Ο Βενγκέρ την μετατρέπει σε ομάδα του Europa...

Κάτι έπρεπε να κάνει, κάπως έπρεπε να ταράξει τα νερά, κάπως έπρεπε να κινηθεί για να κερδίσει χρόνο, αφού η Αρσεναλ πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ ο ίδιος είχε δηλώσει ότι έμεινε για άλλα δύο χρόνια για να την κάνει πρωταθλήτρια (δεν μπορεί να το πίστευε ούτε ο ίδιος). Ο Αρσεν Βενγκέρ τον φετινό Γενάρη έπαιξε τα ρέστα του, αλλά μαζί του τα έπαιξε και η Αρσεναλ σε μία ζαριά που το μέλλον θα δείξει αν ήταν εξάρες ή αν ήταν όπως φρονώ ντόρτια, τα οποία οριστικοποιούν ότι η Αρσεναλ για τα επόμενα αρκετά χρόνια θα είναι μία ομάδα που δεν θα μπορεί να μπει στην τετράδα της Αγγλίας και θα κάνει χρόνια να δει ξανά το σεντόνι του Τσάμπιονς Λιγκ να... κουνιέται στο “Emirates”.

Με λίγα λόγια νομίζω ότι σε αυτόν τον Γενάρη ο Αρσέν Βενγκέρ υποθήκευσε για αρκετά χρόνια το μέλλον της Αρσεναλ και την μετέτρεψε οριστικά και αμετάκλητα σε μία ομάδα που θα τερματίζει έκτη, έβδομη κάθε χρόνο στο Νησί. Αυτό θα ισχύει ακόμη και μετά την αποχώρησή του.

Η Αρσεναλ πάλι δεν πλήρωσε...

Ας δούμε αναλυτικά τι συνέβη τούτο τον Γενάρη στην Αρσεναλ. Καταρχάς προέκυψε η ψευδαίσθηση ότι η Αρσεναλ επιτέλους άνοιξε τα ταμεία της. Μέγα ψέμα. Ο Βενγκέρ σε αυτό παρέμεινε πιστός. Για να πληρώσει τα 60 εκατ. λίρες στην Ντόρτμουντ προκειμένου να πάρει τον Ομπαμεγιάνγκ παραχώρησε με 20 εκατ. λίρες τον Γουόλκοτ στην Εβερτον, με άλλα τόσα τον Ζιρού στην Τσέλσι και με 10 εκατ. λίρες τον Κοκλέν στην Βαλένθια. Εισέπραξε 50 εκατ. λίρες και ξόδεψε 60 εκατ. λίρες. Ως γνωστόν δε η απόκτηση του Μιχιταριάν ήταν απλή ανταλλαγή με την παραχώρηση του Αλέξις Σάντσες στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κανένα ταμείο δεν άνοιξε λοιπόν η Αρσεναλ για να ενισχυθεί...

Είναι ενισχυμένη ή μήπως αποδυναμωμένη;

Ας το αφήσουμε όμως αυτό στην άκρη και ας πάμε στην ουσία των μεταγραφών του Ιανουαρίου που δεν είναι μόνο τα λεφτά ασφαλώς. Η Αρσεναλ λοιπόν σύμφωνα με τον Βενγκέρ βγαίνει ενισχυμένη διότι πήρε Ομπαμεγιάνγκ και Μιχιταριάν και έχασε Αλέξις Σάντσες, Ζιρού, Γουόλκοτ και Κοκλέν... Αμφιβάλλω ζωηρά, αλλά αυτό θα το κρίνει ασφαλώς η ιστορία. Εκείνο πάντως που έκρινε η ιστορία είναι ότι ο Βενγκέρ έδωσε μέσα σε 14 νύχτες τους τρεις πρώτους σκόρερ της Αρσεναλ τις πέντε τελευταίες σεζόν.

Μαζί έδωσε και 10 εκατ. λίρες για να πάρει τον Ομπαμεγιάνγκ, ο οποίος όντως είναι ένας σκόρερ ολκής, αλλά στην Μπουντεσλίγκα. Απομένει να δούμε αν μπορεί να αποδειχτεί τέτοιος και στην Πρέμιερ Λιγκ.
Αλλά ανεξάρτητα από το αν ο Ομπαμεγιάνγκ μπορεί να βάλει 25 ή 30 γκολ το χρόνο στην Αρσεναλ , το αγωνιστικό σχέδιο του Βενγκέρ είναι απολύτως προβληματικό. Η Αρσεναλ πούλησε δύο εξτρέμ και δεν πήρε κανένα τέτοιο. Απέκτησε φορ και δεκάρι (Μιχιταριάν), με τον Βενγκέρ να αφήνει να εννοηθεί ότι τον Αρμένιο μπορεί να τον μετατρέψει σε οκτάρι, όπως είχε κάνει και με τον Καθόρλα!!!

Πλέον μονοδιάστατη...

Οπως και να έχει η Αρσεναλ ξέμεινε από εξτρέμ, σχεδόν δεν έχει στο ρόστερ της τέτοια και πλέον το 3-4-1-2 ή το 3-4-2-1 είναι μονόδρομος. Η Αρσεναλ με εξτρέμ δεν μπορεί να εμφανιστεί ξανά ή αν το κάνει θα παίζει με παίκτες που κατ' ανάγκη θα παίζουν ως εξτρέμ όπως ο Γουέλμπεκ, ο Μιχιταριάν ή ο Ιγόμπι, άρα επί της ουσίας πάει το 4-2-3-1 και αυτή η εναλλακτική που είχε η Αρσεναλ και με την οποία κατά την διάρκεια της εφετινής σεζόν έκανε ορισμένες από τις πιο εμβληματικές νίκες της, γυρνώντας σε αυτή τη διάταξη από το 3-4-2-1 κατά την διάρκεια των αγώνων. Επίσης ο Βενγκέρ αφαίρεσε από την ομάδα του την δυνατότητα να παίξει κάτι διαφορετικό έστω σε κομμάτια αγώνων τα οποία έχουν στραβώσει.

