Milan legends: Vol.1 (vids)

Ιταλική άμυνα, ολλανδικό ταλέντο και επιθετικοί που έκαναν τους αμυντικούς να φαίνονται παιδάκια περιλαμβάνει το πρώτο top10 -από τα δύο που θα γίνουν- για τους υπερπαίκτες που έχουν φορέσει την φανέλα της Μίλαν. Ανθρωποι που έγραψαν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία ενός τόσο μεγάλου συλλόγου και που ανάλογα μεγέθη υπήρξαν ελάχιστα στη συνέχεια. Με αφορμή τα γενέθλια του συλλόγου πάμε να θυμηθούμε δέκα παίκτες που μπήκαν στα βιβλία των Ροσονέρι αλλά και του αθλήματος...

Τσέζαρε Μαλντίνι (1954-1966)
Το όνομα Μαλντίνι άρχισε να υπάρχει στην Μίλαν τη σεζόν 1954-55, όταν ο Τσέζαρε που έπαιζε στην Τριεστίνα, πήρε μεταγραφή για τους Ροσονέρι. Αρχικά η θέση του ήταν δεξί μπακ, όμως γρήγορα μετατοπίστηκε στο κέντρο της άμυνας και έγινε ένα διάσημο λίμπερο που ήταν αρχηγός στην πρώτη κατάκτηση κυπέλλου πρωταθλητριών για τον σύλλογο το 1963. Η εξαιρετική τεχνική ήταν κάτι το οποίο εντυπωσίαζε τους συμπαίκτες του που μιλούσαν για την κλασή του και τον τρόπο που μπορούσε να διαβάσει το παιχνίδι. Εκτός από τον τίτλο στην κορυφαία διοργάνωση, κατέκτησε τέσσερα Scudetti και εκτός από τις υπηρεσίες του εντός των γραμμών έκανε ένα δώρο που κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει στους Ροσονέρι. Τη γέννηση του διαδόχου του και Νο1 θρύλου όλων των εποχών στην ιστορία του συλλόγου, Πάολο.

Φράνκο Μπαρέζι (1977-97)
Στην ιστορία του ποδοσφαίρου πολύ λίγοι παίκτες μπορούν να θεωρηθούν πραγματικοί θρύλοι για τις ομάδες τους και ο Φράνκο Μπαρέζι είναι σίγουρα για την Μίλαν. Το ντεμπούτο του με τους Ροσονέρι ήρθε τη σεζόν 1977-78 και έναν χρόνο μετά, σε ηλικία 18 χρονών κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα, το οποίο σήμαινε και το πρώτο αστέρι για το κλαμπ. Παρέμεινε στον σύλλογο παρά τις πολύ δύσκολες στιγμές που πέρασε τη δεκαετία του '80 και μετά την άφιξη του Σάκι, έγινε ο κορυφαίος λίμπερο στον κόσμο και μέλος της ομάδας που κυριάρχησε στην Ευρώπη στα τέλη του '80 και τις αρχές του '90. Μαζί με τους Πάολο Μαλντίνι, Μπίλι Κοστακούρτα και Μάουρο Τασότι δημιούργησε μία εκπληκτική άμυνα η οποία έφερε ακόμα πέντε πρωταθλήματα, τρία Champions League και δύο διηπειρωτικά. Λίμπερο με επιθετικές τάσεις, ο Μπαρέζι έπαιξε 719 επίσημα παιχνίδια με τους Ροσονέρι. Τον Οκτώβριο του 1997 αποχώρησε από την ενεργό δράση και η Μίλαν απέσυρε για πάντα τη φανέλα με τον αριθμό 6.

Μάουρο Τασότι (1980-1997)
Εκανε ντεμπούτο με τη φανέλα των Ροσονέρι τη σεζόν 1980-81 έχοντας παίξει πρώτα δύο χρόνια στην Λάτσιο. Ο Τασότι είχε εκπληκτικές δυνάμεις, αγωνίστηκε σαν δεξί μπακ και κεντρικός αμυντικός και μαζί με τους Μπαρέζι, Μαλντίνι και Κοστακούρτα δημιούργησαν μία από τις καλύτερες άμυνες όλων των εποχών. Απέκτησε το προσωνύμιο «καθηγητής», το οποίο τον ακολούθησε ολόκληρη την καριέρα του ακόμα και όταν κλήθηκε να παίξει σε ηλικία 32 ετών στην Εθνική Ιταλίας με την οποία πήγε στον τελικό του Mundial των ΗΠΑ. Οταν κρέμασε τα παπούτσια του συνέχισε να δουλεύει στο «Σαν Σίρο» και έγινε βοηθός του Κάρλο Αντσελότι. Μέχρι σήμερα βρίσκεται σταθερά στον πάγκο των Ροσονέρι.

