Οι πιο ωραίες, στο μάτι, ομάδες στην Ευρώπη αυτή την εποχή

Τους συναντώ κάθε ΠΣΚ στην οθόνη μου, παρακολουθώντας τα ματς των ομάδων τους στον ΟΤΕ TV για να μελετώ την εξέλιξη των σχεδίων τους, τον τρόπο που χτίζουν (ή καταστρέφουν) ποδόσφαιρο, το κοουτσάρισμα στα παιχνίδια και την διαχείριση των αποτελεσμάτων. Στη σεζόν που διανύουμε είναι πολλές οι δουλειές προπονητών που με ιντριγκάρουν ή και με συναρπάζουν. Σε αυτό το σημείωμα όμως αναφέρω τις δουλειές που δείχνουν πιο όμορφες στο μάτι αυτή την εποχή, δηλαδή τους προπονητές που αυτή την εποχή εισπράττουν χειροκρότημα και κατά τη διάρκεια των αγώνων και όχι μόνο στη λήξη επειδή πήραν το αποτέλεσμα. Πρόκειται για ομάδες που σου προτείνω να δεις επειδή είναι όμορφες στο μάτι και συνηθίζουν, τελευταία, να παίζουν ποδόσφαιρο που έχει ενδιαφέρον, ρυθμό, που δεν σε αφήνει να το βαρεθείς και συχνά σε ξεσηκώνει.

ΑΡΣΕΝΑΛ

Στην Αγγλία είναι η πιο ελκυστική αυτής της εποχής. Εχει γίνει τέτοια χάρη στην ταχύτατη ανάπτυξη, σε επιθέσεις που εκδηλώνονται σε πρώτο χρόνο με ποδόσφαιρο συνδυαστικό αλλά και με μεγάλες μπαλιές ακριβείας. Την κάνουν τέτοια πότε ο Αλέξις Σάντσεζ, πότε ο Ζιρού, πότε ο Καθόρλα, πότε (ναι, γύρισε) ο Οζίλ, πότε ο Γουέλμπεκ. Η Αρσεναλ της εποχής κάνει κατοχή, κάνει πολλά σουτ, αναπτύσσεται με καλά ποσοστά ακρίβειας στις πάσες, κι είναι ψηλά σε όλους τους πίνακες των στατιστικών επιδόσεων στην Premier League. Δεν είναι μόνο ότι αρχίζει να πείθει ότι θα είναι στην 4αδα. Είναι, κυρίως, που σου επιτρέπει να χαίρεσαι, να απολαμβάνεις το ποδόσφαιρο που παράγει.

Αν έπρεπε να συμπληρώσω μια λίστα με “δεύτερες επιλογές” ανά πρωτάθλημα, προφανώς θα έβαζα Τσέλσι και Σίτι, αλλά και Σαουθάμπτον και Λίβερπουλ στην Αγγλία. Διότι όλες αυτές οι δουλειές των προπονητών εκτός από ενδιαφέρουσες είναι και αποτελεσματικές με βασική ιδέα το επιθετικό, δημιουργικό ποδόσφαιρο και γι' αυτό συνήθως ψυχαγωγικά αποδεκτές, δηλαδή με βαθμό άνω της βάσης στον τομέα της παραγωγής.

ΣΕΒΙΛΛΗ

Ο Ουνάι Εμερι έχει μια ομάδα που σκοράρει πολύ λιγότερο από τις Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο Μαδρίτης, ακόμη και από τη Βαλένθια. Η δουλειά του όμως είναι πολύ ενδιαφέρουσα και ελκυστική κυρίως επειδή καταφέρνει με “φθηνότερα υλικά” να παρουσιάζει ωραίο στο μάτι ποδόσφαιρο, το οποίο αποδεικνύεται και αποτελεσματικό. Και το κάνει με μια ομάδα που δεν κοστίζει πολύ και στην πραγματικότητα είναι από πολύ έως αρκετά μικρότερου κόστους από όλες τις προαναφερθείσες.

Η Σεβίλλη αναπτύσσεται με ποικιλία, από άξονα και άκρα, γίνεται απρόβλεπτη επειδή αλλάζει την επιλογή στην ανάπτυξη άλλοτε με κοντινές και άλλοτε με μεγάλες μπαλιές, παράγει συνήθως μεγάλο αριθμό ευκαιριών, και έχει καλά ποσοστά στα “τελειώματα”, στις κλασσικές φάσεις που φτιάχνει. Αν ήταν το ίδιο καλή ανασταλτικά στις κόντρα επιθέσεις που “τρώει” και στην αντιμετώπιση των “στημένων” φάσεων, κι αν δεν έδινε τόσο εύκολα κόρνερ και φάουλ στον αντίπαλό της, θα εξελισσόταν σε μια “μικρή” Ατλέτικο και θα έκανε πρωταθλητισμό.

