Γκολ ομάδας, μοναξιά Μουνιέ και λάθη που απαγορεύονται!

Τα φιλικά είναι πρωτίστως και κυρίως για τους προπονητές. Για να δουν το επίπεδο κατανόησης των όσων ζητούν καθημερινά από τους παίκτες τους στο τακτικό κομμάτι, για να δημιουργήσουν αγωνιστική «ταυτότητα» και φιλοσοφία, για να φτιάξουν «κορμό» και αυτοματισμούς, για να διορθώσουν λάθη και να μειώσουν τις πιθανότητες να τα ξαναδούν εκεί που θα… πονέσουν. Δηλαδή στα επίσημα.

Κανένας τίτλος δεν κατακτήθηκε το καλοκαίρι, καμία νίκη σε φιλικό δεν έδωσε τρεις βαθμούς.

Τα φιλικά, σίγουρα, δεν είναι για τους οπαδούς. Μία ματιά στα σχόλια αποθέωσης με το σκορ στο 1-0 και στα σχόλια ισοπέδωσης στο 2-1 αποτελούν την καλύτερη απόδειξη του γιατί η πλειοψηφία του ελληνικού ποδοσφαιρικού κοινού δεν έχει καταφέρει ακόμη να τοποθετήσει στην σωστή βάση την αξία των αναμετρήσεων του καλοκαιριού.

Ανεξάρτητα από την κατάληξη στις συζητήσεις για αλλαγή στο διοικητικό, ανεξάρτητα από το αν ιδιοκτήτης… αύριο θα είναι πάλι ο Αλαφούζος ή ο Παϊρότζ και ο Ρέστης αυτή η ομάδα χρειάζεται, έχει τεράστια ανάγκη το να την αγκαλιάσει ο κόσμος, να την στηρίξει στα δύσκολα και να της δώσει ώθηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για την πιο δύσκολη χρονιά στην ιστορία του συλλόγου.

Ο Παναθηναϊκός, σήμερα, κόντρα στην Αντβέρπ επιβεβαίωσε όσα γνωρίζουμε εδώ και καιρό, πράγματα που δεν χρειαζόταν να έρθει αυτό το παιχνίδι για να τα δούμε και να τα καταγράψουμε. Για αυτό και δεν θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα, ούτε με την έλλειψη σέντερ φορ που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε διαδικασία αναζήτησης αλλά ούτε και με το «άδειο» ρόστερ του «τριφυλλιού» που χρειάζεται σημαντικές «ενέσεις» ποιότητας.

Μιλώντας, λοιπόν, για το σημερινό παιχνίδι κόντρα στους Βέλγους:

1) Πραγματικά υπέροχο το γκολ του Παναθηναϊκού, ο οποίος σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι έδειξε ξεκάθαρα το πρόβλημα που έχει στην δημιουργία. Δεν αναφερόμαστε στο τέλειο σουτ του Σταϊκου που πραγματικά ήταν ένα ιδανικό «τελείωμα».

Είναι υπέροχο το τέρμα των «πρασίνων» γιατί ήταν 100% ομαδικό, γιατί ήρθε μέσα από συνεργασίες, γιατί είναι πιστοποιητικό δουλειάς.

Πίεση στην μπάλα στην μεσαία γραμμή, εξαιρετική νοοτροπία από τον Ρεγκάκο στην φάση που δεν την παρατάει και… φέρνει ενισχύσεις για το κλέψιμο. Η μπάλα στον Μουνιέ, ατομική ενέργεια, «μπούκα» στην περιοχή από δεξιά και η μπάλα εκεί που πρέπει. Διαγώνια και προς τα έξω.

Ο Σταϊκος ορθά ακολούθησε την φάση, έκανε την κάθετη κίνηση που πρέπει για να γεμίσει το «κουτί» και… 1-0.

Ο Έλληνας μέσος που αποτελεί αδυναμία αυτής της γωνιάς, έβαλε το… κερασάκι σε μία πολύ καλή παρουσία από το 15’ και μετά, όταν και σιγούρεψε τις μεταβιβάσεις της μπάλας. Ανασταλτικά εξαιρετικός, μακάρι φέτος να πάρει τα παιχνίδια που δεν πήρε τις προηγούμενες χρονιές.

2) Ο Άντονι Μουνιέ στον φετινό Παναθηναϊκό θα είναι σημείο αναφοράς. Τούτη την ώρα είναι ο πιο ποιοτικός παίκτης του ρόστερ, έχει «ψηθεί» στην ιδέα του να είναι ο ηγέτης και η παρουσία του αυτό φανέρωσε, καθώς βγήκε μπροστά, πήρε πρωτοβουλίες, προσπάθησε να λύσει το πρόβλημα της δημιουργίας. Δεν είναι μόνο η ασίστ του Γάλλου. Είναι το κράτημα της μπάλας, είναι η έμπνευση με την καταπληκτική μπαλιά στον Χατζηγιοβάνη, είναι οι ποιοτικότατες επαφές του.

Και εδώ έρχεται το αλλά.

Είναι εντελώς μόνος του. Δεν γίνεται να βγει η χρονιά με τον Γάλλο να αποτελεί την μοναδική ποιοτική λύση στο δημιουργικό κομμάτι πίσω από τον σέντερ φορ που θα έρθει. Ειδικά όσο ο Χατζηγιοβάνης δεν θα βάζει ουσία στο παιχνίδι του. Μόνο εκεί υστερεί ο μικρός και το… φωνάζουμε από την πρώτη στιγμή που τον είδαμε με τα πράσινα. Αν βάλει ουσία, θα αλλάξει τις ισορροπίες, όσο δεν το κάνει σε σταθερή βάση, ο Μουνιέ θα είναι… μόνος και έρημος.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, έχει τεράστια ανάγκη τόσο έναν παίκτη δίπλα στον Μουνιέ όσο και ένα «8άρι» με ανεπτυγμένες τις δημιουργικές αρετές. Ούτε ο Κουρμπέλης, ούτε ο Κάτσε ή ο Σταϊκος, ούτε ο Τζανδάρης ούτε και ο Δώνης μπορούν να κουβαλήσουν μπάλα, να παίξουν με επιτυχία κάθετα, να αποτελέσουν το κάτι διαφορετικό στην ανάπτυξη και την δημιουργία του «τριφυλλιού». Επί της ουσίας οι «πράσινοι» έχουν μια πεντάδα κεντρικών μέσων που μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους.

