Ο «χοντρός» που έγινε πρωταθλητής Ευρώπης

«Αν ποτέ δεν ένιωθα καλά καθόμουν δίπλα του, επειδή σε σύγκριση με αυτόν το χοντρό, εγώ ήμουν ο Έρολ Φλιν (σ.σ Αυστραλός ηθοποιός). Αλλά με μια μπάλα και μια γιάρδα χορταριού γινόταν καλλιτέχνης. Ο Πικάσο του παιχνιδιού μας», έλεγε ο αείμνηστος προπονητής της Νότιγχαμ Φόρεστ, Μπράιαν Κλαφ, για τον Τζον Ρόμπερτσον.

Ο θρύλος λέει ότι με το μαγικό του πόδι έβαζε τη μπάλα σε καλαθάκι σκουπιδιών από τα 40 μέτρα χωρίς να ακουμπήσει στεφάνι. Όμως, φρόντιζε ο ίδιος τα «κακά» του να είναι περισσότερα από τα καλά. Κάπνιζε, έπινε και ξενυχτούσε. Βαριόταν στις προπονήσεις. «Δεν πηδούσε στον αέρα με το πάτημα ενός αθλητή. Πηδούσε αδέξια και και αργοπορημένα. Ηταν ο μοναδικός παίκτης που έχω δει να χρησιμοποιεί τις χειρολαβές για να βγει από την πόρτα», έγραφε ο Μπράιαν Κλαφ στο βιβλίο «Walking on water». Οι πρώτες εντυπώσεις του θρυλικού προπονητή από το χοντρούλη Σκωτζέζο ήταν οι χειρότερες δυνατές. «Απεριποίητος, απροπόνητος, αδιάφορος. Χάσιμο χρόνου», αποτελούν μερικές δικές του εκφράσεις. Στην προετοιμασία του 1976 στη Γερμανία τον έδιωξε από την προπόνηση λέγοντάς του: «Είσαι ντροπή και πρέπει να σε στείλω σπίτι». Πριν την έλευση του Άγγλου τεχνικού, ο σύλλογος τον είχε στην transfer list. Έψαχνε ομάδα να τον παραχωρήσει, θεωρώντας ότι δύσκολα θα τα καταφέρει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Παρότι βρισκόταν στη Φόρεστ από το 1970, οι τελευταίοι προπονητές του τον θεωρούσαν χαμένη υπόθεση και ποτέ δεν είχε καταφέρει να δείξει τον πραγματικό του εαυτό. Ο Κλαφ κατάφερε να βρει το κουμπί του. Να του δώσει αυτό το κίνητρο που τόσο του έλειπε.

«Ήταν εποικοδομητική η κριτική που μου ασκούσε. Εντάξει, επίτηδες με ρεζίλεψε μπροστά στους συμπαίκτες μου, αλλά όλα γίνονταν για ένα λόγο. Μου είπε ότι δεν θα το έκανε αν δεν πίστευε ότι μέσα μου κρύβω έναν καλό παίκτη», τονίζει ο Ρόμπερτσον στο βιβλίο «Deep into the Forest» για το δημόσιο κράξιμο που δέχθηκε. Και πράγματι. Ο τεμπέλης και χωρίς κίνητρο μέσος άρχισε να αλλάζει. Ο Κλαφ τον μεταμόρφωσε, παρότι δυσκολεύτηκε να ανακαλύψει τον θησαυρό που έκρυβε μέσα του. Έβλεπε έναν πολύ αργό κεντρικό μέσο. Ένα ματς κυπέλλου με τη Φούλαμ ήταν η απαρχή για να δείξει ότι όσον αφορά την τεχνική και την αντίληψη του παιχνιδιού, ήταν απίστευτος. Χρειάστηκε και η παρέμβαση του ρεπόρτερ της Nottingham Evening Post, ο οποίος έλεγε στον ιδιόρρυθμο προπονητή ότι αξίζει να δει καλύτερα τον Σκωτσέζο. Επτά μήνες μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Κλαφ, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας στη Βόρεια Ιρλανδία, η μετάβασή του στο αριστερό άκρο της μεσαίας γραμμής ολοκληρώθηκε. Ο ίδιος στην αρχή δεν ήθελε, αφού είχε να παίξει εκεί από πιτσιρικάς. Αλλά δεδομένου ότι έτσι θα έβρισκε χώρο στην 11άδα, το αποδέχθηκε. Και με τα τρομερά του τεχνικά χαρακτηριστικά εισήγαγε ένα μοντέλο ποδοσφαιριστή μοναδικό.

Ο Ρόμπο ποτέ δεν ήταν ο αριστερός εξτρέμ με την κλασική έννοια του όρου. Δεν είχε την ταχύτητα και την επιτάχυνση να αφήσει με μια κίνηση πίσω τον προσωπικό του αντίπαλο. Τα πνευμόνια για συνεχόμενες κούρσες. Αλλά η τεχνική του ήταν μαγική. Μπορούσε να βγάλει την τέλεια σέντρα από οποιοδήποτε σημείο, με οποιοδήποτε πόδι. «Όταν ήμουν μικρός οι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης αποτελούσαν τους ήρωές μου. Μου άρεσε να βλέπω τον εαυτό μου σαν τον επόμενο Φέρεντς Πούσκας. ¨Ετσι, έλεγα ότι πρέπει να μπορώ να χρησιμοποιώ και το αριστερό αν θέλω πραγματικά να γίνω σαν αυτόν. Περνούσα πολλές ώρες κάνοντας προπόνηση με έναν φράχτη».

