• Τα «σπασμένα» κοντέρ της κυριαρχίας της Ίντερ
• Το «απόλυτο» 3-5-2, τα rotations και οι ταπεινοί πρωταγωνιστές της Ίντερ

Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου στη Serie A, όταν ακόμα η Γιουβέντους βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή, αναρωτιόμασταν αν αυτή η Ίντερ μπορεί στα αλήθεια να χάσει το πρωτάθλημα. Fast forward μερικές μήνες μετά: Οι Νερατζούρι συνέχισαν τον περίπατό τους και κατέκτησαν το Scudetto, ράβοντας με ιστορικό τρόπο το 20ο τους αστέρι. Αλλά και με εκκωφαντικό τρόπο, αφού σκαρφάλωσαν στην κορυφή ως η μακράν καλύτερη ομάδα στην Ιταλία και το έκαναν με χαρακτηριστική άνεση.

Τόση που το γεγονός πως αυτή τους η έκδοση θα μείνει μόνο με το πρωτάθλημα είναι... σχεδόν άδικο. Για τη δουλειά και τις ιδέες του Σιμόνε Ιντσάγκι, για τη βελτίωσή τους σε σχέση με πέρυσι, για το πόσο πραγματικά καλή ήταν αυτή η Ίντερ σε κάθε τομέα. Και ίσως να λάμβανε περισσότερη προσοχή αν ήταν ακόμα «ζωντανή» στο Κύπελλο, αν δεν είχε αποκλειστεί σκληρά και στις λεπτομέρειες από το Champions League, αν πήγαινε για το τρεμπλ, το οποίο θα μπορούσε όντως να διεκδικήσει μέχρι το τέλος. Αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία και το Gazzetta με τη βοήθεια του Wyscout, της κορυφαίας πλατφόρμας ποδοσφαιρικής ανάλυσης εξετάζει τα «κλειδιά», το επίπεδο και την ποιότητα των Νερατζούρι που σάρωσαν στην πορεία τους προς το Scudetto.

Τα «σπασμένα» κοντέρ της κυριαρχίας της Ίντερ

Το ότι η Ίντερ ήταν και είναι η καλύτερη ομάδα στην Ιταλία έγινε φανερό μέσα από όσα έκανε στο χορτάρι καθ'όλη τη διάρκεια της σεζόν, από την αύρα και την εικόνα της σε όλα τα μεγάλα ματς. Αυτό που είναι εντυπωσιακό πάντως είναι το πόσο καλή, πόσο καλύτερη από τους αντιπάλους της. Ο πιο απλός τρόπος να το δούμε αυτό είναι μέσα από τα Expected Goals, που θα μας επιτρέψουν να καταλάβουμε πόσο απειλούσε και πόσο απειλούταν.

Οι Νερατζούρι ήταν και είναι η πιο απειλητική ομάδα στη Serie A και ταυτόχρονα αυτή που απειλείται λιγότερο από κάθε άλλη. Κατά μέσο όρο - πάντα εξαιρουμένων των πέναλτι - δημιουργεί 1,85xG ανά 90 λεπτά. Και μάλιστα το κάνει φτιάχνοντας πολύ ποιοτικές τελικές προσπάθειες. Η αξία της μέσης τελικής που φτιάχνει η Ίντερ ανέρχεται στο 0,13xG, νούμερο που ξεπερνά τον κανόνα που θέλει κάθε σουτ να έχει 10% πιθανότητες να γίνει γκολ και φανερώνει την ποιότητα των ευκαιριών των Μιλανέζων, που φυσικά αφήνουν πίσω τους κάθε άλλον αντίπαλο στην Ιταλία σε αυτό το κομμάτι.

Και το ίδιο ισχύει για τα αντίστοιχα νούμερά τους στο ανασταλτικό κομμάτι, αφού η Ίντερ είχε και την καλύτερη άμυνα στη Serie A, δεχόμενη 0,7xG ανά 90 λεπτά. Κάθε σουτ των αντιπάλων της δε, έχει αξία 0,07 xG, πολύ χαμηλότερη από το «μέσο σουτ», γεγονός που δείχνει πως οι Νερατζούρι περιορίζουν τον αντίπαλό τους σε τελικές με λίγες πιθανότητες να γίνουν γκολ, σε μακρινά σουτ για παράδειγμα ή σουτ από γενικότερα κακές θέσεις.

Και κάπως έτσι έφτασαν την Expected Goals Difference τους, τη διαφορά τους από τους αντιπάλους τους (xG-xG Against), στο +1,15, που φυσικά αποτελεί την καλύτερη επίδοση στη φετινή Serie A. Πολύ απλά γιατί η Ίντερ ήταν και είναι - και μάλιστα με διαφορά - η καλύτερη ομάδα στην Ιταλία σε κάθε τομέα. Σε επίθεση και άμυνα, σε δημιουργία και απειλή, σε περιορισμό και ανασταλτική ασφάλεια. Και τα εντυπωσιακά της νούμερα μίλουν από μόνα τους για τη συνεπή και αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της.

Το «απόλυτο» 3-5-2, τα rotations και οι ταπεινοί πρωταγωνιστές της Ίντερ

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντως έχει το πώς έφτασε η Ίντερ σε αυτές τις επιδόσεις. Γιατί το έκανε με τον τρόπο του Ιντσάγκι, με τον δικό της τρόπο. Μετά από ένα καλοκαίρι στο οποίο ο Ιταλός κόουτς ένιωσε την καρέκλα του να τρίζει και την ομάδα του περισσότερο να αποδυναμώνεται παρά να ενισχύεται - τουλάχιστον στα χαρτιά - οι Νερατζούρι μπόρεσαν να τελειοποιήσουν στο χορτάρι τις ιδέες του προπονητή τους.