3) Από κει και πέρα, ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος στο πρώτο μέρος, ειδικά μετά το τέταρτο. Ηρέμησε το παιχνίδι του, κέρδισε μονομαχίες και δεύτερες μπάλες, προσπάθησε να αναπτυχθεί ορθολογικά.

Επειδή έγινε 4-5 φορές και φαίνεται πως αποτελεί εντολή του Δώνη, αξίζει να αναφέρουμε το εξής:

Επιθυμία του Έλληνα τεχνικού είναι η άμεση μεταφορά του παιχνιδιού(με βαθιά μπαλιά) από την πτέρυγα που παίζεται η μπάλα, στην απέναντι, ώστε να δημιουργηθούν καταστάσεις ένας εναντίον ενός ή στην καλύτερη δύο εναντίον ενός.

Τα καλά νέα είναι πως λειτούργησε τρεις φορές. Η αλλαγή ήταν επιτυχημένη, τόσο σε σκέψη όσο και σε εκτέλεση. Εκεί που χαλούσε η… συνταγή ήταν στην τελική επιλογή.

4) Πάμε τώρα και στα αρνητικά. Τα ανεπίτρεπτα λάθη στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου. Επειδή, δεδομένα, ο φετινός Παναθηναϊκός δεν θα έχει περιθώρια να δέχεται αστεία γκολ που θα τα ρεφάρει με την επίθεσή του, θα απαγορεύεται να δέχεται τέρματα όπως τα σημερινά.

Στην πρώτη φάση, το… μάτι πηγαίνει στην άστοχη έξοδο του Κότσαρη, αλλά όπως τόνισε και ο Δώνης «δεν γίνεται να πηδούν δύο παίκτες με έναν και να μην υπάρχει βοήθεια».

Ο Οβούσου πήρε την κεφαλιά από τον Οικονόμου, ο Κολοβέτσιος δεν ήταν εκεί που έπρεπε και ο στράικερ της Αντβέρπ θα έβγαινε… φάτσα με το γκολ, όποια και αν ήταν η αντίδραση του Κότσαρη.

Απλά ο νεαρός πορτιέρο του το έκανε ακόμη πιο εύκολο με την άστοχη έξοδο, του έδωσε την ευκαιρία να σκοράρει σε κενό τέρμα.

Στην δεύτερη φάση, ο Γιόχανσον αντί να επιστρέψει διαγώνια να κλείσει τον χώρο, πηγαίνει κάθετα προς την περιοχή, δίνει όλο τον χώρο στην πάσα και κάνει εύκολη υπόθεση το τετ-α-τετ.

Είπαμε, όμως, και πιο πάνω. Για αυτό είναι τα φιλικά. Για να φαίνονται τα λάθη, να διορθώνονται και να μην ξαναγίνουν εκεί που δεν πρέπει…

5) Από τους μικρούς(το δείγμα είναι ελάχιστο και είπαμε κρίνουμε όσα είδαμε σήμερα) ο Μαυρομάτης έβγαλε μια ωριμότητα στο παιχνίδι του και σημαντικές παρεμβάσεις, ο Μπουζούκης πήρε πρωτοβουλίες για να δείξει πράγματα και ο Κουντουριώτης έκανε την διπλή ντρίπλα του καλοκαιριού στην μεσαία γραμμή, χαζεύοντας τους Βέλγους.

Υ.Γ1: Μία απάντηση(για πρώτη και τελευταία φορά) στο σχόλιο του Lef1908 στο προηγούμενο post σχετικά με το ρόστερ του Παναθηναϊκού το καλοκαίρι του 2016. Το οποίο ήταν το πιο πλήρες στα χρόνια του Αλαφούζου και μπήκε… περίπατο στους ομίλους του Europa. To γιατί στην συνέχεια δεν κατάφερε να βγάλει στο γήπεδο αυτά που μπορούσε, ήταν δουλειά διοίκησης και προπονητή. Και όχι αποτέλεσμα του σχολιασμού τούτης της γωνιάς ή της γενικότερης άποψης εκείνο τον καιρό για την ομάδα που είχε δημιουργηθεί.

Μην το κουράζουμε. Τσέκαρε την σημερινή ενδεκάδα, τσέκαρε την ενδεκάδα την σεζόν 12-13, 13-14 ακόμη και την περυσινή. Και θυμήσου εκείνη που έδωσε δύο προκρίσεις στο «τριφύλλι» και ήταν πρώτη στην αρχή του πρωταθλήματος μέχρι να αρχίσει η… κατηφόρα!

Στιλ, Χουλτ, Κουλιμπαλί, Μολέδο, Ιβανόφ, Κουτρουμπής, Λεντέσμα, Ζέκα, Ιμπάρμπο, Μπεργκ, Γουακάσο.

Στον πάγκο; Λέτο. Βιγιαφάνιες. Λουντ. Νάνο.

Έχεις δίκιο. Τότε λέγαμε… αηδίες, τώρα κινδυνολογούμε που έχεις 10-11 παίκτες και την περυσινή ομάδα Νέων, ξεκινάς με -6 και απαγόρευση μεταγραφών.