115 χρόνια Μίλαν: Το κορυφαίο club του πλανήτη! (vids)

Το 1899 οι ομογενείς από το Νότιγχαμ, Χέρμπερτ Κίπλιν και Αλφρεντ Εντουαρντς ίδρυσαν την Μίλαν. «Ας είμαστε ο διάβολος και ο φόβος μέσα στους αντιπάλους». Και εγένετο οι Ροσονέρι, που μέχρι σήμερα υπερασπίζονται το κόκκινο (διάβολος) και το μαύρο (φόβος). Το Gazzetta παρουσιάζει συνοπτικά την μυθική ιστορία του κλαμπ που βρίσκεται μέχρι σήμερα στην κορυφή των ευρωπαϊκών ομάδων με τους περισσότερους διεθνείς τίτλους. Τα χρόνια της δημιουργίας, δύσκολες στιγμές, έλευση παικτών-θρύλων και μία ομάδα που θα μνημονεύεται για πάντα στα βιλβία της ιστορίας του κορυφαίου αθλήματος, μέχρι να έρθει ξανά η παρακμή αλλά η φανέλα να παραμένει από ατσάλι. Forza Milan...

Ιδρυση και πρώτοι τίτλοι
Στις 16 Δεκεμβρίου του 1899 ιδρύθηκε επίσημα το Milan Foot-Ball and Cricket Club και έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον Τύπο δύο μέρες μετά, σε άρθρο της Gazzetta dello Sport. Τα γραφεία ήταν στην Φιασκετερία Τοσκάνα στην οδό Μπερσέτ στο Μιλάνο και ο πρώτος πρόεδρος ήταν ο Αλφρεντ Ορμόντε. Τον Ιανουάριο ο Εντουαρντς έγραψε την ομάδα στην ιταλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου και στη πρώτη της σεζόν έπαιξε μόνο ένα ματς κόντρα στην Τορίνο. Παρά την ήττα κατάκτησε τον πρώτο της τίτλο, το King's Medal το οποίο έδωσε ο Βασιλιάς Ουμπέρτο ο πρώτος.

Το 1900-01 η Μίλαν κατέκτησε τον πρώτο της Εθνικό τίτλο και το δεύτερο King's Medal, το οποίο πήρε και την επόμενη. Μέσα στα χρόνια, η ομάδα του Κίπλιν είχε πολλές επιτυχίες στην Λομβαρδία σηκώνοντας το σημαντικό για την εποχή Palla Dapples για τρία διαδοχικά χρόνια (1904-05, 1905-06, 1906-07). Το δεύτερο πρωτάθλημα ήρθε το 1905-06 και το τρίτο την επόμενη χρονιά. Ο παικταράς της εποχής ήταν ο Λουίς Φαν Χέγκε, ένας εξαιρετικός σκόρερ με μέσο όρο 1.1 ανά αγώνα. Τη σεζόν 1914-15 το πρωτάθλημα διακόπηκε εξαιτίας του πολέμου και ξεκίνησε ξανά το 1919. Μετά από αρκετές αλλαγές στη δομή του κλαμπ, πρόεδος ανέλαβε ο Πιέτρο Πιρέλι και κράτησε τον ρόλο του για 20 χρόνια, περίοδος κατά την οποία χτίστηκε το «Σαν Σίρο», στο οποίο ξεκίνησε να παίζεται ποδόσφαιρο το 1926 και είχε αρχικά χωρητικότητα 26.000 θεατές.