Ο Ιντσάγκι έδωσε με τη φετινή του ομάδα σάρκα και οστά στο «απόλυτο» 3-5-2. «Απόλυτο» επειδή έχει κάνει την Ίντερ αψεγάδιαστη τόσο σε φάση άμυνας όσο και σε φάση επίθεσης και μάλιστα ποικιλοτρόπως.

Κατά κανόνα, ο Ζόμερ βρισκόταν κάτω από τα δοκάρια, τρεις εκ των Ατσέρμπι, Ντε Φράι, Παβάρ και Μπαστόνι στα στόπερ, ο Τσαλχάνογλου σε ρόλο regista και οι Μπαρέλα και Μκιταριάν τον πλαισίωναν. Στο αριστερό «φτερό» ο Ντιμάρκο και στο δεξί είτε ο Ντάμφρις είτε ο Νταρμιάν και φυσικά στην επίθεση οι Λαουτάρο Μαρτίνες και Μάρκους Τουράμ.

Σε φάση άμυνας, η Ίντερ γύρναγε το σύστημά της σε ένα φοβερά συμπαγές 5-3-2 που δεν επέτρεπε στους αντιπάλους της να την απειλήσουν όταν βρισκόταν πίσω από την μπάλα, εξ ου και τα πολύ χαμηλά Expected Goals Against.

Και σε φάση επίθεσης παρουσίασε κάτι εξαιρετικά καινοτόμο ειδικά στο χτίσιμο του παιχνιδιού της. Αξίζει να παρατηρήσουμε τις θέσεις των παικτών της στο παρακάτω στιγμιότυπο. Δύο από τα χαφ των Νερατζούρι, ο Τσαλχάνογλου και ο Μπαρέλα, έχουν βρεθεί σε θέση στόπερ ενώ και οι τρεις κεντρικοί αμυντικοί της είναι στον χώρο της μεσαίας γραμμής. Πώς γίνεται να έχει συμβεί αυτό;

Λόγω των συνεχών rotations τους στο χορτάρι. Οι παίκτες της Ίντερ εναλλάσσονται σε θέσεις και χώρους πάρα πολύ συχνά σε φάση ανάπτυξης προκειμένου να δημιουργούν κενούς χώρους και να τραβούν μαζί τους τον αντίπαλο. Έτσι, ακόμα και αυτή η εικόνα δεν είναι «τρελή» για την Ίντερ. Θα δεις τον μπακ Ντιμάρκο εσωτερικά, τον στόπερ Μπαστόνι να δημιουργεί από τα αριστερά, τον Τσαλχάνογλου τελευταίο παίκτη, τον Μπαρέλα στα άκρα, τον Μκιταριάν στην επίθεση. Και αυτά μέσα από εναλλαγές ουδόλως τυχαίες και απόλυτα ουσιώδεις, βασισμένες στο πλάνο του Ιντσάγκι.

Ιδιαίτερο επίσης είναι το γεγονός πως οι Νερατζούρι δεν ενδιαφέρονται ακριβώς να προωθηθούν με την μπάλα στα γήπεδο. Δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να την κρατούν στο δικό τους μισό ή στο μεσαίο τρίτο, να την κυκλοφορούν μέχρι να βρουν τους κατάλληλους χώρους και τότε να πατούν το γκάζι εκφράζοντας με ταχύτητα την τελευταία φάση των επιθέσεών τους.

Το χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας όμως είναι η προσαρμοστικότητά της και η ικανότητά της να είναι παραπάνω από ένα πράγματα. Για παράδειγμα, η Ίντερ είναι η ομάδα με τις περισσότερες επιθέσεις build up (δηλαδή επιθέσεις με 10+ πάσες) στη Serie A αλλά ταυτόχρονα και η δεύτερη με τις περισσότερες άμεσες επιθέσεις! Την ίδια στιγμή δε, έχει και τα περισσότερα κλεψίματα από κάθε άλλη στα τελευταία 40 μέτρα του γηπέδου με 7,7 high turnovers ανά 90 λεπτά.

Αυτή της η έφεση να αλλάζει «ρόλους» στο παιχνίδι, να προσαρμόζεται και να διαφοροποιείται ανάλογα με την εικόνα και τις ανάγκες ενός ματς αλλά και μάλιστα με τεράστια επιτυχία την καθιστά απόλυτα απρόβλεπτη ως αντίπαλο και είναι, τρόπον τινά, η δική της ταυτότητα.

Ο Ιντσάγκι έχει φτιάξει μια ομάδα με μοναδικό στυλ και τέλειες σχέσεις ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές της που συνδυάζονται άψογα, όπως οι ασταμάτητοι φέτος Λαουτάρο Μαρτίνες και Τουράμ ή οι Ντιμάρκο και Μπαστόνι, λειτουργώντας με ελευθερία μέσα στη δομή της Ίντερ.

Μια κορυφαία ομάδα, δίχως αμφιβολία μια από τις καλύτερες φέτος, δίχως κανέναν παίκτη που να θεωρείται κορυφαίος στη θέση του. Και αυτό το γεγονός είναι ακριβώς αυτό που υπογραμμίζει την εξαιρετική δουλειά του Ιταλού. Μια δουλειά και μια Ίντερ που ήταν κρίμα να μείνει μόνο στο Scudetto, που μπορούσε να φτάσει ακόμα παραπέρα, γιατί αυτή η ομάδα ήταν πολλά παραπάνω από το πρωτάθλημά της. Αλλά και μια δουλειά που φυσικά έχει συνέχεια...