Ο συμπαίκτης του Γκάρι Μπερτλς εξηγούσε: «Ήταν το αστέρι μας. Έχω παίξει με σπουδαίους παίκτες της εποχής μας. Αλλά αυτός απλά ήταν άλλη κλάση. Η Λίβερπουλ χρησιμοποιούσε διπλά μαρκαρίσματα για να τον περιορίσει. Και πάλι κατάφερνε να ξεφύγει. Και είχε καλύτερη σέντρα από τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. H απόλυτη κλάση».

Πέρα από την τεχνική, είχε ένα μοναδικό τρόπο να παίρνει αποφάσεις και να αντιλαμβάνεται το παιχνίδι. «Ο μικρός χοντρός μπάσταρδος ήταν ένας μάγος. Ήταν πιο αργός από εμένα αλλά στα δύο πρώτα μέτρα με τη μπάλα ήταν καλύτερος από όλους, επειδή το μυαλό του ήταν γρηγορότερο από όλων των άλλων. Ο χοντρός κώλος του πήγαινε από τη μία και ο αμυντικός από την άλλη. Παρότι ήταν ο πιο αργός παίκτης στον κόσμο!», τόνιζε ο σκληροτράχηλος Λάρι Λόιντ.

Ο Ρόμπο δεν έχασε ματς στην κορυφαία τριετία της Φόρεστ. Καλύτερος παίκτης της σεζόν της ανόδου, εκπληκτικός στην πορεία προς το πρωτάθλημα του 1977-78. Σκόραρε το αποφασιστικό πέναλτι για να πάρει η ομάδα του τον επαναληπτικό τελικό του Κυπέλλου του 1978 με τη Λίβερπουλ. Στον πρώτο ημιτελικό του Πρωταθλητριών με την Κολωνία η δική του κεφαλιά έκανε τη διαφορά. Έπαιξε παρότι είχε χάσει τον αδερφό του λίγες μέρες πριν. Έκανε τη μπαλιά στον Φράνσις στο πρώτο ευρωπαϊκό της Φόρεστ με τη Μάλμε, η οποία τον έπαιξε με man to man. Και πέτυχε το μοναδικό γκολ στο δεύτερο, απέναντι στο Αμβούργο. Στις 28 Μαΐου του 1980.

Η συμβολή του Μπράιν Κλαφ στην αναγέννησή του ήταν τεράστια. Όπως και ο δεσμός μαζί του. «Πώς αλλιώς να ορίσεις το χάρισμα; Ο άνθρωπος ήταν ιδιοφυΐα. Δεν μπέρδευε το παιχνίδι όπως κάνουν τόσοι και τόσοι αυτοαποκαλούμενοι κόουτς. Και όλοι τον βλέπαμε με δέος. Το απόλυτο δέος. Συνήθιζε να με αποκαλεί αλήτη και ναυάγιο. Έβαζε στοίχημα ότι μπορεί να αντέξει περισσότερο χωρίς ποτό, παρότι εγώ χωρίς τσιγάρο», έλεγε ο Σκωτσέζος για τον προπονητή του. Όταν η Φόρεστ απέκτησε τον Τρέβορ Φράνσις, τον πρώτο παίκτη στην ιστορία που κόστισε ένα εκατομμύριο λίρες, ο Κλάφι του είπε, σύμφωνα με το «Deep into the Forest»: «Μην αγχώνεσαι για το τι πρέπει να κάνεις. Απλά δώσε τη μπάλα στον Τζον Ρόμπερτσον και θα κάνει τα υπόλοιπα. Είναι καλύτερος παίκτης από σένα».

Στο «Walking on Water», ο Κλαφ τονίζει: «Αν νομίζετε ότι ο Μπέκαμ είναι καλός με το δεξί, πρέπει να δείτε τον τρόπο που ο Ρόμπο σέντραρε με το αριστερό. Ή με το δεξί αν χρειαζόταν». Η εμμονή του με τον Ρόμπερτσον ήταν απίστευτη. Όπως και η απογοήτευσή του όταν το 1983 πήγε στη - «μισητή» για τους Ρεντς – Ντέρμπι Καόυντι. Μαζί με το μέχρι πρότινος προπονητικό alter ego του Κλαφ. Τον Πίτερ Τέιλορ. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στις σχέσεις τους.

Ο Ρόμπερτσον παραδέχθηκε στη συνέχεια το μεγάλο λάθος που έκανε τότε. Το οποίο όμως δεν εμπόδισε τους οπαδούς της Νότιγχαμ Φόρεστ να του δώσουν περισσότερες ψήφους και από τον Στιούαρτ Πιρς σε ψηφοφορία του 1998 για τους alltime καλύτερους παίκτες του συλλόγου. Το πιο λαμπρό κομμάτι της ιστορίας του, άλλωστε, γράφτηκε και με τη δική του, μαγική πένα. Όσο για τον Κλαφ; Ας κλείσουμε με μια δήλωση του Ρόμπο μετά το θάνατό του. «Υπάρχει ο Άλεξ Φέργκιουσον, ο Μπιλ Σάνκλι και άλλοι θρυλικοί προπονητής. Αλλά ο Κλαφ ήταν ο καλύτερος όλων...». Χωρίς αυτόν, ίσως να τελείωνε την καριέρα του ως «τεμπέλης-χοντρός»...

Follow @Thansarr