Τα «αστέρια» του Μουντιάλ δεν είναι πάντα... θησαυρός

Πάντα σε ένα Μουντιάλ θα συστήνονται στο ευρύ κοινό κάποιοι παίκτες και το 2014 δε θα αποτελέσει εξαίρεση. Οριζί, Κουαδράδο και Μπραχιμί είναι μόνο κάποιοι, που έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις. Προσοχή, όμως, καθώς δεν τα καταφέρνει κάθε... αστέρι σε Μουντιάλ.

Ροζέ Μιλά – Καμερούν, 1990

Ο Μιλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του σε μικρομεσαίες ομάδες στην Γαλλία τη δεκαετία του '80, όμως όλοι τον θυμούνται ως ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια εκείνου του Μουντιάλ, σκοράροντας 4 γκολ. Μεταξύ των Μουντιάλ του 1990 και του 1994, το μεγαλύτερο επίτευγμά του ήταν η διοργάνωση ενός αγώνα... πυγμαίων στο Καμερούν, μόνο και μόνο για να οδηγήσει 120 από αυτούς στον θάνατο. «Παίζουν καλύτερα, όταν είναι πεινασμένοι», είχε πει τότε ο εκπρόσωπος τύπου του τουρνουά.

Ελ Χατζί Ντιούφ – Σενεγάλη, 2002

Μετά από δύο εκπληκτικές εμφανίσεις με τη Σενεγάλη στο Μουντιάλ του 2002, ο Ουγιέ είδε στο πρόσωπο του Ντιούφ το τελευταίο κομμάτι του παζλ στον δρόμο της Λίβερπουλ για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Στο ντεμπούτο του με τους κόκκινους στο Άνφιλντ απέναντι στη Σαουθάμπτον πέτυχε δύο γκολ, όμως δεν σκόραρε ξανά μέχρι τον Μάρτιο και κατάφερε να στρέψει τα βλέμματα πάνω του μόνο για την ενέργειά του να... φτύσει έναν οπαδό της Σέλτικ. Μετά από 3 γκολ σε 55 ματς, ο Ντιού έφυγε για την Μπόλτον, με την Λίβερπουλ να έχει χασούρα 10 εκατ. ευρώ. «Ήταν πάντα ο τελευταίος που έφτανε στην προπόνηση», είχε αποκαλύψει ο Τζέιμι Κάραχερ.

Όλεγκ Σαλένκο – Ρωσία, 1994

Πέντε γκολ σε ένα ματς απέναντι στο Καμερούν (συν ένα πέναλτι στο ματς με τη Σουηδία) και ο Σαλένγκο μοιράστηκε το Χρυσό Παπούτσι με τον Χρίστο Στόιτσκοβ, παρά το γεγονός ότι έπαιξε 4 λιγότερα παιχνίδια από τον Βούλγαρο. Μετά από εκείνο το εκπληκτικό τουρνουά ο Σαλένκο σκόραρε μόλις 25 γκολ στα επόμενα 8 χρόνια, που τον βρήκαν σε Βαλένθια, Ρέιντζερς και Ισταμπούλσπορ. «Υπέγραψα μόνο και μόνο, γιατί νόμιζα ότι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε το Champions League. Το σκοτσέζικο πρωτάθλημα, όμως, ήταν πολύ αδύναμο», αποκάλυψε αργότερα ο Σαλένκο.

Τότο Σκιλάτσι – Ιταλία, 1990

Ο Σκιλάτσι πήγε τους πανηγυρισμούς σε άλλο επίπεδο το 1990, όταν πέτυχε 6 γκολ και οδήγησε την Ιταλία στην 3η θέση. Σκόραρε συχνά με την Μεσίνα στις μικρές κατηγορίες, τα 15 του γκολ με την Γιουβέντους τη σεζόν πριν το Μουντιάλ ήταν τελικά ό,τι καλύτερο έχει να δείξει, καθώς ακολούθησαν 37 μόλις σε 120 ματς με τη φανέλα των μπιανκονέρι και της Ίντερ και μόλις ένα ακόμη με τους ατζούρι. Τον Νοέμβριο του 1990 ο Σικελός τιμωρήθηκε, καθώς αντέδρασε σε... μπουνιά που δέχθηκε από τον Πόλι της Μπολόνια, στον οποίο είπε: «είσαι τελειωμένος. Θα βάλω να σε... καθαρίσουν». «Θα προτιμούσα να με είχε χτυπήσει και εκείνος», απάντησε ο Πόλι.

Κλέμπερσον – Βραζιλία – 2002

Συχνά αναφέρεται στα μεγαλύτερα λάθη του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Ο Κλέμπερσον είχε κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις στο Μουντιάλ του 2002 και κέρδισε τη μεταγραφή του στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Βραζιλιάνος, όμως, έκανε μόλις 20 εμφανίσεις σε δύο σεζόν στο Ολντ Τράφορντ, χτυπημένος από τραυματισμούς, πριν φύγει για την Μπεσίκτας το 2005 και αργότερα κλείσει την καριέρα του στις ερασιτεχνικές κατηγορίες των ΗΠΑ. «Πουλήσαμε τον Βερόν, καθώς ξέραμε ότι θα ερχόταν ο Κλέμπερσον. Τόσο πολύ τον πιστεύαμε», αποκάλυψε ο Σερ Άλεξ. Παρουσιάστηκε στο Ολντ Τράφορντ την ίδια μέρα με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, όμως οι καριέρες τους είχαν αντίθετους δρόμους.

