Να ακούτε τον Γιαννάκη…

Με τον μικρό Γιάννη Παπαστεφανάκη είμαστε φίλοι. Μου έχει κάνει την τιμή να με θεωρεί φίλο του και πάντα τον ακούω με μεγάλη προσοχή, διότι το μυαλό του είναι κοφτερό και η ψυχή του καθαρή.

Ο Γιαννάκης δεν λέει τίποτα επιτηδευμένα ή επειδή κάποιος του είπε να το πει, μιλάει πάντα αυθόρμητα, με την ειλικρίνεια ενός παιδιού της ηλικίας του. «Να μην φοβάστε να πάτε στο γήπεδο με τη φανέλα της αγαπημένης σας ομάδας…» φώναξε ο Γιάννης στην γεμάτη αίθουσα και το κοινό (ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες, Υπουργοί, δημοσιογράφοι, απλός κόσμος, χειροκρότησαν με όλη την δύναμη τους).

Δεν φτάνει αυτό όμως κύριοι. Κάθε ένας από εσάς που χειροκρότησε, κάθε ένας από εσάς που δεν ήταν στην αίθουσα και άκουσε τον Γιάννη και χειροκρότησε από μέσα του, έχει υποχρέωση να αντιμετωπίσει τα λόγια του, όχι ως μία παιδική ευχή που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, αλλά ως υποχρέωση για να γίνει πράξη. Αυτό που είπε ο Γιαννάκης δεν ήταν ένα γράμμα του στον Αγιο Βασίλη που δεν θα διαβαστεί, ή που θα διαβαστεί, αλλά θα μείνει στο συρτάρι. Δεν έχουμε το περιθώριο ούτε ως κοινωνία, αλλά ούτε και ως ποδόσφαιρο να μείνει στο συρτάρι. Οφείλουμε να τον ακούσουμε με προσοχή, να ακούσουμε την βροντερή φωνή του, να διαβάσουμε το κοφτερό μυαλό του και να αφουγκραστούμε την καθαρή ψυχή του, ώστε ότι είπε να γίνει πράξη.

Ο Υφυπουργός Αθλητισμού, οι ομάδες, οι προπονητές, οι παίκτες, οι δημοσιογράφοι που ήταν στην αίθουσα οφείλουν να κάνουν πράξη το όνειρο του μικρού Γιαννάκη. Στα επόμενα ντέρμπι, σε κάθε ντέρμπι, όχι μόνο στα ΠΑΟΚ – ΑΕΚ, οφείλουμε να έχουμε μία κερκίδα με παιδιά σαν τον Γιαννάκη που θα φιλοξενηθούν με τα κασκόλ και τις μπλούζες τους στις έδρες των αντιπάλων ομάδων. Στο επόμενο ΠΑΟΚ – ΑΕΚ οφείλουμε να έχουμε μία κερκίδα με 500 παιδιά μικρούς φίλους της ΑΕΚ που με τους γονείς του θα πάνε στο γήπεδο, χωρίς συνοδεία αστυνομικών, χωρίς ένα στρατό να τους φυλάει, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από το κασκόλ και την μπλούζα τους. Και ακριβώς το ίδιο και στο επόμενο Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός και το αντίστροφο. Πόσο δύσκολο είναι άραγε; Καθόλου θα γράψω με σιγουριά. Για την ακρίβεια πανεύκολο.

Αν το κράτος θέλει να λύσει το πρόβλημα της βίας να μία πρώτη υπέροχη αρχή για να το κάνει. Ο Γιαννάκης μας το φώναξε, ας μην το αντιμετωπίσουμε ως ένα παιδί με ρομαντισμό και αφέλεια που εύχεται ανέφικτα πράγματα. Δεν είναι ανέφικτα. Ηρθε η ώρα να του το δείξουμε και σε αυτόν και σε χιλιάδες άλλα παιδιά. Κύριε Υπουργέ έχετε το καρπούζι έχετε και το μαχαίρι. Ποδοσφαιριστές, προπονητές και ΠΣΑΠΠ πιέστε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση, απαιτήστε να γίνουν πράξη τα λόγια του Γιάννη, χωρίς «ναι μεν αλλά», χωρίς «πού να μπλέκουμε τώρα, άσε μην γίνει καμία στραβή…».

Ο μόνος τρόπος να συνυπάρξουμε ξανά στα γήπεδα με αρμονικό τρόπο, είναι αυτός. Να μάθουμε στα παιδιά μας ότι μπορούν να πάνε στο γήπεδο του αντίπαλου, να κάτσουν στην κερκίδα με την φανέλα και το κασκόλ της αγαπημένης τους ομάδας, να πανηγυρίσουν τα γκολ, να χειροκροτήσουν στο φινάλε και να φύγουν από το γήπεδο χωρίς κανενός είδους προστασία. Ο Γιάννης μας έδειξε τον δρόμο, μας άνοιξε την πόρτα για να βαδίσουμε σε αυτόν τον δρόμο, ας το κάνουμε με σεβασμό σε ένα υπέροχο παιδί που ξέρει να δίνει μάχες μεγάλες πάντα με χαμογελαστό το πρόσωπό του. Ας δώσουμε και εμείς μία μάχη για αυτόν…