Η μόνη ομάδα στην Ελλάδα που ξέρει και παίζει το 3-4-3 ο Ολυμπιακός (Κ19)!

Αυτή η ομάδα Κ19 του Ολυμπιακού μου κάνει εντύπωση για πολλούς λόγους. Πρώτα φυσικά για το ταλέντο πολλών παικτών της. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Παρότι μιλάμε για παιδιά 17-18 ετών, μοιάζει να έχουν συναίσθηση ακριβώς του τι σημαίνει ομάδα-σε ολόκληρο το χθεσινό παιχνίδι με την Ίντερ έλλειψη ομαδικότητας υπήρξε μόνο στη χαμένη ευκαιρία του Κουτσογούλα, που έπρεπε να την «σπάσει» την μπάλα στον Παπακανέλλο. Κι επιπλέον βλέπεις μία ενδεκάδα καλά τακτοποιημένη μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Τολμώ να πω ότι εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, κι όχι μόνο τώρα, δεν έχω δει άλλη ομάδα να ξέρει να παίζει το 3-4-3 και τις παραλλαγές του τόσο καλά όσο η Κ19 του Ολυμπιακού! Για την ακρίβεια, νομίζω ότι μόνο η Κ19 του Ολυμπιακού μπορεί να το παίξει σωστά. Με αλληλοκαλύψεις των τριών στόπερ, με τους μπακ-χαφ να κάνουν τη διπλή δουλειά «παίζω όλη την γραμμή, αλλά και βοηθάω τους στόπερ» και τους δύο κεντρικούς χαφ να παίζουν όταν χρειάζεται το ρόλο του τρίτου στόπερ. Μιλάμε για ένα 3-4-3 που όταν αμύνεται ο Ολυμπιακός «αυτόματα» γίνεται 5-4-1, ενώ χθες όταν αποβλήθηκε ο Παπακανέλλος έγινε βέβαια 5-3-1!

Γενικά ο Συλαϊδόπουλος βγάζει αφενός μεν ένα προφίλ μεγάλης ηρεμίας στον πάγκο, αφετέρου δε είναι προπονητής που δεν φοβάται τις παρεμβάσεις μέσα στο παιχνίδι, αν και το πλεονέκτημα της Κ19 του Ολυμπιακού είναι ότι πρόκειται για μία πολύ στρωμένη ομάδα. Τις προάλλες έχανε από τον Παναθηναϊκό 0-1, έκανε δύο αλλαγές στο 34’, γύρισε το παιχνίδι σε 2-1 κι έχασε τη νίκη (2-2) από ένα γκολ στο 89’. Στο δε πρώτο παιχνίδι με τη Λέτσε, όταν ισοφάρισαν (1-1) οι Ιταλοί παίζοντας μάλιστα με παίκτη λιγότερο, αμέσως εγκατέλειψε το 3-4-3 και το γύρισε σε 4-3-3 παίρνοντας στο τέλος τη νίκη (3-1).

Ειδικά, πάντως, για την άμυνα, μολονότι δεν υπάρχει αριστεροπόδαρος στόπερ, η άμυνα καταφέρνει και λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά, έχοντας ως βάση τον «στάση Κουτσίδη», ένα πανύψηλο παιδί που βελτιώνεται συνεχώς και δεν μπορώ να δω ένα τρόπο να μην είναι στην πρώτη ομάδα τη νέα σεζόν. Μοντέρνος αμυντικός, με καλές τοποθετήσεις, εκπληκτικός στον αέρα, με ψύχραιμες μεταβιβάσεις, επικίνδυνος στις επιθετικές στατικές φάσεις. Δεξιά του ο Κώστας Κωστούλας και αριστερά του ο Πρεκατές έκαναν κι αυτοί ένα πολύ καλό παιχνίδι, με πολύ καλές επεμβάσεις, ενίοτε κρίσιμες και επιπλέον τον πρώτο να περνάει και καλές μπαλιές μπροστά και τον δεύτερο να δίνει πολλές λύσεις στο κομμάτι της πίεσης των Ιταλών στο μισό α΄ ημίχρονο.