Τόμας Μπρόλιν – Σουηδία, 1994

Οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις στο Μουντιάλ του 1994 έπεισαν τον Χάουαρντ Γουίλκινσον να ξοδέψει 4,5 εκατ. λίρες για τον πάρει μαζί από την Πάρμα το 1995. Η καλύτερή του στιγμή με την Λιντς ήρθε, όταν ένας αμυντικός της Σέφιλντ Γουένσντεϊ του έριξε την μπάλα στα... μούτρα, τη στιγμή που ήταν πεσμένος. Από αυτή τη φάση ήρθε και το πρώτο του γκολ στην Αγγλία. «Αν κάποιος ενδιαφέρεται για τον Μπρόλιν, μπορεί να μου τηλεφωνήσει», σχολίασε ο αντικαταστάτης του Γουίλκινσον, Τζορτζ Γκρέιαμ.

Ντενίλσον – Βραζιλία, 1998

Κέρδισε το βραβείο του καλύτερου παίκτη στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών το 1997 και στη συνέχεια έπαιξε σε όλα τα ματς της Βραζιλίας στην πορεία για το Μουντιάλ του 1998. Έγινε ο ακριβότερος παίκτης στον κόσμο, όταν ο ιδιοκτήτης της Μπέτις, Μανουέλ Ρουίς Ντε Λοπέρα, ξόδεψε περίπου 30 εκατ. ευρώ για την απόκτησή του το 1998. Κατάφερε να παίξει 186 ματς με τους Ανδαλουσιάνους σε 7 σεζόν, πριν φύγει για την Μπορντό, έχοντας σκοράρει όλα κι όλα 13 γκολ για τους βερδιμπλάνκος. «Ο Λοπέρα ήταν τρελός. Θα ήταν σαν αυτοκτονία να διαφωνήσεις μαζί του», σχολίασε ο Ντενίλσον.

Γιόρνταν Λέτσκοβ – Βουλγαρία, 1994

Ήταν περισσότερο γνωστός για την... φαλάκρα του παρά για τις ικανότητές του. Οδήγησε την Βουλγαρία μαζί με τον Στόιτσκοβ στην 4η θέση και κέρδισε με διαφορά το βραβείο... cult. Οι αποτυχίες χαρακτήρισαν την καριέρα του μετά το Μουντιάλ σε ομάδες όπως η Μαρσέιγ και η Μπεσίκτας, όπου χαρακτήρισε τον Τζον Τόσακ ως «ένας άνθρωπος που δεν διδάσκει σωστά το ποδόσφαιρο». Έβγαζε την Βουλγαρία από δύσκολη θέση σε κρίσιμες στιγμές, ο Λέτσκοβ καθαιρέθηκε το 2013 από το αξίωμα του δημάρχου στην πόλη που γεννήθηκε.

Πάολο Ρόσι – Ιταλία, 1982

Μπορεί να μην ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση μετά από την τιμωρία του για στημένα, όμως ο Ιταλός έφυγε από τα γήπεδα της Ισπανίας με το χρυσό μετάλλιο και το χρυσό παπούτσι με 6 γκολ, συμπεριλαμβανομένου και του χατ τρικ επί της Βραζιλίας. Η κλήση του από τον Μπρεαζότ ήταν έκπληξη. Την επόμενη σεζόν πέτυχε 13 γκολ με την Γιουβέντους, όμως στη συνέχεια μόλις 8 σε 67 ματς με την Γιούβε, την Μίλαν και την Βερόνα. Τώρα, φτιάχνει κρασί και ελαιόλαδο στη φάρμα του στην Τοσκάνη. «Θα θυμάμαι πάντα το 1982», λέει ο ίδιος.

Ντμίτρι Σιτσιόβ – Ρωσία, 2002

Έπαιξε στο Μουντιάλ του 2002, έχοντας παίξει μόλις για 6 μήνες στην πρώτη κατηγορία στη Ρωσία. «Ο Όουεν της Δυτικής Ευρώπης», τον έλεγαν μετά τις εκπληκτικές του εμφανίσεις με την Σπαρτάκ Μόσχας. Χαρακτηρίστηκε η μεγάλη ελπίδα της Ρωσίας, σκοράροντας ένα και φτιάχνοντας άλλα 3 γκολ στο Μουντιάλ. Παρά το γεγονός ότι το όνομά του συνδέθηκε με τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης, ο Σιτσιόβ ποτέ δεν έφτασε εκεί που όλοι περίμεναν. Μετά από νομική μάχη με την Σπαρτάκ, την άφησε το 2002 για την Μαρσέιγ, πριν επιστρέψει στη Ρωσία μόλις έναν χρόνο αργότερα για λογαριασμό της Λοκομοτίβ. «Ίσως βιάστηκα να φύγω από την Σπαρτάκ», θα παραδεχθεί αργότερα.