Η 82χρονη φανατική οπαδός του Άρη που δεν χάνει ματς στο «Κλεάνθης Βικελίδης»! (pics)

Την Κυριακή, 25 Μαρτίου, συμπληρώνονται 104 χρόνια από την ίδρυση του ποδοσφαιρικού συλλόγου του Αρη, με την Νούλα Δέπε να ακολουθεί πιστά τους κιτρινόμαυρους εδώ και 64 χρόνια έχοντας πάντα εισιτήριο διαρκείας. Έχει ζήσει χαρές αλλά και λύπες, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, και εξιστορεί στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ορισμένες από τις στιγμές που έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη των φιλάθλων.

Η πρώτη φορά που μπήκε στο γήπεδο του Αρη ήταν σε ηλικία 18 ετών, σε μια εποχή κατά την οποία οι γυναίκες που αποφάσιζαν να βρεθούν στην κερκίδα ήταν μετρημένες στα δάχτυλα: "Ο αδελφός μου ήταν Ηρακλής και μαλώναμε. Έτσι, από πείσμα το 1954 πήγα στον Αρη. Τότε το γήπεδο ήταν ξύλινο, με προπονητή της ομάδας τον Βικελίδη. Δεν υπήρχαν κοπέλες εκείνη την εποχή στο ποδόσφαιρο. Ήταν μία εδώ και μία εκεί..".

Από το 1965 που παντρεύτηκε με τον κύριο Αλέξανδρο, ένωσαν εκτός από τις ζωές τους και το πάθος τους για το γήπεδο. Ξεκινούσαν κάθε αγωνιστική από τα Νέα Μουδανιά της Χαλκιδικής, εκεί όπου ζούσαν και εργαζόταν ως έμποροι, με προορισμό είτε το Χαριλάου, είτε κάποια άλλη ποδοσφαιρική έδρα της χώρας εκεί όπου αγωνίζονταν οι αγαπημένοι παίκτες: Χρηστίδης, Κωνσταντινίδης, Ψηφίδης, Φοιρός και Κούης.

Όλα αυτά τα χρόνια τίποτε δεν σταμάτησε τη Νούλα Δέπε από το να βρεθεί στο πλευρό του Αρη. Ακόμη κι όταν ήταν έγκυος εννέα μηνών κι ενώ περίμενε από μέρα σε μέρα να γεννήσει την κόρη της. Άλλωστε, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να χάσει το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στο γήπεδο της Τούμπας!

"Πηγαίναμε παντού με τον Αρη, εντός και εκτός έδρας. Σε αγώνες με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ πηγαίναμε αυθημερόν αεροπορικώς. Πηγαίναμε Δράμα, Σέρρες, Βόλο. Στο σπίτι μας τις Κυριακές το τραπέζι στρωνόταν από νωρίς για να μπορέσουμε να πάμε στο Χαριλάου. Η μέρα του αγώνα ήταν αφιερωμένη στον Αρη", θυμάται η ηλικιωμένη.

Μέχρι και ...τρεις κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα πήρε πριν από χρόνια η οικογένεια Δέπε από την τροχαία, όταν αποφάσισε να ξεκινήσει δεύτερη μέρα του Πάσχα από την Ιτέα, προκειμένου να προλάβει να είναι στη Θεσσαλονίκη την ώρα της σέντρας.

Η στιγμή που έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη της 82χρονης είναι η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 1970 κόντρα στον ΠΑΟΚ. "Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τελικό στο Καυτανζόγλειο στάδιο. Ενώ το σκορ ήταν 1-0 υπέρ του Αρη, οι διαιτητές έδωσαν πέναλτι στον ΠΑΟΚ. Το εκτέλεσε ο Γιώργος Κούδας και έστειλε τη μπάλα άουτ. Πολλά χρόνια μετά είδα τον Κούδα σε ένα νοσοκομείο. Τον πλησίασα, τον αγκάλιασα και του είπα ‘Να ζήσεις παλικάρι μου’. Με κοιτάει λίγο περίεργα και προλαβαίνω να προσθέσω: 'Να ζήσεις παλικάρι μου γιατί έχασες το πέναλτι και πήραμε το Κύπελλο’".

​

Η στιγμή που δεν θέλει να θυμάται είναι αυτή του 1997 με την υπόθεση των ξεχασμένων δελτίων των ποδοσφαιριστών στο ματς με τον Αθηναϊκό. Η ομάδα μηδενίστηκε, αφαιρέθηκαν τρεις βαθμοί και στο τέλος της σεζόν υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην Ιστορία του στη Β’ εθνική κατηγορία.