To προφίλ της Ιταλίας

Με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι πλέον στην άκρη του πάγκου, με πολλά νέα πρόσωπα, με ευκαιρίες σε νεαρούς ποδοσφαιριστές που πρέπει ν' αποτελέσουν το μέλλον της «σκουάντρα ατζούρα» αλλά πάντα σε συνδυασμό με «καπνισμένες κάννες», η εθνική ομάδα της Ιταλίας θέλει ν' αφήσει στο... μακρινό παρελθόν όσα δυσάρεστα βίωσε στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου που διεξήχθη το φετινό καλοκαίρι στη Ρωσία.

Έπειτα από τη δεύτερη θέση στον όμιλο με τις Πορτογαλία και Πολωνία στο Nations League και την παραμονή στην A' League, ωστόσο, έφτασε σε μια πολύ κακή επίδοση με έξι σερί εντός έδρας ματς δίχως νίκη για πρώτη φορά από το... 1923-1925 και έχει ακόμα αρκετή δουλειά για να σβήσει απομεινάρια του παρελθόντος, κακές αναμνήσεις και κακώς κείμενα.

Ο Μαντσίνι κάνει την προσπάθεια του στον πάγκο της εθνικής ομάδας της πατρίδας του, προσπάθησε να... χαλιναγωγήσει τους διεθνείς του και να ατσαλώσει ξανά, όσο δύναται σε αυτό το πολύ μικρό χρονικό διάστημα, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, το οποίο, ήθελε πολύ κάτι ευνοϊκό στα προκριματικά του Euro 2020 για να πετύχει το στόχο της παρουσίας στο τουρνουά που θα διεξαχθεί σε μεγάλες πόλεις της Γηραιάς ηπείρου.

Ο κόουτς της «σκουάντρα ατζούρα», είχε αναφέρει πως δεν θα ήταν καταστροφική η κατάληξη του ομίλου του Nations League όποια κι αν ήταν η έκβαση, σε μια απόπειρα ν' αποφορτίσει τους ποδοσφαιριστές του και να ρίξει όλο το βάρος στην πραγματικά σημαντική επιχείρηση αναζωογόνησης της εθνικής ομάδας κι όχι να πιέσει παραπάνω απλά και μόνο για τη νεοσύστατη διοργάνωση της UEFA.

Εννοείται πως παίκτες όπως οι Μπονούτσι, Κιελίνι, Βεράτι, Ζορζίνιο, Ιμόμπιλε και Ινσίνιε αυτομάτως παίρνουν περισσότερο βάρος και ευθύνες στις πλάτες τους σε αυτό το νέο εγχείρημα για την εθνική Ιταλίας, τραβώντας παίκτες όπως οι Μπιράγκι, Λασάνια, Πελεγκρίνι, Μπεράρντι, Ρουγκάνι, Πολιτάνο και Γκαλιαρντίνι ώστε βήμα – βήμα και σε βάθος χρόνου επανέλθει στο επίπεδο που βρισκόταν πριν από μερικά χρόνια...