Το τέρας κάποιος το ταΐζει για να μεγαλώνει συνεχώς…

«Η μόνη αντιβίωση για το κτήνος που περιέχουμε μέσα μας είναι η Παιδεία» είχε πει κάποτε ο Μάνος Χατζηδάκις, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 98 χρόνια. Αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημα μας. Το πρόβλημα του παράγοντα, του οπαδού, του δημοσιογράφου, του πολίτη γενικά σε αυτή τη χώρα. Αυτό το τεράστιο έλλειμμα παιδείας, αυτή η τεράστια, για να το φέρω στα μέτρα μας και στο θέμα μας, έλλειψη αθλητικής κουλτούρας και παιδείας.

Βλέπεις σε ένα γήπεδο να πετάει κάποιος μία κροτίδα προς το μέρος των παικτών της αντίπαλης ομάδας που κάνουν προθέρμανση και μάλιστα τη στιγμή της μεγάλης χαράς του, τη στιγμή που η ομάδα του σκόραρε. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου θα ήξερες ότι αυτόν τον μάζεψαν, το παιχνίδι διακόπηκε, ο δράστης δεν θα ξαναμπεί ποτέ του σε γήπεδο και θα αντιμετωπίσει και τις ποινικές ευθύνες για την ενέργειά του. Στην Ελλάδα δεν είναι όμως έτσι. Στην Ελλάδα το θέμα είναι πόσο κοντά ήταν η κροτίδα, αν όντως επηρέασε την ακοή του και του προκάλεσε ζαλάδα ή κάνει θέατρο, αν είχε όντως ισχύ ο κρότος, ή μήπως ήταν καμιά στρακαστρούκα.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, οι φίλοι της γηπεδούχου ομάδας θα ζητούσαν την παραδειγματική τιμωρία του συνοπαδού τους που έκανε αυτή την αθλιότητα και θα ζητούσαν ευθύνες από την ομάδα τους που το επέτρεψε να συμβεί. Εδώ όμως είναι Ελλάδα και στο Ελλάντα τα πράγματα είναι αλλιώς.

Στα μέρη μας λοιπόν και με απαίτηση όλων των ομάδων μας, οι οποίες αυτό θέλουν, αυτό ζητούν, αυτό ψηφίζουν και αυτό ισχύει, δεν φτάνει να αποπειραθεί κάποιος να προκαλέσει σωματική βλάβη σε κάποιον. Πρέπει να του την προκαλέσει για να διακοπεί το ματς. Αυτό ακριβώς που γράφω, χωρίς ίχνος υπερβολής. Αν κάποιος μπει με ένα μαχαίρι σε ένα γήπεδο για να σφάξει ποδοσφαιριστές, και τον προλάβουν τελευταία στιγμή πριν τους σφάξει, ή έστω πριν τους τραυματίσει ελαφρώς, δεν προκύπτει λόγος διακοπής του παιχνιδιού, συνεχίζουμε κανονικά. Μόνο αν καταφέρει να τους μαχαιρώσει ή έστω τους σημαδέψει στο χέρι στο πρόσωπο το ματς διακόπτεται.

Αυτό επαναλαμβάνω το θέλουν όλες οι ομάδες, χωρίς καμία εξαίρεση. Αν σήμερα μετά από αυτό το περιστατικό τις φωνάξουμε όλες δια των εκπροσώπων τους και τους πούμε «κύριοι από εδώ και στο εξής, για ένα καπνογόνο, για μία κροτίδα, για ένα μπουκάλι, για ένα κουτάκι μπύρα, άδειο ή γεμάτο, που θα προσγειώνεται στο γήπεδο, πάνω ή δίπλα από παίκτη θα διακόπτεται το ματς, το πιθανότερο είναι ότι θα χιμήξουν σαν όρνεα για να κατασπαράξουν αυτόν που το πρότεινε. Διότι δεν θα τους το συγχωρέσει ο υπέροχος λαός τους, διότι «δεν είναι δίκαιο για κάθε έναν τρελό που πηδάει μέσα, που ρίχνει κροτίδες, που τυφλώνει τα μάτια του άλλου με λέιζερ να την πληρώνει μία ομάδα..». Και αν νομίζετε ότι υπερβάλω νομίζω θα το μάθουμε σύντομα. Οποια ομάδα έχει διαφορετική άποψη, έχει μπροστά της πεδίο δόξης λαμπρό. Ας πει το απλό. «Κύριοι πρέπει να αλλάξουμε αυτή την αθλιότητα. Πρέπει πλέον να ισχύει σε κάθε ελληνικό ματς, ό,τι ισχύει και σε κάθε ευρωπαϊκό. Κανένα καπνογόνο, καμία κροτίδα, καμία φωτοβολίδα, κανένα αντικείμενο». Διότι όλα αυτά τα μπουμπούκια όταν πρόκειται για ευρωπαϊκό ματς κάθονται σούζα, όταν η ομάδα βγάζει ανακοίνωση και τους λέει να μην ανάψει ούτε ένα καπνογόνο γιατί η UEFA θα μας τιμωρήσει, δεν ανάβει όχι καπνογόνο, αλλά ούτε κερί στην εκκλησία που είναι έξω από το γήπεδο.

