανότατα το να πάρει ρίσκα και να ανεβάσει τις γραμμές της στο τερέν κατά το τελευταίο διάστημα του παιχνιδιού, αρκεί να κρατούσε το 0.

Κι ύστερα ήρθε ο Λιβάγια για να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο το ρεκόρ του πιο ζημιογόνου ποδοσφαιριστή στην ελληνική ιστορία του Champions League. Σαν να μη του έφτανε η ζημιά που της έκανε της ΑΕΚ αποβάλλοντας τον εαυτό του από τη διοργάνωση μέχρι την 5η αγωνιστική, ο Κροάτης είπε να μετατρέψει το ρεκόρ του σε απλησίαστο: πέναλτι και αποβολή στο 67', κι ενώ από το 46' μέχρι εκείνη τη στιγμή η ΑΕΚ δεν είχε αισθανθεί κίνδυνο και είχε καταφέρει να είναι περίπου όσο απειλητικός ήταν και ο αντίπαλός της, δηλαδή είχε φέρει το παιχνίδι σε κατάσταση σχετικής ισορροπίας. Οσο η ΑΕΚ ανέχεται τη συμπεριφορά του Λιβάγια, ο Κροάτης θα συνεχίσει να σπάει τα βλαπτικά ρεκόρ του, είναι τόσο απλό. Το λάθος του Μπάρκα περίπου τέσσερα λεπτά αργότερα έβαλε το παιχνίδι για ύπνο. Δεν αντέχει σε συζήτηση το περιεχόμενο των επόμενων 20' αγωνιστικών λεπτών.

Η ΑΕΚ δεν πήρε απολύτως τίποτα από το ματς με τον Αγιαξ. Στην πραγματικότητα έχασε και ένα μέρος των κεκτημένων της από την μέχρι τώρα πορεία στο Champions League. Τα προηγούμενα ήταν είτε βήματα προς τα εμπρός είτε βήματα σημειωτόν· το βράδυ της Τρίτης έκανε άλματα προς τα πίσω. Ηταν το πρώτο ματς στο οποίο η ΑΕΚ μπήκε φοβισμένη, έως και καταρρακωμένη ψυχολογικά, προφανώς επηρεασμένη από όλη αυτή την εσωστρέφεια που την κατατρώει ως συνέπεια της πορείας της στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κι αν ο προπονητής της δεν αποδειχθεί αρκετός σε ψυχικά αποθέματα για να λειτουργήσει με νηφαλιότητα και ψυχραιμία αλλά και για να πείσει τα αποδυτήριά του ότι αφενός έχει υπό έλεγχο την κατάσταση και αφετέρου έχει την δεξιότητα να αντιμετωπίσει δημιουργικά την κρίση, όλο αυτό που της συμβαίνει στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων είναι εξαιρετικά πιθανό να τη βάλει τόσο από κάτω την ΑΕΚ που να της χαλάσει τη σεζόν και να μην της επιτρέψει να εξελιχθεί σαν ομάδα. Ολα αυτά βέβαια έχουν νόημα μόνο αν ο προπονητής δεν έχει χάσει τα αποδυτήρια με τη μέχρι σήμερα στάση του στη διαχείριση της κρίσης. Διότι αν τα έχει χάσει, μόνο με θαύμα θα τα ξανακερδίσει. Αν τα έχει χάσει, η συνέχεια θα είναι για την ΑΕΚ πιο ζόρικη από όσα έχει ζήσει μέχρι εδώ.