Τζιάνι Ριβέρα (1960-79)
Από τους παίκτες που έχουν αποτελέσει πραγματικά σύμβολα στην ιστορία της Μίλαν. Εκανε ντεμπούτο στο ιταλικό πρωτάθλημα σε ηλικία 15 ετών με την Αλεσαντρία και ενδιαφέρον των Ροσονέρι δεν σταμάτησε ποτέ να υπάρχει μέχρι του τον απέκτησε το 1960. Το Golden Boy κατέκτησε στα 19 του το πρώτο πρωτάθλημα έχοντας συμπαίκτες Τραπατόνι, Αλταφίνι και προπονητή τον Νερέο Ρόκο. Τη σεζόν 1962-63 πανηγύρισε το κύπελλο πρωταθλητριών και ήταν πρωταγωνιστής στην Μίλαν τα σχεδόν 20 χρόνια που φόρεσε τη φανέλα της. Στο τερέν ήταν σαφής η ευφυΐα και η κλάση του, είχε αναδειχθεί πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα ενώ ήταν ειδικός στις ασίστ. Αποχώρησε από την Μίλαν με το πρωτάθλημα του 1978-79, ράβοντας το αστέρι. Το παλμαρέ του έκλεισε με: 3 πρωταθλήματα, 4 κύπελλα, 2 κύπελλα πρωταθλητριών και ένα διηπειρωτικό. Το 1969 έγινε ο πρώτος Ιταλός που κατακτά την Χρυσή Μπάλα.

Ρουντ Γκούλιτ (1987-1993, 1994-1995)
Εκτός από τον Μάρκο Φαν Μπάστεν, τη σεζόν 1987-88 από την Μίλαν αποκτήθηκε ένας ακόμα μεγάλος Ολλανδός. Γεννημένος στο Αμστερνταμ το 1962 ο Γκούλιτ ήταν μέχρι τότε κεντρικός αμυντικός στην Αϊνχόφεν. Υπό τις οδηγίες του Αρίγκο Σάκι έκανε θαύματα αγωνιζόμενος σαν μέσος, ο οποίος βρισκόταν σε κάθε γωνιά του κέντρου εκμεταλλευόμενος τη φοβερή φυσική του κατάσταση. Δυνατός με τη μπάλα στα πόδια και στον αέρα, κατέκτησε το πρωτάθλημα στην πρώτη χρονιά στο «Σαν Σίρο». Παρά τους τραυματισμούς στον μηνίσκο και το γόνατο πανηγύρισε δύο ακόμα Scudetti, δύο Champions League και δύο διηπειρωτικά. Ο τρομακτικός Ολλανδός έκανε δική του την Χρυσή Μπάλα το 1987 και την αφιέρωσε στον Νέλσον Μαντέλα, σε μία κίνηση κόντρα στον ρατσισμό.

Φρανκ Ράικαρντ (1988-93)
Φόρεσε τη φανέλα της Μίλαν έναν χρόνο αφού το είχαν κάνει Γκούλιτ και Φαν Μπάστεν και έτσι δημιουργήθηκε η απίστευτη τριπλέτα των Ολλανδών που έκαναν μαγικά πράγματα στα τέλη του '80 και τις αρχές του '90. Μέσος που απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη τακτική παιδεία στην Ιταλία, ήταν παντού και έδινε την εντύπωση ότι παίρνει πάντα τη σωστή απόφαση. Ικανός ακόμα και ως σκόρερ, ο Ράικαρντ πέτυχε το μοναδικό γκολ στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών το 1990 στον οποίο η Μίλαν επικράτησε 1-0 της Μπενφίκα και δύο σε αυτό του διηπειρωτικού κόντρα στην Ολίμπια Ασουνσιόν. Μέσα σε πέντε χρόνια παρουσίας στους Ροσονέρι έπαιξε σε 201 ματς σε όλες τις διοργανώσεις και έβαλε στην τροπαιοθήκη του δύο super cup Ιταλίας, δύο κύπελλα πρωταθλητριών, δύο ευρωπαϊκά super cup, δύο διηπειρωτικά και δύο πρωταθλήματα.

Ζβόνιμιρ Μπόμπαν (1991-2002)
Ο Κροάτης έγινε παίκτης της Μίλαν την περίοδο 1992-93 όταν αποκτήθηκε από την Ντιναμό Ζάγκρεμπ και ήταν εκ των πρωταγωνιστών στις επιτυχίες του συλλόγου τη δεκαετία του '90. Η εκπληκτική τεχνική κατάρτιση και το πόσο 'έβλεπε' γήπεδο του έδιναν τη δυνατότητα να καλύψει διαφορετικές θέσεις στο κέντρο και ανάλογα με το τι ήθελε ο προπονητής μπορούσε να παίξει στα πλάγια και πίσω από τους επιθετικούς. Κορυφαίο highlight της καριέρας ήταν το πρωτάθλημα του 1998-99 όταν ο Μπόμπαν έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο για τους Ροσονέρι που κυνηγούσαν την Λάτσιο. Κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα, τρία ιταλικά super cup, ένα Champions League και ένα ευρωπαϊκό super cup.

