Μόντριτς, ο κορυφαίος της Ρεάλ

«Η Τότεναμ πήρε τον Κρόιφ των Βαλκανίων!» (σ.σ.: εξακολουθούν να τον αποκαλούν με αυτό τον τρόπο στην πατρίδα του). Κάπως έτσι θυμάμαι τους τίτλους στα αγγλικά ΜΜΕ όταν τα Σπιρούνια αγόραζαν αντί 21 εκατ. από τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ τον Λούκα Μόντριτς. Παραξενεύτηκα. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα εικόνα για τον παίκτη και οι Αγγλοι δεν συνηθίζουν τέτοιες ανόητες υπερβολές. Συνήθως είναι πιο επιφυλακτικοί και κυνικοί στα πρωτοσέλιδα τους. Αλλωστε ο Κροάτης ούτε καν στην ίδια θέση με τον κορυφαίο Ολλανδό όλων των εποχών έπαιζε ούτε και του έμοιαζε αγωνιστικά. Μόνο αυτή η χαιτούλα, η μύτη (οι Ισπανοί από την πρώτη μέρα που πήγε στα μέρη τους τον αποκαλούν «το πουλί») και τα στραβά δόντια ίσως να ταιριάζουν φυσιογνωμικά.

Μάλλον περισσότερο θα συμφωνούσα με τον Ρόμπερτ Προσινέτσκι, ο οποίος μιλώντας σε Ισπανούς όταν έγινε η μεταγραφή στη Ρεάλ, παρουσίασε τον συμπατριώτη του με μία κλισέ φράση που όμως στην περίπτωση του ταιριάζει γάντι: «Ο Λούκα είναι από αυτά τα ακριβά αρώματα που τα συσκευάζουν σε μικρά μπουκαλάκια!» Κάπως έτσι λογικά θα τον είχε αξιολογήσει και ο Ζοσέ Μουρίνιο, όταν κατέστρωνε σχέδια στην κούτρα του και σκεφτόταν πως θα μπορούσε να τον τοποθετεί σε τρεις διαφορετικές θέσεις.

Αλλωστε ο Πορτογάλος δεν θα πίεζε το αφεντικό του και δεν θα έπειθε τον Φλορεντίνο Πέρεθ να πληρώσει 35 (+7 με τους στόχους) χαρτιά για τον κοντούλη από το γραφικό Ζάνταρ στης ακτές της Αδριατικής. Τότε πολλοί ήταν που έγραψαν για το περιττό και υπερβολικό εκείνης της μεταγραφής. Τι άραγε σκόπευε να κάνει όμως ο Ζοσέ με δαύτον; Που θα τον έβαζε να παίξει και ποιον θα άφηνε εκτός; Γιατί κάποιος θα έπρεπε να μένει εκτός, μιας και ήταν πάρα πολλά τα φράγκα για να έχεις τον Μόντριτς στον πάγκο, αναθέτοντας του απλά τον ρόλο του 12ου παικταρά.

Όλα εκείνα τα διλλήματα που δεν μπόρεσε να λύσει ξεκάθαρα ο Μουρίνιο, ήρθε ο Κάρλο Αντσελότι να τα τακτοποιήσει αρχικά στο δικό του κεφάλι και εν συνεχεία στην παράταξη της Βασίλισσας. Ο Μόντριτς άλλωστε ως πολυθεσίτης-πολυεργαλείο που μπορεί να καλύψει όλο τον άξονα στη μεσαία γραμμή, έλυνε τους προβληματισμούς από μόνος του. Του Κροάτη του αρέσει από το να παίρνει την πρώτη μπάλα από την άμυνα μέχρι και το να μοιράζει κάθετες από το αντίπαλο ημικύκλιο στον σέντερ φορ. Διαθέτει εκπληκτική αίσθηση του χώρου, τέλειο κοντρόλ και πέταγμα στα τρία πρώτα μέτρα του σπριντ του. Εχει και τα δύο πόδια, τα δοκιμάζει από μακριά, πατάει περιοχή, βάζει το κορμί και το κεφάλι του στη φωτιά και τρέχει ακατάπαυστα. Αλλάζει κατευθύνσεις, κόβοντας απότομα το σώμα του και τη μπάλα.

Ολα αυτά τον καθιστούν ικανό να αγωνίζεται σε τρεις θέσεις. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα καθαρό 8άρι που μπορεί να μετατραπεί σε... ψευτο-6άρι και ψευτο-10άρι. Οπότε στη Ρεάλ η χρησιμότητα του αποδείχτηκε κάτι περισσότερο από καταλυτική. Για όποιον παρακολούθησε τη μαγική σεζόν που έκανε φέτος, δεν θα του προκαλεί απορία και δεν θα του φανεί υπερβολή, εάν γράψω ότι αυτός ήταν ο MVP της περιόδου. Ακόμα και του 10ου Champions League γενικότερα. Σύμφωνοι ότι ο Κριστιάνο ήταν ο killer, ο Ντι Μαρία ο… διάολος και ο Σέρχιο Ράμος η ψυχή. Ο Μόντριτς όμως ήταν μονίμως εκεί, πανταχού παρών να αλωνίζει το γήπεδο, να κόβει και να ράβει…

Με τους Κεντίρα, Τσάμπι Αλόνσο εκτός δράσης από το ξεκίνημα της χρονιάς, κλήθηκε να παίξει όλους τους ρόλους:
Στα ματς με μικρότερους αντιπάλους που δεν χρειαζόταν ένας σκύλος αμυντικός μέσος ή σε αγώνες που η Ρεάλ έπρεπε να γυρίσει το σκορ, ο Μόντριτς γινόταν ένας πιο παραγωγικός Κεντίρα, καθώς ο Γερμανός είναι σαφώς λιγότερο ικανός δημιουργικά. Εν τη απουσία του εγκέφαλου Τσάμπι Αλόνσο, βλέπαμε τον Κροάτη στην θέση του να μην αφήνει να φανεί η απουσία του: ούτε καν σε σπουδαία ματς όπως αυτό με την Ατλέτικο.

