«Σκοράροντας» στο Τείχος

Την περασμένη Κυριακή συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Εκείνος καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του, κάπου κοντά στην Πύλη του Βραδεμβούργου, άκουσε ξανά φωνές χαράς και το μυαλό του γύρισε πίσω σε εκείνη την τόσο έντονη ανάμνηση της πιο σπουδαίας ημέρας της σύγχρονης γερμανικής ιστορίας. Τότε που είχε πεταχτεί από τον ύπνο του ανάστατος. «Τι είναι όλη αυτή η απίστευτη φασαρία;», αναρωτήθηκε και βγήκε στο δρόμο να μάθει. «Το τείχος άνοιξε, το Τείχος άνοιξε», του φώναξαν οι περαστικοί που έτρεχαν και φώναζαν ευτυχισμένοι. Παραδόξως όμως ο Αξελ Κρούζε αρχικά αντί να χαρεί, θύμωσε!

Βλέπετε είχαν περάσει μόλις 124 ημέρες από τότε που εκείνος ρίσκαρε όχι μόνο την καριέρα του, αλλά και το να περάσει πάρα πολλά χρόνια στη φυλακή και μάλιστα με τη συνοδεία των βασανιστηρίων της διαβόητης Στάζι. «Τώρα είμαι πολύ χαρούμενος που συνέβησαν όλα αυτά. Τότε όμως δεν μπορούσα να το χωνέψω. Εκανα τόση υπομονή, πήρα ένα τεράστιο ρίσκο και ξαφνικά έβλεπα όλον αυτόν τον κόσμο να διασχίζει απλά τα φυλάκια ανενόχλητος. Ημουν έξαλλος», νοσταλγεί και γελάει.

Ηταν 19 ετών όταν πήρε την απόφαση να το σκάσει από την Ανατολική Γερμανία. Ωστόσο, θα έπρεπε να περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία. Η στιγμή της απόφασης συνοδεύτηκε με τη μεγαλύτερη επιτυχία της νεαρής καριέρας του. Με εκείνον αρχισκόρερ η Ανατολική Γερμανία είχε μόλις κατακτήσει το 1986 το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Under 18. Επιστρέφοντας όμως από τη Γιουγκοσλαβία, όπου είχε διεξαχθεί το τουρνουά, στο αεροδρόμιο τον περίμεναν πράκτορες της Στάζι. Τον έβαλαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και αφού τον έγδυσαν, τον άφησαν φοβισμένο να περιμένει για ώρες ατέλειωτες.

Η κατηγορία ήταν ότι είχε αγοράσει ξένα τσιγάρα και είχε πάρει μαζί του και στις αποσκευές. Αυτά βέβαια ποτέ δεν βρέθηκαν, αλλά η κατηγορία δεν σβήστηκε. Του απαγορεύτηκε έναν χρόνο αργότερα να ταξιδέψει με την Εθνική Ελπίδων στο Μουντιάλ της Χιλής και γενικότερα στα εκτός χώρας ματς του συλλόγου του: «Όταν ήμουν γυμνός σε εκείνο το δωμάτιο το είχα ήδη αποφασίσει: θα έφευγα με κάθε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος». Η μετουσίωση της επιθυμίας του σε πράξη θα γινόταν στις 8 Ιουλίου του 1989.

Η ομάδα του, η Χάνσα Ρόστοκ θα πήγαινε στην Κοπεγχάγη για ένα ματς του Κυπέλλου Ιντερτότο. Ξαφνικά τον ειδοποίησαν ότι για πρώτη φορά από το 1986 θα μπορούσε να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Ηταν η ευκαιρία που περίμενε. Με κινηματογραφικό τρόπο το έσκασε από το ξενοδοχείο όπου διέμενε η αποστολή και βρέθηκε σε ένα λεωφορείο με προορισμό το Αμβούργο. Μέχρι να το καταλάβουν οι συνοδοί-μυστικοί αστυνομικοί, εκείνος ήδη είχε περάσει τα σύνορα Δανίας-Δυτικής Γερμανίας και χαμογελούσε ευτυχισμένος.

Φτάνοντας στο Δυτικό Βερολίνο, τον περίμεναν πράκτορες της CIA. Τον πήγαν σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο και έξω από την πόρτα του μπήκαν φρουροί. Η διοίκηση του ξενοδοχείου του έστειλε χαβιάρι και σαμπάνια. Απόρησε και ενθουσιάστηκε. Δεν είχε δοκιμάσει ποτέ στη ζωή του. Λίγο αργότερα άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ένας καλοραμμένος κύριος. Ηταν ο τεχνικός διευθυντής της Χέρτα και το εν λόγω ξενοδοχείο ήταν ο μεγάλος χορηγός της ομάδας!

Βλέπετε το όνομα του ήταν γνωστό, καθώς ο Κρούζε ήταν εξαιρετικός επιθετικός. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε η καριέρα του στην ελευθερία και στη Τσβάιτελιγκα. Τη Χέρτα (1989-’91) θα ακολουθούσαν οι Αϊντραχτ Φρανκφούρτης (1991-’93), Στουτγκάρδη (1993-1996), με έναν ενδιάμεσο (1994) δανεισμό στη Βασιλεία και το φινάλε ξανά με τη Χέρτα (1996-’98).

Το φοβερό βέβαια με την περίπτωση του Κρούζε, του πιο σπουδαίου ποδοσφαιριστή που δραπέτευσε ποτέ από το Ανατολικό Βερολίνο, ήταν ότι όταν κρέμασε τα παπούτσια του, φόρεσε εκείνα του ράγκμπι, ξεκινώντας μία νέα περιπέτεια στο αμερικανικό ποδόσφαιρο, όπου πρωταγωνίστησε για μία 4ετία (1999-’03). Πλέον είναι σχολιαστής στη γερμανική τηλεόραση (Sport1) και κάθε χρόνο στους εορτασμούς για την Πτώση του Τείχους, θυμάται και αφηγείται την δική του ιστορία..

Follow me: @jorgekaraman