Δύσκολα χρόνια και αλλαγή ονόματος
Το 1920 ήταν μία περίοδος σταθεροποίησης για τους Ροσονέρι, με την ομάδα να μην κάνει κάτι το εξαιρετικό εντός των γραμμών. Το όνομα άλλαξε από Milan F.C. σε Milan Associazione Sportiva και μετά από πολλές αλλάγές στις θέσεις της διοίκησης, ο Ουμπέρτο Τραπατόνι έγινε πρόεδρος το 1940. Μία θέση που θα κρατούσε μέχρι το 1954. Το κλαμπ είχε τα πάνω και τα κάτω του, συνήθως τερμάτιζε στη μέση του πίνακα και σπάνια στην 4άδα. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έβαλε τέλος στο ποδόσφαιρο μέχρι το 1946-47 όταν το πρωτάθλημα ξεκίνησε ξανά και κάθε ομάδα έπαιξε με την άλλη ακόμα μία φορά. Η Μίλαν ήταν 4η, πίσω από τις Τορίνο, Γιουβέντους, Μόντενα. Τα επόμενα δύο χρόνια υπήρξε κάτι σαν αναγέννηση και ήρθαν 2η και 3η θέση, με την Τορίνο να κατακτά και τις δύο φορές τον τίτλο.

Gre-No-Li και Σκιαφίνο
Η άφιξη του Γκούναρ Νόρνταλ σηματοδότησε το ξεκίνημα μίας νέας εποχής για τους Ροσονέρι που τα τελευταία χρόνια δεν ήταν από τις δυνατές ομάδες του πρωταθλήματος. Εκτός από τον Νόρνταλ, που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με 35 γκολ το 1949-50, αποκτήθηκαν ακόμα δύο Σουηδοί, οι Νιλς Λίντχολμ και Γκούναρ Γκρεν. Οι τρεις τους μαζί με τον τερματοφύλακα Μπουφόν, ήταν οι προσθήκες που το κλαμπ χρειαζόταν. Οι Ροσονέρι κατέκτησαν τον τίτλο το 1950-51 και σφράγισαν μία ιστορική σεζόν αφού σήκωσαν και το Copa Latina. Επιτυχίες συνέχισαν να έρχονται και ο Νόρνταλ ήταν ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος για τρεις σερί χρονιές (1952-53, 1953-54, 1954-55). Στην τελευταία του σεζόν ο capitano οδήγησε τους Ροσονέρι σε έναν ακόμα τίτλο. Το 1954, ο Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο με το ψευδώνυμο «Πέπε» αποκτήθηκε από την Πενιαρόλ και έγινε ένας από τους ηγέτες των επόμενων χρόνων.

Αλταφίνι και Copa Latina
Η σεζόν 1955-56 βρήκε την Μίλαν να παίρνει μέρος στην πρώτη version του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου ηττήθηκε στα ημιτελικά από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια, Ρεάλ Μαδρίτης. Παρά τον αποκλεισμό, οι Ροσονέρι κατέκτησαν για δεύτερη φορά το Copa Latina με νίκη 3-1 στον τελικό με την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Με την άφιξη του νέου προπονητή, Τζίπο Βιάνι, η Μίλαν πήρε το πρωτάθλημα το 1956-57, όμως η έκπληξη της σεζόν ήταν ο επιθετικός, Γκαστόνε Μπιν, ο οποίος πέτυχε 17 γκολ. Εναν χρόνο μετά, η ομάδα έγινε ακόμα πιο ανταγωνιστική με την άφιξη του Ζοσέ Αλταφίνι. Ο Βραζιλιάνος κέρδισε αμέσως τους οπαδούς με την ταχύτητα και τις ικανότητές του και μαζί με τον capitano, Λίντχολμ, τους Τσέζαρε Μαλντίνι και τον Σκιαφίνο κατέκτησαν το πρωτάθλημα στην κόντρα με την Φιορεντίνα. Ο Σκιαφίνο έπαιξε την τελευταία του σεζόν με την Μίλαν, όμως δεν κατάφερε να πάρει κάποιον τίτλο. Μοναδική παρηγορία για τους Ροσονέρι ήταν ή νίκη στο ντέρμπι με την Ιντερ με 5-3 σε ένα ματς στο οποίο ο Αλταφίνι πέτυχε τέσσερα γκολ.