Στα άκρα, δεξιά ο αρχηγός Κουτσογούλας, στα 19 του, εύκολα θα μπορούσε να παίζει στον Ολυμπιακό Β-και με καλές άμυνες και με καλές ενέργειες επιθετικά. Αριστερά ο Αλαφάκης, ένας μεγάλος μαχητής, «σκύλος», που είχε να αντιμετωπίσει ίσως τον καλύτερο της Ίντερ και τα κατάφερε μια χαρά.

Κάτω από τα δοκάρια ο Σίνα ήταν χθες από τους πρωταγωνιστές. Με τουλάχιστον τρεις δύσκολες επεμβάσεις, κότσια να βγει και να διώξει την μπάλα σε σέντρες και γενικά να εμπνέει εμπιστοσύνη στην άμυνα. Μία θετική αύρα, που ανταμείφθηκε στη διαδικασία των πέναλτι με το άστοχο τελευταίο πέναλτι των Ιταλών!

Στη μεσαία γραμμή, κάνουν πολλά τρεξίματα, αλλά και με ποιοτικές πινελιές ο Μουζακίτης και ο Μπάκουλας, έχοντας και οι δύο την ικανότητα να περνάνε και καλές πάσες μπροστά. Ιδιαίτερα το αριστερό του Μουζακίτη είναι δυσεύρετο-μία 30άρα πάσα με την οποία έβγαλε τετ α τετ τον Παπακανέλλο με τον Ιταλό γκολκίπερ, θα την ζήλευε κι ο Μπουχαλάκης στα καλύτερα του. Οι εκτελέσεις του στις στατικές φάσεις είναι εξαιρετικές, κρατάει ωραία την μπάλα, ενώ ξέρει και καλύπτει τον αριστερό μπακ, κάνει τάκλιν και γενικά παίζει πάνω από το μέσο όρο ηλικίας του (είναι 17!). Ο Μπάκουλας έχει την ικανότητα και βοηθάει πιο πολύ στο κέντρο της άμυνας και γενικά είναι ένα «μηχανάκι» για την κόκκινη ενδεκάδα.

Στην επίθεση ξεχωρίζει φυσικά το σπουδαίο ταλέντο του Μπάμπη Κωστούλα, με την ατυχία θα έλεγα του Ολυμπιακού χθες να ήταν που στις καλές ευκαιρίες της ομάδας δεν βρέθηκε αυτός-η μόνη του τελική ήταν υπό δύσκολες συνθήκες για να στείλει την μπάλα στα δίκτυα. Δεν ήταν ο καλύτερος Κωστούλας που έχουμε δει, αλλά έπαιζε και με πολύ δυνατούς αμυντικούς. Και τελικά στο 88’ είχε την κορυφαία ενέργεια στο 95λεπτο, όταν τα έβαλε μόνος του με την αντίπαλη άμυνα και πέρασε με μεγάλη αίσθηση ομαδικότητας την πάσα «πάρε βάλε» στον (καλό κι αυτόν κεντρικό χαφ) Λιατσικούρα, που ήταν άτυχος κι αστόχησε ίσως γιατί ήταν χωρίς 100% ρυθμό έχοντας μπει αλλαγή λίγο νωρίτερα. Ο Κωστούλας είναι κλάση, όμως την διαφορά δεν την κάνει μόνο η κλάση, αλλά και η καλή νοοτροπία που έχει, βλέποντας π.χ. και την κίνηση του να γυρίσει πίσω και να διώξει στο 95’ την μπάλα πάνω στο σουτ Ιταλού από καλή θέση, ενεργώντας ως στόπερ η, κόφτης.

Γύρω από τον υψηλόσωμο (ούτε καν 17χρονο!) Κωστούλα κινούνται δύο άλλοι ταλαντούχοι κυνηγοί, ο πιο γρήγορος Πνευμονίδης, που με την ταχύτητα του κέρδισε χθες τα περισσότερα φάουλ απ΄όλους και ο πιο μπαλαδόρος Παπακανέλλος, που δεν έπρεπε να δώσει το δικαίωμα στον Πορτογάλο διαιτητή να του βγάλει δεύτερη κίτρινη κάρτα, αφήνοντας την ομάδα με 10 παίκτες επί 22 λεπτά, αλλά και χάνοντας ο ίδιος το επόμενο ευρωπαϊκό παιχνίδι.

