Οταν τα Πουλάρια ήταν αραβικά κούρσας

Πέρασαν δύο βδομάδες από την εκπληκτική εμφάνιση του Μάνουελ Νόιερ, ο οποίος χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλη την ευλυγισία του κορμιού του, για να γλιτώσει το αήττητο της Μπάγερν στο πέρασμα της από το «Μπορούσια Παρκ». Με εκείνο το 0-0 βέβαια αήττητη παρέμεινε και η Γκλάντμπαχ. Τώρα, μετά το νικηφόρο πέρασμα της από τη Λεμεσό, η τελευταία διεύρυνε το χωρίς ήττα σερί της στα 18 ματς, νούμερο που δεν έχει καταφέρει ποτέ ξανά στην ιστορία της. Ούτε καν τότε που για μία περίπου μία 10ετία (1968-'79) έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο στη Γερμανία και ενίοτε και στην Ευρώπη ολάκερη. Αυτό το θέμα λοιπόν με αφορμή το εν λόγω εντυπωσιακό επίτευγμα, γράφεται για να θυμίσει εκείνη την ομαδάρα και όχι την πορεία του τωρινού φιλόδοξου και ταλαντούχου συγκροτήματος του Λουσιάν Φαβρ. Γι αυτό το τελευταίο άλλωστε είχε φροντίσει να μας διαφωτίσει όλους ο Λευτέρης Ντανοβασίλης από τις 4 Οκτωβρίου.

Το ξεκίνημα και τα... Πουλάρια
Η ημέρα που άρχισε να γράφεται ο πρόλογος της ιστορίας ήταν εκείνη της ανάθεσης της δουλειάς του πάγκου στον Χένες Βάισβαϊλερ. Το καλοκαίρι του 1964 ο Γερμανός τεχνικός ανέλαβε την ομάδα στη Β' Κατηγορία, έχοντας μόνο πιτσιρικάδες και για αστέρια τους Μπερντ Ρουπ, Χέρμπερτ Λάουμεν που λίγο αργότερα θα χτυπούσαν την πόρτα της Εθνικής. Από τους μικρούς, εκείνοι που έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν οι 19χρονοι Γκίντερ Νέτσερ, Γιουπ Χάινκες. Ο πρώτος σταδιακά θα μεταμορφωνόταν σε έναν από τους μεγαλύτερους αρτίστες με το 10 στην πλάτη και ο άλλος σε έναν ιστορικό αρχισκόρερ.

Γκίντερ Νέτσερ και Χένες Βάισβαϊλερ

Με αυτή τη βάση οδήγησε άμεσα τη Γκλάντμπαχ στην άνοδο. Στη Μπουντεσλίγκα που είχε μόλις δημιουργηθεί (το 1963) αρχικά ομάδα και προπονητής εμφανίστηκαν ανώριμοι. Σταδιακά οι μικροί όμως μεγάλωναν, νέα ταλέντα προσθέτονταν και ο κόουτς μάζευε γαλόνια. Μέχρι το 1968 είχαν μπει στο ρόστερ ο κορυφαίος σέντερ μπακ Μπέρτι Φογκτς, ο επίσης αμυντικός Λούντβιγκ Μίλερ, ο πολυσύνθετος μέσος Χέρμπερτ Βίμερ, ο πολυθεσίτης Χανς-Γίργκεν Βίτκαμπ, ο τερματοφύλακας Βόλφγκανγκ Λεφ, ο μέσος Βίνφριντ Σέφερ και ο μεσοεπιθετικός-εξτρέμ Χορστ Κέπελ. Με όλους αυτούς ο Βάισβαϊλερ θα έφτανε το 1969 στη 2η θέση και το 1970 στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος στην ιστορία του συλλόγου.

Αμέσως ο Τύπος θα έβρισκε να ευφάνταστο παρατσούκλι για αυτούς τους μικρούς. Από εκείνο το τρόπαιο και έπειτα θα ήταν... τα Πουλάρια! Κάπως έτσι λοιπόν θα άρχιζαν έναν εκπληκτικό καλπασμό που θα ολοκληρωνόταν με το τέλος της δεκαετίας. Την αμέσως επόμενη σεζόν η Μπορούσια θα έκανε το back to back, κάτι που στη Γερμανία είχε να συμβεί από το 1956 και τους σερί τίτλους της Ντόρτμουντ. Στην πορεία για την κούπα του 1971, θα γινόταν και το ρεκόρ που καταρρίφθηκε την Πέμπτη, εκείνο το αήττητο των 17 αγώνων. Και κάπως έτσι θα ξεκινούσε η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική κόντρα γιγάντων που έχει γνωρίσει ποτέ η Μπουντεσλίγκα: το δίπολο με τη Μπάγερν.