Νερέο Ρόκο και πρώτο Πρωταθλητριών
Ενώ στα προηγούμενα χρόνια πρωταγωνιστές ήταν ξένοι παίκτες όπως η τριπλέτα των Σουηδών που ονόμάστηκε Gre-No-Li αλλά και οι Σκιαφίνο-Αλταφίνι, το διάστημα ανάμεσα στο 1960 και το 1970 Ιταλοί παίκτες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να χτιστεί η ιστορία του κλαμπ σε διεθνές επίπεδο. Στην Μίλαν ήρθαν παίκτες όπως Τραπατόνι, Τρέμπι, Αλφιέρι, Νολέτι και μαζί τους ένα νεαρό παιδί με όνομά Τζιάνι Ριβέρα, ο οποίος έπαιξε το πρώτο του παιχνίδι όταν ήταν 17 ετών κόντρα στην πρώην ομάδα του, Αλεσαντρία, με τους Ροσονέρι να επικρατούν 5-3. Η ομάδα βρισκόταν για τα καλά στη μάχη του τίτλου αλλά δύο ήττες στις τελευταίες δύο αγωνιστικές από Μπάρι και Φιορεντίνα, την ανάγκασαν στη 2η θέση.

Οταν έφυγε ο Λίντχολμ, σαν τεχνικός ήρθε ο Νερέο Ρόκο και άρχισε μία νέα εποχή με επιτυχίες εντός και εκτός συνόρων. Πρώτος τίτλος ήταν το πρωτάθλημα της σεζόν 1961-62 όμως η πιο εντυπωσιακή και αξέχαστη κούπα ήταν το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο τελικός κόντρα στην Μπενφίκα έγινε στο «Γουέμπλεϊ» στις 22 Μαΐου του 1963 και η Μίλαν κατέκτησε τον τίτλο ύστερα από τη νίκη με 2-1 (δύο γκολ ο Αλταφίνι, ένα ο Εουσέμπιο). Η εικόνα του capitano, Τσέζαρε Μαλντίνι, να σηκώνει την κούπα μαζί με τον Νερέο Ρόκο, είναι ένα από τα highlight της ιστορίας των Ροσονέρι.

Η Μίλαν δεν κατάφερε να συνεχίσει με τίτλους και έχασε το Διηπειρωτικό Κύπελλο με 1-0 από την Σάντος στο «Μαρακανά». Στο τέλος της σεζόν, ο πρόεδρος, Αντρέα Ριτσόλι, αποχώρησε από το κλαμπ μετά από 9 χρόνια επιτυχιών, με τέσσερα πρωταθλήματα, ένα Copa Latina και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών. Πέρα από τα καλά αποτελέσματα, πέρασε στην ιστορία για τη δημιουργία του προπονητικού κέντρου, Μιλανέλο, κάτι το οποίο αποδείχθηκε πολύτιμο μέσα στα χρόνια.

Μετά από αρκετές απογοητευτικές σεζόν, στις οποίες η ομάδα έπαιξε χειρότερα από τις δυνατότητές της, η Μίλαν επέστρεψε στην κορυφή το 1967-68 κατακτώντας το 9ο πρωτάθλημά της και συνέχισε τις εκτός συνόρων επιτυχίες με το Κύπελλο Κυπελλούχων, το πρώτο στην ιστορία της. Εχοντας πάρει τον εγχώριο τίτλο επέστρεψε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και το δίδυμο Ριβέρα-Πράτι ήταν εκπληκτικό στον τελικό του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» όπου η Μίλαν νίκησε 4-1 τον Αγιαξ, του νεαρού τότε, Γιόχαν Κρόιφ. Ο τερματοφύλακας των Ροσονέρι, Φάμπιο Κουντιτσίνι, είχε ήδη κερδίσει το προσωνύμιο «μαύρη αράχνη» χάρη στις επεμβάσεις του με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα ημιτελικά. Η Μίλαν στέφτηκε στη συνέχεια Πρωταθλήτρια Κόσμου μετά τη νίκη με 3-0 στο «Σαν Σίρο» σε βάρος της Εστουδιάντες, η οποία είχε επικρατήσει 2-0 στο πρώτο ματς στο «Μπομπονέρα». Το στιλ και η κλάση του Τζιάνι Ριβέρα του χάρισε την Χρυσή Μπάλα του Ευρωπαίου παίκτη της χρονιάς 1969.

