Απίστευτο ξύλο σε γυναικείο αγώνα ποδοσφαίρου στην Αργεντινή (vid)
Ένας γυναικείος ποδοσφαιρικός αγώνας στην Αργεντινή μετατράπηκε σε... μποξ με τις παίκτριες των δύο ομάδων να ανταλλάζουν γροθιές και κλωτσιές.
Όλα ξεκίνησαν όταν μία παίκτρια κάτι είπε με άτομα που βρίσκονταν εκτός αγωνιστικού χώρου. Τότε οι αντίπαλες της ζήτησαν τον λόγο και η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχο...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
Christos.N
Ο αθλητισμός ενώνει. ...ενώνει τους ανθρώπους σε μπουλουκια που ανταλλάσσουν μη λεκτικά συναισθήματα. Στην περίπτωση αυτή η εγκαρδιοτητα και το αγκάλιασμα ήταν μεγαλύτερο από τα αναμενόμενα. Είναι θλιβερό να βλέπεις γυναίκες να είναι τόσο βίαιες ,όχι γιατί δεν έχουν την δυνατότητα ή έχουν καποια ευθύνη που δεν τους το επιτρέπει ,αλλά γιατί σε ένα- φαντάζομαι -ερασιτεχνικό και με καθόλου οικονομικό κερδος αγώνα αναπαράγεται η αηδία των "ανδρικών " προτύπων. Η κραυγή μισους στον αντίπαλο δηλώνει ένα τεράστιο εγώ που θέλει να κρυφτεί πίσω από ένα εμείς και αυτόματα διαχωρίζει απο τον αντιπαλο τον κοινο αγωνα για να ενισχύσει το εγώ τελικά.
Βασίλης Α. Λεβέντης
Συχνά μιλάμε για «απώλεια ταυτότητας» από την οποία υποφέρει ο άνθρωπος της εποχής μας και το νόημα που της δίνουμε είναι μια αδυναμία προσανατολισμού. Μιλάμε για μια βαθιά κρίση που έχει επηρεάσει όλα τα πλαίσια αναφοράς και αξιών εντός των οποίων οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει να τοποθετούν τους εαυτούς τους και να δίνουν νόημα στην ύπαρξή τους. Μια ριζοσπαστική εξέταση αυτής της απώλειας ταυτότητας θα έπρεπε να ξεκινήσει με τη δυσκολία να δοθεί μια απάντηση στην ερώτηση: «Ποιος είμαι» ή γενικότερα, «Τι είναι ο άνθρωπος;» Η επίγνωση του εαυτού είναι ένα πανάρχαιο ζήτημα, το οποίο, από την κλασική αρχαιότητα, φαίνεται να συνυφαίνεται με τη έννοια της σοφίας. Το γνώθι σαυτόν για τους αρχαίους προέρχεται από τους θεούς, και αποδίδεται στο μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς. Εδώ όμως προκύπτει ένα μεγάλο παράδοξο. Μοιάζει προφανές ότι η αυτογνωσία είναι ένα εύκολο έργο ακριβώς γιατί δεν υπάρχει καμία παρεμβολή ανάμεσα στο υποκείμενο που γνωρίζει και στο αντικείμενο αυτής της γνώσης. Ωστόσο, αυτή η φαινομενική ευκολία μετατρέπεται σε τεράστια δυσκολία, όταν το υποκείμενο θεωρεί τη γνώση ως κάτι που απαιτεί μια ετερότητα, μια αποστασιοποίηση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου. Έτσι αυτή η «αντικειμενικοποίηση» του εαυτού γίνεται μια απεγνωσμένη προσπάθεια, που μας ωθεί να αναζητήσουμε έμμεσους τρόπους και μέσα (δηλαδή «πηγές γνώσης»).