Η αλήθεια είναι ότι η αποβολή ήταν πολύ αυστηρή έως κι άδικη, όμως όταν έχεις ήδη κίτρινη κι ενώ κάνεις ένα καλό τάκλιν, δεν υπάρχει λόγος να σηκώσεις ψηλά και το άλλο πόδι σου-η δε πρώτη κίτρινη ήταν για διαπληκτισμό με αντίπαλο. Γενικά ο Παπακανέλλος είναι χαρισματικός, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να βγάλει από πάνω του το επιπόλαιο κομμάτι του. Ο Πνευμονίδης «χώνεται» και για το γκολ και δεν ήθελε πολύ να το κάνει χθες.

Και κάτι ακόμη: ο Συλαϊδόπουλος την ενδεκάδα του δεν την αλλάζει με τίποτα στην Ευρώπη! Πέντε παιχνίδια έχει παίξει η ομάδα, με την ίδια ενδεκάδα, με εξαίρεση ένα ματς, το πιο εύκολο, που έγιναν δύο αναγκαστικές αλλαγές. Ρίχνει μεγάλο βάρος στη χημεία, στη συνοχή. Και επιβραβεύεται.

Παρεμπιπτόντως, έχει μεγάλη σημασία που η πρόκριση ήταν επί ενός πραγματικά πολύ δυνατού αντίπαλου. Η Ίντερ, αναμενόμενα άλλωστε, εμφάνισε μία ομάδα πολύ πιεστική, δημιουργική, με φοβερές ανακτήσεις μπάλας. Ένα παιχνίδι στο όριο από πλευράς φάσεων, με λίγο περισσότερο απειλητικούς τους Ιταλούς, με το αβαντάζ ότι έπαιξαν με παίκτη παραπάνω μετά το 72’, όταν είχαν και τις δύο από τις τρεις πιο σημαντικές ευκαιρίες τους.

Τελευταίο: Το δικό του μερίδιο στην ανάπτυξη αυτής της ομάδας έχει κι ο Δημήτρης Μαυρογενίδης, αφού τα παιδιά αυτά προέρχονται από την Κ17, την οποία δουλεύει τα τελευταία χρόνια. Πάντα αθόρυβος, αλλά και δουλευταράς, εδώ με τους Κοβάσεβιτς και Καρεμπέ χθες στο Καραϊσκάκη.

Άσχετο: Η περίπτωση του Ολλανδού Πασκάλ Γιάνσεν είναι η κλασική περίπτωση αυτού που λέμε, «ήρθε, είδε και απήλθε»! Όπως ακριβώς είχε συμβεί και με τον προηγούμενο Ολλανδό που είχε έρθει στην Αθήνα για τον Ολυμπιακό, πέρυσι, τον Σρόϊντερ.

Η φωτογραφία της ημέρας:

Ο Καρβαλιάλ λοιπόν πάνω στο δίμηνο θα αποτελέσει παρελθόν για τον Ολυμπιακό. Λιγότερο, 13 ημέρες για την ακρίβεια, έμεινε στο Ρέντη μόνο ο νεαρός Ισπανός Κορμπεράν, στις αρχές της περασμένης σεζόν.

Κατά βάση θα μας μείνει στην μνήμη για το πώς κατάφερε μένοντας τόσο μικρό χρονικό διάστημα να φέρει τόσους πολλούς (εφτά!) παίκτες από την Πορτογαλία, με τους τέσσερις μάλιστα να τους είχε ο ίδιος παίκτες στην Μπράγκα!

Και για το τέλος ένα

Κάθισα να δω το ματς της U19 με Ίντερ. Δεν με νοιάζει ούτε το αποτέλεσμα, ούτε η πρόκριση, αλλά είδα πάθος στα πιτσιρίκια που μου θύμησε γιατί έγινα #Ολυμπιακός, γιατί είδα πάθος που δεν βλέπω εδώ & 3 χρόνια από τις στρατιές μισθοφόρων- λεγεωνάριων #OlympiacosFC #Olympiacos

— Nikos. Iptamenos (@NIptamenos) February 7, 2024