Ας μην ψάχνουμε λοιπόν να βρούμε ποιος θρέφει το τέρας.

Διότι κάπως έτσι αντί να διακοπεί χωρίς δεύτερη κουβέντα το ντέρμπι, την ώρα που έπεσε η κροτίδα, φτάσαμε στο να ψάχνουμε να δούμε, αν ακούει από το ένα ή και από τα δύο αυτιά, ο Χουάνκαρ για να αποφασίσουμε αν θα συνεχιστεί το ματς ή όχι. Αθλιότητα την οποία έχουν ψηφίσει όλες οι ομάδες με μεγάλη θέληση και θέρμη και τους επιτρέπει το κράτος και η κυβέρνηση να το κάνουν. Αυτή η Κυβέρνηση που πριν περίπου 2 μήνες, μετά το τραγικό περιστατικό με τον Μιχάλη Κατσούρη, έκανε έκτακτες συσκέψεις, μας ενημέρωσε ότι μέχρι εδώ ήταν και μας διαβεβαίωσε ότι πλέον αναλαμβάνει δράση και στα γήπεδα δεν θα περνάει τίποτα.

Το ματς θα έπρεπε λοιπόν να διακοπεί αυτομάτως και όχι από εξέταση γιατρού, αλλά από χρήση της κοινής λογικής. Αυτής που βιάζεται καθημερινά και ποικιλοτρόπως από όλους στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Βεβαίως αυτό ισχύει σε κάθε περίπτωση και χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς «αν» και «αλλά». Διότι αυτοί που σήμερα φωνάζουν δικαίως για τον Χουάνκαρ και τον τραυματισμό του, πριν μερικά χρόνια έλεγαν με την σειρά τους, ότι ο Ιβιτς κάνει θέατρο, ότι το κουτάκι της μπύρας που τον πέτυχε στο κεφάλι ήταν άδειο και ότι ο γιατρός δεν έβρισκε τίποτα, παρά ένα μικρό σημάδι δύο εκατοστών στο πίσω μέρος του τριχωτού. Και οι ίδιοι άνθρωποι που τότε έλεγαν ότι κόντεψαν να σκοτώσουν τον Ιβιτς, όταν ο Γκαρσία έφαγε στην Τούμπα το ρολό από την ταμειακή μηχανή έλεγαν επίσης με τη σειρά τους, ότι κάνει θέατρο, ότι δεν έπαθε τίποτα και ότι αν είναι δυνατόν να διακόπτεται ματς για ένα ρολό χαρτί ταμειακής μηχανής. Και φυσικά αυτοί που τότε έβγαζαν φωτογραφίες τον Γκαρσία με κολάρο για να δείξουν την σοβαρότητα της κατάστασης του προπονητή τους, σήμερα χλευάζουν τον Χουάνκαρ που έφυγε από το Καραϊσκάκης με κολάρο και δηλώνουν ότι κάνει θέατρο. Και για να μην αφήνω κανέναν απέξω από την εξίσωση, γιατί όλοι την ίδια λογική έχουν, πρόσφατα όταν έπεσε κροτίδα δίπλα στον Μπρινιόλι κανείς δεν είπε ότι έπρεπε να διακοπεί το ματς, αλλά ότι η κροτίδα έσκασε μακριά και κακώς έπεσε και στο χόρτο ο Ιταλός, θέατρο έκανε.

Οσο λοιπόν θα βιάζεται η λογική στο ποδόσφαιρο, στον βωμό των μικροσυμφερόντων, όσο το θέμα θα είναι να πάρω τους 3 βαθμούς τώρα που μπορώ, τόσο τα εξιλαστήρια θύματα θα είναι οι γιατροί, οι Ιταλοί διαιτητές και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει κάθε φορά. Και το τέρας θα μεγαλώνει συνεχώς…