Η επίσης υπερομάδα των Βαυαρών θα έπαιρνε τα ηνία το 1972 και θα έκανε σερί με τρεις κατακτήσεις, για να την ξεπεράσει και πάλι η Γκλάντμπαχ με τα δικά της τρία διαδοχικά πρωταθλήματα (1974-'77). Μόνο που από το 1975 το παιχνίδι της Μπορούσια θα εξελισσόταν ακόμα περισσότερο. Οι βάσεις που είχε βάλει ο Βάισβαϊλερ ήταν φουλ επιθετικές, αλλά η φυγή του για τον πάγκο της Μπαρτσελόνα, θα έφερνε στο -τότε- «Μπέκλεμπεργκ» τον Ούντο Λάτεκ και το ποδόσφαιρο της μίας επαφής.

Εποχή Λάτεκ και Ευρώπη
Ο Λάτεκ που προερχόταν από τις επιτυχίες με τη Μπάγερν, πλέον θα είχε στη διάθεση τους μία πιο ώριμη ομάδα (αν και χωρίς τον Νέτσερ που είχε φύγει) και κάποιες έξτρα μεταγραφές που θα έφερναν τη Μπορούσια στο απόγειο της και στη μία ανάσα από την κορυφή της Ευρώπης. Πιο συγκεκριμένα στο ρόστερ της είχαν βρεθεί ήδη λίγο νωρίτερα: ένας εκ των καλύτερων Γερμανών αμυντικών μέσων όλων των εποχών, ο Ράινερ Μπόνοφ, ο εκπληκτικός σέντερ μπακ Ούλι Στίλικε (έπαιξε όπως και ο Νέτσερ στη Ρεάλ), ο απίθανος κοντούλης σέντερ φορ, ο Δανός, Αλαν Σίμονσεν και ο γνωστός μας κόουτς και τότε τρεχαλατζής μέσος Εβαλντ Λίνεν. Ολοι αυτοί μαζί με τους προηγούμενους, τη σεζόν 1976-'77 θα έκαναν μαγικά πράγματα, αλλά θα έχαναν (3-1) στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών της Ρώμης από τη μεγάλη Λίβερπουλ. Παρά την ήττα όμως ο Σίμονσεν θα κέρδιζε το σεβασμό όλης της Ευρώπης και μαζί την «Χρυσή Μπάλα» ως καλύτερος παίκτης της χρονιάς.

Αυτός πάντως δεν θα ήταν ο μοναδικός μεγάλος τελικός εκείνης της απίθανης φουρνιάς. Είχαν προηγηθεί δύο και θα ακολουθούσαν ακόμα τόσοι στο Κύπελλο UEFA που τότε ήταν σαν Champions League, μιας και έδιναν το παρών όλες οι μεγάλες ομάδες πλην της πρωταθλήτριας κάθε χώρας. Το 1974 (5-1 την Τβέντε) και το το 1979 (2-1 τον Ερυθρό Αστέρα) η Γκλάντμπαχ θα κατακτούσε το ευρωπαϊκό τρόπαιο. Αντιθέτως, το 1973 (και πάλι η Λίβερπουλ με 3-2) και το 1980 (3-3 με την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης, εξαιτίας των εκτός έδρας γκολ) θα έχανε τον τίτλο στο φινάλε.

Από το 1978 ωστόσο, τα οικονομικά προβλήματα θα υποχρέωναν το σύλλογο να οδηγηθεί στην παρακμή και στις πωλήσεις. Στην επόμενη διετία ο Λάτεκ θα αποχωρούσε με προορισμό τη Ντόρτμουντ, ο Σίμονσεν για τη Μπαρτσελόνα, ενώ τέλος εποχής θα υπήρχε και για τους θρύλους Φογκτς, Μπόνοφ, Χάινκες. Καινούργια πολύ μεγάλα ονόματα δεν θα γεννούσαν οι ακαδημίες (σ.σ.: μόνο τους Λόταρ Ματέους, Στέφαν Εφενμπεργκ) και ταυτόχρονα με την είσοδο στα 80ς θα αναδύονταν άλλες σπουδαίες ομάδες όπως το Αμβούργο, η Κολωνία, η Στουτγκάρδη, ακόμα και η Βέρντερ Βρέμης. Φυσικά η Μπάγερν σταδιακά θα έστηνε το μονοπώλιο της και πλέον χώρος για τη Μπορούσια δεν θα υπήρχε. Τουλάχιστον όχι μέχρι σήμερα που τα Πουλάρια αφήνουν μία ελπίδα να αχνοφαίνεται πως μπορούν και πάλι να μετατραπούν σε άλογα κούρσας...

* Στην παρένθεση είναι το συνολικό σκορ στους τελικούς του UEFA που τότε είχαν διπλές αναμετρήσεις!

* Και μία ιστορία της εποχής: Την 27η αγωνιστική της σεζόν 1971-'72, κόντρα στη Βέρντερ Βρέμης, η βολίδα-φάουλ του Γκίντερ Νέτσερ διέλυσε το δοκάρι που ήταν ξύλινο. Τότε πάρθηκε η απόφαση τα δοκάρια πλέον να γίνονται από σίδερο. Εκείνο το ξύλινο σπασμένο βρίσκεται ακόμα και σήμερα στο μουσείο του συλλόγου!

Follow me: @jorgekaraman