Ο Μόντρις όμως κάλυψε ακόμα και το κενό του Οζίλ. Ο Γερμανός που υπήρξε καταλύτης στο πρόσφατο παρελθόν, είχε ένα μειονέκτημα: καθυστερούσε πολλές φορές να δώσει τη μπάλα. Ο Κροάτης ενεργεί πιο γρήγορα, δεν την κουβαλάει τόσο πολύ και μπορεί με πιο μακρινή μπαλιά να αξιοποιήσει την ταχύτητα των Κριστιάνο, Μπέιλ, Μπενζεμά και ειδικά σε αγώνες όπως αυτοί με τη Μπάγερν, όπου η Ρεάλ παίζει περισσότερο την αντεπίθεση. Ετσι δεν χάνεται χρόνος από τη στιγμή που οι επιθετικοί θα ξεκινούν τις κούρσες τους και θα δέχονται μία 30άρα-40άρα ακριβείας μπροστά τους. Αυτό λοιπόν φέτος λειτούργησε τέλεια.

Ως μοναδικό του μειονέκτημα μπορεί να εντοπίσει κανείς το σωματικό. Κοντούλης (1,72) και αδύνατος (64 κιλά) δεν κερδίζει εύκολα τις προσωπικές μονομαχίες και γι αυτό δεν μπορεί να παίξει μόνος του ως καθαρός αμυντικός μέσος. Ωστόσο, στο Β’ μέρος του τελικού της Λισσαβόνας, όταν μπήκε ο Ισκο που έγινε 8άρι, ο Μόντριτς οπισθοχώρησε σε 6άρι. Φυσικά τέτοιο ήταν τυπικά, μιας και ουσιαστικά γυρόφερνε τη μπάλα έξω από την περιοχή της Ατλέτικο, κάνοντας όλο το παιχνίδι. Τα φώτα όμως δεν εστίασαν ούτε τώρα πάνω του…

Τι και αν στο φινάλε το κάδρο γέμισε από τον αμφιλεγόμενο πανηγυρισμό του Κριστιάνο, που η αποθέωση στράφηκε στην ψυχή του αρχηγού Σέρχιο Ράμος και την απόσβεση ενός ακόμα γκολ τίτλου από τον Ουαλό των 100 εκατ., ο πραγματικός MVP ήταν ο Μόντριτς. Μόνο που η δική του δουλειά δεν φωνάζει. Είναι ταπεινή, χαμηλού προφίλ, μα τόσο σημαντική στο λάδωμα του πιο πολύτιμου γραναζιού της εύρυθμης λειτουργίας της μηχανής του Αντσελότι. Αυτή δηλαδή η προσφορά που λατρεύει ο κόουτς.

Το ίδιο ταπεινός όμως είναι και ως άνθρωπος. Πριν λίγες μέρες βρέθηκα με τη NIVEA MEN και το gazzetta.gr φιλοξενούμενος στο άντρο της Ρεάλ. Εκεί, στο πλαίσιο της σχετικής διαφημιστικής καμπάνιας εμφανίστηκαν μπροστά μας οι Ισκο, Μπέιλ, Καρβαχάλ, Μαρσέλο και ο Μόντριτς. Δίπλα τους υπήρχε ένας stand-up comedian που τους έκανε χαβαλέ. Οι τέσσερις ήταν άνετοι, χαλαροί, συμμετείχαν στην πλάκα. Ο Μόντριτς ήταν ένα ντροπαλό παιδάκι. Αντιεμπορικός, αντιτουριστικός, αντί, σε όλα του να μην ταιριάζει με τίποτα στο τόσο φανταχτερό πάνελ. Δεν σήκωνε τα μάτια από χαμηλά, γελούσε λίγο και μάλλον αμήχανα και όταν άνοιγε το στόμα, τα έλεγε από μέσα του.

Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό του είναι και το πιο εντυπωσιακό. Αποτελεί σχήμα οξύμωρο το να είναι κορυφαίος στην πιο χολιγουντιανή ομάδα του κόσμου, ο πιο χαμηλών τόνων παίκτης της. Σίγουρα τέτοιος δεν ήταν ο «μιντιακός» στην εποχή του Κρόιφ. Είπαμε όμως, ο Κροάτης δεν είναι ο Κρόιφ των Βαλκανίων. Είναι σκέτο ο σπουδαίος Μόντριτς και αυτό πλέον αρκεί, ώστε να δίνεται το δικό του όνομα σε παραλληλισμούς ταλέντων. Όπως π.χ. συνέβη με τον πιτσιρικά που πήρε η Μπαρτσελόνα, τον Χαλίλοβιτς, ο οποίος είναι γνωστός και ως «νέος Μόντριτς»!

Follow me: @jorgekaraman