Aστέρι και υποβιβασμός
Ηταν μία από τις χειρότερες περιόδους στην ιστορία του κλαμπ, που είχε πολύ λίγες αφορμές για να πανηγυρίσει. Μοναδική σημαντική στιγμή ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1979, τίτλος ο οποίος έκανε τους Ροσονέρι να ράψουν αστέρι στη φανέλα. Η ομάδα κατέκτησε επίσης τρία Coppa Italia (1972, 1973, 1977) και το Κύπελλο Κυπέλλουχων (1973). Η πρωταθλήτρια Ιταλίας είχε στον πάγκο των Νιλς Λίντχολμ, ο οποίος έδωσε την ευκαιρία να κάνει ντεμπούτο σε έναν πιτσιρικά που στη συνέχεια της καριέρας του έγινε capitano και ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στον κόσμο. Το όνομά του; Φράνκο Μπαρέζι.

Επαιξε τον πρώτο του αγώνα στις 23 Νοεμβρίου του 1978 στη νίκη με 2-1 στην Βερόνα. Εκτός από τον Λίντχολμ, αρκετοί άλλοι τεχνικοί πέρασαν από τον πάγκο της Μίλαν, ενώ από τα πιο σημαντικά γεγονότα ήταν η αποχώρηση του Τζιάνι Ριβέρα από την ενεργό δράση και η μεταγραφή του στη θέση του αντι-προέδρου. Τα πρώτα χρόνια των 80's βρήκαν τους Ροσονέρι να έχουν πέσει πολύ σε σχέση με τα στάνταρ των προηγούμενων ετών και η ομάδα βρέθηκε να παίζει στην Serie B. Η κορυφαία στιγμή αυτής της περιόδου ήταν το ντεμπούτο του Πάολο Μαλντίνι στις 20 Ιανουαρίου του 1985 στο 1-1 με την Ουντινέζε. Οπως ο Μπαρέζι, έτσι και ο Bello Paolo έγινε αρχηγός των Ροσονέρι και έφερε μυθικές επιτυχίες στον σύλλογο εντός και εκτός συνόρων.

Εποχή Μπερλουσκόνι
Εχοντας κάποιες επιτυχίες τα προηγούμενα χρόνια, ο Νιλς Λίντχολμ παρέμεινε στον πάγκο, όμως τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά και η ομάδα δεν βελτιώθηκε ούτε στο πρωτάθλημα, ούτε στο Κύπελλο. Το κλαμπ έφτασε σε ένα σημείο στο οποίο χρειαζόταν ένα restart. Στις 24 Μαρτίου του 1986 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έγινε ο 21ος πρόεδρος της Μίλαν. Το νέο αφεντικό αποφάσισε να ενισχύσει άμεσα την ομάδα με μεταγραφές και μπήκε πολύ δυνατά στην αγορά. Τη σεζόν 1986-87 αποκτήθηκαν οι Ρομπέρτο Ντοναντόνι, Ντάριο Μπονέτι, Τζουζέπε Γκαλντερίζι, Ντανιέλε Μασάρο, Τζιοβάνι Γκάλι, η οποία βρήκαν στην ομάδα τους Αγγλους, Μαρκ Χάτελεϊ και Ρέι Γουίλκινς. Μπορεί να πήρε λίγο χρόνο στους νέους παίκτες να βρουν χημεία μεταξύ τους αλλά οι Ροσονέρι εξασφάλισαν την έξοδο στο Κύπελλο UEFA μετά από αγώνα playoff κόντρα στην Σαμπντόρια. Ο Μασάρο πέτυχε το μοναδικό γκολ στην παράταση.