Γκούναρ Νόρνταλ (1949-56)
Μαζί με τους συμπατριώτες του, Γκρεν και Νόρνταλ, κατέκτησε το Χρυσό Μετάλλιο με τη Σουηδία το 1948 στο Λονδίνο και σε αγώνα κόντρα στην Νορβηγία είχε βάλει πέντε γκολ. Πυροσβέστης στην χώρα του, έγινε παίκτης της Μίλαν στις 14 Ιανουαρίου του 1949 και τρεις μέρες μετά έκανε ντεμπούτο με την Προ Πάτρια. Ο Νόρνταλ αγωνίστηκε μέχρι το 1956 με τους Ροσονέρι, αναδείχθηκε πέντε φορές πρώτος σκόρερ στην Serie A: 35 γκολ το 1949-50, 34 το 1950-51, 26 το 1952-53, 23 το 1953-54 και 27 το 1954-55. Οι 5 τίτλοι capocannoniere δεν έχουν ξεπεραστεί από κανέναν μέχρι σήμερα, όπως κανένας παίκτης της Μίλαν δεν έχει ξεπεράσει α 210 γκολ που πρόλαβε να βάλει στο πρωτάθλημα. Τη σεζόν 1956-57 πήγε στην Ρόμα και έπαιξε για δύο χρόνια πριν βάλει τέλος στην καριέρα του. Ενας από τους κορυφαίους επιθετικούς όλων των εποχών και απόλυτο σύμβολο. Χαρακτηριστικό του παιχνιδιού η τρομερή μυική του δύναμη (ύψος 1.80μ. και 92 κιλά) με την οποία μπορούσε να νικήσει κάθε αμυντικό και φυσικά το τρομερό αριστερό του.

Ζοσέ Αλταφίνι (1959-66)
Στην Βραζιλία τον αποκαλούσαν 'Ματσόλα' για τη μεγάλη ομοιότητα με τον Βαλεντίνο Ματσόλα της μεγάλης Τορίνο. Ο Ζοσέ Αλταφίνι έγινε παίκτης της Μίλαν σε ηλικία 20 ετών, όταν ήδη είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Βραζιλία το 1958 στην Σουηδία. Επιθετικός με τεράστιες δυνατότητες, ο Αλταφίνι πανηγύρισε το πρωτάθλημα του 1958-59 με τους Ροσονέρι πετυχαίνοντας 28 γκολ σε 32 αγώνες αλλά και του 1961-62 το οποίο οδήγησε την Μίλαν στον τίτλο της Πρωταθλήτριας Ευρώπης την επόμενη χρονιά. Στον ιστορικό τελικό του «Γουέμπλεϊ» κόντρα στην Μπενφίκα του Εουσέμπιο, ο Αλταφίνι ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής και με δύο δικά του γκολ χάρισε τον μεγάλο τίτλο. Το 1965 αποχώρησε για να φορέσει τη φανέλα της Νάπολι.

Μάρκο Φαν Μπάστεν (1987-95)
Μετά τα 128 γκολ σε 133 αγώνες με τον Αγιαξ, ο Φαν Μπάστεν έγινε παίκτης της Μίλαν και τα επόμενα χρόνια δημιουργήθηκε η θρυλική τριπλέτα των Ολλανδών. Στην πρώτη του σεζόν οι Ροσονέρι κατέκτησαν το πρώτο τους Scudetto μετά από οκτώ χρόνια, όμως ο ίδιος είχε τραυματισμούς και έπαιξε μόνο σε 11 ματς. Την επόμενη κατέκτησε την Χρυσή Μπάλα βάζοντας δύο γκολ στον τελικό του πρωταθλητριών κόντρα στην Στεάουα. Το 1989-90 ήταν πρώτος σκόρερ στην Serie A και βοήθησε τους Ροσονέρι να πάρουν back-to-back τίτλους στην Ευρώπη. Το 1990-91 έβαλε 25 γκολ στο πρωτάθλημα και ήταν ξανά capocannoniere. To 1992 κόντρα στην Γκέτεμποργκ έγινε ο πρώτος που κάνει καρέ γκολ στην ιστορία του Champions League. Μέλος της ομάδας που έμεινε 58 ματς αήττητη στην Ιταλία, ο μυθικός επιθετικός κατέκτησε τρεις Χρυσές Μπάλες (1988, 1989, 1992) στην καριέρα του, η οποία θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν δεν είχε τους τραυματισμούς που τον ανάγκασαν να πει πρόωρο «αντίο». Τέσσερα πρωταθλήματα, τέσσερα ιταλικά super cup, δύο κύπελλα πρωταθλητριών, δύο ευρωπαϊκά super cup, δύο διηπειρωτικά είναι το παλμαρέ του με τους Ροσονέρι.

Follow me: Giorgio_Oddo