ΛΑΤΣΙΟ

Η Γιουβέντους τα καταφέρνει, αλλά με εξαίρεση τα highlights των Πογκμπά, Τέβεζ δεν έχει γίνει ακόμη ελκυστική. Η Ρόμα ξεφουσκώνει. Η Νάπολι μπορεί να σε κάνει να τη “λατρέψεις” αλλά και να αλλάξεις αμέσως κανάλι, ανάλογα με τα φεγγάρια και τα κέφια της. Η πιο ενδιαφέρουσα και συγχρόνως ελκυστική δουλειά αυτής της εποχής στην Ιταλία, ακόμη και τώρα που έχει σκαμπανεβάσματα, είναι αυτή που δείχνει ο Στέφανο Πιόλι με τη Λάτσιο. Ο Ιταλός προπονητής παρουσιάζει μια ομάδα που σφύζει από ταλέντο, ποιότητα, φιλοδοξία, νεανικό ενθουσιασμό. Υστερεί πολύ σε εμπειρία και ωριμότητα η Λάτσιο, κι αυτό είναι που πληρώνει με συνέπεια να παρουσιάζει τα σημερινά της σκαμπανεβάσματα. Το ποδόσφαιρό της όμως δεν το βαριέσαι ποτέ, και πολύ συχνά σε ενθουσιάζει. Ειδικά όταν βρίσκεται και λάμπει στο τερέν αυτό το βραζιλιάνικο διαμάντι ο Φελίπε Αντερσον. Ακούς ότι ήταν “ο παρτενέρ του Νεϊμαρ” στη Βραζιλία και μετά βλέπεις στο γήπεδο αυτό ακριβώς που σε αφήνει να φαντάζεσαι αυτή η φήμη.

Η Λάτσιο του Πιόλι είναι μια ομάδα που επιτίθεται και σε οργανωμένο παιχνίδι και με κόντρα επιθέσεις, χάρη στα συχνά κλεψίματα της μπάλας, ένα σύνολο που απλώνεται καλά στο τερέν και εκμεταλλεύεται το πλάτος του για να δημιουργήσει, ομάδα που ξαφνιάζει τον αντίπαλο και με μακρινά σουτ, η οποία δεν γίνεται προβλέψιμη ούτε εκτελεστικά, αφού παίρνει γκολ από τουλάχιστον πέντε ποδοσφαιριστές. Είναι φθηνότερη από τις ανταγωνίστριές της, έχει πολύ νιάτο στην ενδεκάδα της (γι' αυτό και η ανασταλτική απειρία) και γι' αυτό έχει “εξελιχθεί” σε ομάδα που κυνηγάω να δω τελευταία.

ΑΟΥΓΚΣΜΠΟΥΡΓΚ

Δεν είναι ούτε όσο ελκυστικές ούτε όσο επιθετικές και δημιουργικές είναι οι προαναφερθείσες. Είναι όμως το “πουλέν” μου από την περσινή σεζόν στην Bundesliga ως μια πάμφθηνη και πρωτόπειρη ομάδα που έκανε πορεία για Ευρώπη, και ακριβώς επειδή δεν έχει ξεφουσκώσει παρά την απώλεια αρκετών εκ των καλύτερων της προηγούμενης περιόδου, η Αουγκσμπουργκ συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον μου, μαζί με τον θαυμασμό μου για τη δουλειά που κάνει ο 40χρονος Μάρκους Βάιντσιρλ, ο οποίος φέτος τεκμηριώνει την εκτίμηση ότι αποτελεί το καλύτερο δείγμα της νέας γενιάς των Γερμανών προπονητών.

Η ομάδα που παρουσιάζει έχει αμυντική φύση, βγάζει σκληράδα στο τερέν, έχει αναγάγει σε τέχνη τον τρόπο της να κρατάει το αποτέλεσμα σχεδόν κάθε φορά που προηγείται, αλλά – ειδικά απέναντι σε μεσαίες και μικρές ομάδες – είναι δημιουργική, μοιράζεται την κατοχή της μπάλας, ξαφνιάζει με κόντρα επιθέσεις που στηρίζονται σε βαθιές μπαλιές και όχι ατομικές μεταφορές της μπάλας, δεν παρατάει ποτέ ένα παιχνίδι και το ποδόσφαιρο που παίζει γίνεται όλο και πιο όμορφο. Αν είχε περισσότερη ποιότητα μεσοεπιθετικά θα έπαιζε ακόμη πιο ελκυστικά. Στα μάτια πάντως αυτού που εκτιμά την δουλειά προπονητή, η Αουγκσμπουργκ είναι ήδη πολύ όμορφη.