Η σεζόν 1987-88 ήταν αυτή στην οποία στην Μίλαν πήρε προπονητή τον Αρίγκο Σάκι. Ο αλενατόρε έφερε μαζί του τα zonal marking, total football, πίεση και ταχύτητα. Μαζί με την άφιξη των σταρ, Μάρκο Φαν Μπάστεν και Ρουντ Γκούλιτ η Μίλαν μπήκε σε μία νέα εκπληκτική εποχή και έγινε η καλύτερη ομάδα όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Από τις ακαδημίες στην πρώτη ομάδα ανέβηκε ένας παίκτης με όνομα Αλεσάντρο Κοστακούρτα, γεγονός που σημάδεψε και αυτό την τεράστια ιστορία των Ροσονέρι. Παρά την ήττα 2-0 από την Ρόμα, η Μίλαν έκανε fightback στο πρωτάθλημα και με τεράστια νίκη (2-3) στο «Σαν Πάολο» επί της Νάπολι του Ντιέγο Μαραντόνα στις 18 Μαΐου του 1988 κατάκτησε το 11 Scudetto της ιστορίας της και το πρώτο επί των ημερών του Μπερλουσκόνι.

Ο Φρανκ Ράικαρντ έγινε ο τρίτος της παρέας των Γκούλιτ-Φαν Μπάστεν και δημιούργησε μία τριπλέτα που ακόμα μνημονεύεται από τις καλύτερες όλων των εποχών, όπως ήταν για τους Ροσονέρι αυτή των Σουηδών, Νόρνταλ-Λίντχολμ-Γκρεν (γκρε-νο-λι) τη δεκαετία του '50. Από εκείνο το σημείο και μετά η μία επιτυχία διαδέχονταν την άλλη. Το 1988-89 η Μίλαν ήταν η απόλυτη κυρίαρχος της Ευρώπης κατακτώντας το Κύπελλο Πρωταθλητριών αποκλείοντας Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου, Βέρντερ Βρέμης και την Ρεάλ Μαδρίτης στα ημιτελικά. Στο τελικό με την Στεάουα Βουκουρεστίου περισσότεροι από 100.000 θεατές γέμισαν το «Καμπ Νόου» της Βαρκελώνης και παρακολούησαν τους Ροσονέρι να κάνουν κομμάτια με 4-0 τους Ρουμάνους.

Η ομάδα του Σάκι κατέκτησε ένα πρωτάθλημα, δύο διηπειρωτικά κύπελλα, δύο ευρωπαϊκά super cup, ένα ιταλικό super cup και έγινε η τελευταία ομάδα που παίρνει δύο σερί πρωταθλητριών αφού την επόμενη σεζόν νίκησε 1-0 την Μπενφίκα στον τελικό. Ο πρώην μέσος της ομάδας, Φάμπιο Καπέλο, αντικατέστησε τον Σάκι στο ξεκίνημα του 1992-93 και η Μίλαν συνέχισε να είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα (τρία σερί), τρία ιταλικά super cup, ένα Champions League συντρίβοντας την Μπαρτσελόνα 4-0 και ένα ευρωπαϊκό super cup.

Η περίοδος από το 1986 μέχρι το 1996 ήταν η κορυφαία στην ιστορία του κλαμπ. Οχι μόνο από πλευράς τίτλων αλλά για τις εντυπωσιακές εμφανίσεις και το στιλ παιχνιδιού. Το ξεκίνημα των '90s δεν ήταν σαν αυτό της προηγούμενης δεκαετίας. Ακολούθησαν αλλαγές προπονητών με τον Ταμπάρες να αναλαμβάνει και τους Σάκι και Καπέλο να επιστρέφουν, όμως με τον Τζακερόνι στον πάγκο το 1999 οι Ροσονέρι πανηγύρισαν το 16ο πρωτάθλημα.

Το 2001 ο Κάρλο Αντσελότι πήρε στα χέρια του τα ηνία του κλαμπ αντικαθιστώντας τον Φατίχ Τερίμ. Με τον Καρλέτο στον πάγκο και με μία ομάδα που προκαλούσε τρόμο σε όλες τις γραμμές, η Μίλαν αφού απέκλεισε την Ιντερ στα ημιτελικά, κατέκτησε το Champions League του 2003 σε έναν μυθικό τελικό κόντρα στην Γιουβέντους στο Μάντσεστερ ο οποίος κρίθηκε στα πέναλτι. Την ίδια χρονιά έφτασαν στο «Σαν Σίρο» οι κούπες του Coppa Italia και του ευρωπαϊκού Super Cup. Την επόμενη σεζόν οι Ροσονέρι έχοντας στις τάξεις τους και τον Βραζιλιάνο, Ρικάρντο Κακά, κατέκτησαν το 17ο Scudetto, όμως το 2004-05 τους άφησε πικρή γεύση. Παρά το 3-0 υπέρ στο ημίχρονο σε βάρος της Λίβερπουλ, η Μίλαν δέχθηκε ανατροπή και έχασε τον τίτλο στα πέναλτι στην Κωνσταντινούπολη.