Με την παραχώρηση του Ζιρού (πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Αρσεναλ ερχόμενος από τον πάγκο), κράτησε στην ομάδα τρία σέντερ φορ ακριβώς ίδιου τύπου. Ομπαμεγιάνγκ, Λακαζέτ και Γουέλμπεκ κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα με διαφορετική ποιότητα ασφαλώς. Για να μην γελιόμαστε όμως η μεταγραφή Ομπαμεγιάνγκ είναι μία παραδοχή (μέσα σε μόλις έξι μήνες) ότι η μεταγραφή του Λακαζέτ ήταν λάθος (κόστισε στην Αρσεναλ 55 εκατ. ευρώ ούσα η ακριβότερη της ιστορίας της μέχρι να αποκτηθεί ο Ομπαμεγιάνγκ και ασφαλώς δεν δείχνει ικανός να μπορεί να σηκώσει το βάρος της επίθεσης της) και ο Γκαμπονέζος έρχεται για να το διορθώσει.

Δεν ενισχύθηκε σε καμία από τις θέσεις που πονούσε...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Βενγκέρ όμως νομίζω ότι είναι ότι εν τέλει η Αρσεναλ δεν ενισχύθηκε σε καμία από τις θέσεις που όχι απλώς πονούσε, αλλά υπέφερε. Ο Χόλντινγκ, ο Τσέιμπερς και ο Μερτεζάκερ θα συνεχίσουν να παίρνουν παιχνίδια ως βασικοί στόπερ, γιατί στόπερ δεν αποκτήθηκε. Ακόμη χειρότερα η Αρσεναλ θα εξακολουθήσει να έχει την πιο soft μεσαία γραμμή της Premier League, αφού όχι μόνο δεν πήρε παίκτη, αλλά παραχώρησε και τον Κοκλέν. Ράμσει, Τσάκα, Γουίλσιρ θα συνεχίσουν να είναι ο άξονας της Αρσεναλ με ότι αυτό συνεπάγεται όπως φάνηκε και στο τελευταίο ματς πρωταθλήματος με την ουραγό Σουόνσι, η οποία νίκησε άνετα την Αρσεναλ με 3-1 και τέλειωσε οριστικά και αμετάκλητα τις ελπίδες της για Τσάμπιονς Λιγκ και φέτος...

Το... έγκλημα με τον Εζίλ!

Και μέσα σε όλα ήρθε και η είδηση της πιθανής ανανέωσης του συμβολαίου του Εζίλ, να προσθέσει ενθουσιασμό λέει στους φίλους της Αρσεναλ. Αλήθεια δεν αντιλαμβάνομαι γιατί. Μπροστά από τους soft Ράμσει και Τσάκα, ο Εζίλ ο οποίος όχι απλώς δεν μαρκάρει ποτέ, αλλά αρνείται ακόμη και να το δοκιμάσει για τα μάτια του κόσμου. Και τέλος πάντων ο Βενγκέρ αποφάσισε να τον ανανεώσει, αλλά το έκανε με το συμβόλαιο που ζητούσε πέρυσι το καλοκαίρι ο Σάντσες για να μείνει και δεν του το έδινε ο Βενγκέρ ως εξωπραγματικό. Με 300 χιλιάδες λίρες (σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες και 350, αλλά αδυνατώ να το πιστέψω) βδομαδιάτικο! Δηλαδή ο Βενγκέρ ανάμεσα σε Σάντσες και Εζίλ επέλεξε τον δεύτερο;

Οπως και να έχει η ιστορία θα καταγράψει ότι ο Βενγκέρ τον Ιανουάριο του 2018 έπαιξε την τελευταία μεγάλη (και μία από τις μεγαλύτερες στην καριέρα του) ζαριά με την Αρσεναλ. Πολύ φοβάμαι ότι η ιστορία δεν θα καταγράψει μόνο αυτό. Για την ακρίβεια πολύ φοβάμαι ότι η ιστορία θα καταγράψει ότι ο Βενγκέρ έπαιξε σε μία ζαριά το άμεσο μέλλον της Αρσεναλ και αν έχει φέρει ντόρτια, η Αρσεναλ θα χρειαστεί χρόνια για να επανέλθει ακόμη και αν ο ίδιος αποχωρήσει από αυτήν. Διότι η Αρσεναλ μένει με ένα ρόστερ για τον επόμενο τεχνικό της που στην καλύτερη των περιπτώσεων για αυτήν θα έχει μόλις έναν top class player και θα θέλει αναστήλωση από το μηδέν... Και για να γίνει αντιληπτό αυτό που λέω θα αναφέρω το εξής. Μέχρι σήμερα η Αρσεναλ πωλούσε παίκτες σε ομάδες καλύτερες και μεγαλύτερες από αυτήν, γιατί είχε τέτοιους στο ρόστερ της. Τώρα μπορεί να φανταστεί κάποιος αν υπάρχει έστω κι' ένας παίκτης στο ρόστερ της Αρσεναλ που μπορεί να πωληθεί σε έξι μήνες ή σε ένα χρόνο στην Μπαρτσελόνα, την Ρεάλ, την Μάντσεστερ Σίτι, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Ισως έναν, τον Μπεγερίν. Κανέναν άλλον...