Ο Αλαφούζος «κάθισε» στην άκρη του πάγκου και περιμένει τον Μάιο…

Θα λείψει στο ελληνικό ποδόσφαιρο αφάνταστα. Θα λείψει το ήθος του, το ύφος του, η κουλτούρα του και η αθλητική παιδεία του, η ευθύτητα και η ειλικρίνειά του. Κυρίως θα λείψει και από εκείνους τους δημοσιογράφους που δεν τους αρέσει ο φανατισμός, το οπαδικίλι ή το δήθεν φθηνό οπαδιλίκη. Ο Ιβάν ήταν ότι ακριβώς χρειάζεται το ελληνικό πρωτάθλημα για να φεύγει από την τοξικότητα, την τυφλή αντιπαράθεση.

Τον ευχαριστώ και τον ευγνωμονώ ως επαγγελματίας του χώρου γι’ αυτά τα 2,5 χρόνια. Εύχομαι ολόψυχα να τον συναντήσω ξανά σε αυτή την δουλειά, να είναι εκεί στην καθημερινότητά μας, για να μας βγάζει από την ρουτίνα της στείρας και βίαιης αντιπαράθεσης.

Για την δουλειά του, δεν αισθάνομαι ότι πρέπει να γράψω κάτι, αισθάνομαι βέβαια ότι ξαφνικά δεν υπάρχει κανείς και πουθενά από αυτούς τους πολλούς που τον αποκαλούσαν «Καρβέλα», από αυτούς που έλεγαν ότι μέχρι ένα σημείο μπορούσε να πάει τον ΠαναθηναΪκό και όχι παραπάνω. Ένα πράγμα σαν το… ΠΑΣΟΚ που ποτέ και κανείς δεν το ψήφισε. Ας είναι.

Δεν αισθάνομαι ότι έχω να γράψω πολλά και για την απρέπεια, την αχαριστία και την αγνωμοσύνη προς του πρόσωπό του από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός και τον Γιάννη Αλαφούζο.

Ο Ιβάν έμαθε το τέλος της συνεργασίας του από τα media. Δεν σηκώνει σχολιασμό. Από μόνο του ως γεγονός τα ξεπερνά όλα τα όρια…

Το να λύσεις τη συνεργασία με έναν προπονητή, όποιον προπονητή, είναι προφανώς δικαίωμα του κάθε ιδιοκτήτη. Οσο κι’ αν διαφωνώ με την απόφαση σε τούτη τη χρονική στιγμή, αναγνωρίζω το δικαίωμα σε αυτόν που πληρώνει να κρίνει και να αποφασίσει, ακόμη κι’ αν το λάθος είναι οφθαλμοφανές. Στο φινάλε αν επιβεβαιωθεί το λάθος, ο Γιάννης Αλαφούζος θα το λουστεί από την κορυφή ως τα νύχια και μόνος του. Ο τρόπος όμως αυτού του διαζυγίου θα έπρεπε, όφειλε, να είναι διαφορετικό. Και δεν είμαι της άποψης «τι σημασία έχει;». Εχει σημασία η αναγνώριση σε αυτόν που προσέφερε, βοήθησε και επανέφερε τον ΠαναθηναΪκό στην κανονικότητα.

Αφήνω στην άκρη όμως το ηθικό σκέλος, το οποίο δικαίως απασχολεί τόσο, λόγω ακριβώς του ήθους του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και πάω στο πρακτικό. Μεγάλο νόημα να αναμοχλεύσεις την καριέρα του Τερίμ δεν υπάρχει. Μία πρόχειρη ματιά στο βιογραφικό του, σου επιτρέπει να τα καταλάβεις όλα και τα θετικά και τα αρνητικά. Δεν έχει σημασία όμως αυτό. Γιατί επί της ουσίας ο Φατίχ Τερίμ θα κάτσει στην άκρη του πάγκου του Παναθηναϊκού με το… προσωπείο του Γιάννη Αλαφούζου. Ότι κι’ αν συμβαίνει από εδώ και στο εξής στον Παναθηναϊκό θα έχει αντίκτυπο μόνο στον ιδιοκτήτη του. Ακόμη κι’ αυτοί που σήμερα βρίζουν και παίρνουν όρκους αιώνιας πίστης στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αν ο Παναθηναϊκός στο τέλος της σεζόν κατακτήσει το πρωτάθλημα θα υποκλιθούν, έστω από μέσα τους αν όχι φωναχτά στην επιλογή του Αλαφούζου να αλλάξει τον Ιβάν με τον Τερίμ.

Αν ο Παναθηναϊκός δεν πάρει το πρωτάθλημα, ή δεν το διεκδικήσει καν, κανείς δεν θα τα βάλει με τον Τερίμ, όλοι θα δουν μπροστά τους, μία ακόμη αποτυχημένη απόφαση του Γιάννη Αλαφούζου.

Συνεπώς στον πάγκο δεν κάθεται ο Τερίμ, κάθεται επί της ουσίας ο Γιάννης Αλαφούζος. Τον ερχόμενο Μάιο είτε θα έχει πάρει το πρωτάθλημα, είτε θα το έχει χάσει ο Αλαφούζος. Και νομίζω αυτό ακριβώς ήθελε και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ να συμβεί και προχώρησε σε αυτή την απόφαση. Τώρα θα πρέπει να ζήσει και να πεθάνει με αυτήν την ζαριά. Είτε την χαρακτηρίσουμε αχρείαστη, είτε απαράδεκτη, είτε σωστή, είναι μία δική του ζαριά.. Θα τον ακολουθεί μονίμως από εδώ και στο εξής. Θα τον ακολουθεί σε κάθε ματς, σε κάθε Κυριακή, πολύ πριν φτάσουμε στον Μάιο. Και το καλό σενάριο για αυτόν θα είναι να φτάσουμε στον Μάιο…