Η επιστροφή στην κορυφή της Ευρώπης έγινε το 2006-07 ύστερα από κάποιους κάθε άλλο παρά εύκολους μήνες. Μετά την τιμωρία που επιβλήθηκε στην Μίλαν για την εμπλοκή στο σκάνδαλο Calciopoli που ξέσπασε το 2006, οι παίκτες κλήθηκαν πίσω από τις διακοπές τους και ενώ κάποιοι από αυτούς είχαν συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας. Η ομάδα συγκεντρώθηκε στο Μιλανέλο και κατάφερε να περάσει στους ομίλους του Champions League έπειτα από δύο νίκες στα playoff με τον Ερυθρό Αστέρα.

Οι Ροσονέρι ξεκίνησαν καλά και στην Serie A, όμως η έλλειψη κανονικής προετοιμασίας βγήκε στην πορεία. Παρόλα αυτά, μία μίνι έξτρα προετοιμασία κατά τη διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων στην Μάλτα σε θερμό κλίμα έδωσε δυνάμεις και ώθηση στους παίκτες του Αντσελότι που έκαναν δυνατό φινάλε εξασφαλίζοντας την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα. Εχοντας καταφέρει αυτό, οι Ροσονέρι πήγαν στον τελικό του Champions League στην Αθήνα μετά το 3-0 κόντρα στην Γιουνάιτεντ στο «Σαν Σίρο» και πήραν εκδίκηση από την Λίβερπουλ για την ήττα το 2005 στην Πόλη. Σε μία χρονιά που πραγματατικά αξίζει να θυμάται κάποιος, το σθένος και ο χαρακτήρας της κορυφαίας ομάδας της τελευταίας 20ετίας μίλησε, όπως βέβαια και ο Ρικάρντο Κακά, που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα.

Λίγες μέρες μετά τον τραγικό θάνατο του παίκτη της Σεβίλλης, Αντόνιο Πουέρτα, στον αγωνιστικό χώρο, η Μίλαν μέσα σε βαρύ κλίμα επικράτησε 3-1 των Ανδαλουσιάνων στον τελικό του ευρωπαϊκού Super Cup στο Μονακό. Η σεζόν 2007-08 έφερε ακόμα έναν διεθνή τίτλο στην τροπαιοθήκη των Ροσονέρι με την κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Συλλόγων με το 4-2 σε βάρος της Μπόκα Τζούνιορς στην Γιοκοχάμα. Με αυτή την κούπα η Μίλαν έγινε η πιο επιτυχημένη ομάδα στον κόσμο, έχοντας πλέον τους περισσότερους διεθνείς τίτλους. Είναι ο τελευταίος μέχρι σήμερα.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Μετά την αποχώρηση του Λεονάρντο από τον πάγκο, τη θέση του πήρε ο μέχρι τότε αλενατόρε της Κάλιαρι, Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Η Μίλαν απέκτησε το 2010-11 τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και με τους Φαν Μπόμελ-Κασάνο να έρχονται τον Ιανουάριο κατέκτησε το 18ο Scudetto της ιστορίας της και τελευταίο μέχρι τώρα. Η κατάκτηση του ιταλικού super cup κόντρα στην Ιντερ είναι ο πιο πρόσφατος τίτλος, αφού τα επόμενα χρόνια η πορεία ήταν φθίνουσα. Τον Ιανουάριο του 2014 ο Αλέγκρι απομακρύνθηκε για να πάρει τη θέση του o Κλάρενς Ζέεντορφ και να το ακολουθήσει στο ξεκίνημα της σεζόν που διανύουμε ο Πίπο Ιντζάγκι...

Follow me: Giorgio_Oddo