Ο Κόκκινος Θεός και η λευκή γραμμή (vids)

Γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1975 στην περιοχή γύρω από τις αποβάθρες. Και λόγω καταγωγής λοιπόν ήταν ένας γνήσιος Λιμανίσιος. Εκτός από τις γκολάρες του, ο Ρόμπι Φάουλερ λατρεύτηκε από τους οπαδούς της Λίβερπουλ για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ηταν -και τώρα που κλείνει τα 40 του παραμένει- ένας από εκείνους. Με αφορμή τα γενέθλια του παρουσιάζουμε 9+1 αφηγήσεις της καριέρας ενός εκ των σημαντικότερων παικτών της σύγχρονης ιστορία των Κόκκινων, του μεγαλύτερου 9αριού τους μετά τον Ιαν Ρας...

Ηταν μόλις 11 ετών όταν εντάχθηκε στις ακαδημίες του συλλόγου. Στα 17 του έγινε επαγγελματίας και λίγο πριν κλείσει τα 18, πήρε το βάπτισα του πυρός. Το ντεμπούτο ήρθε σε αγώνα League Cup κόντρα στην Φούλαμ στο Λονδίνο, όταν στο πλευρό του Ιαν Ρας έβαλε το τρίτο γκολ στο 3-1. Εάν τότε οι οπαδοί της ομάδας ενθουσιάστηκαν, φανταστείτε τι συνέβη στον επαναληπτικό στο Λίβερπουλ, όταν έβαλε και τα πέντε γκολ σε κείνο το τρελό 5-0.

Το τέλος εκείνης της πρώτης κανονικής σεζόν του στους Ανδρες (1993-'94), την έκλεισε με 18 γκολ σε 34 αγώνες (12 στο πρωτάθλημα) όλες τις διοργανώσεις. Μάλιστα ως πρωτάρης θα σημείωνε και το πιο γρήγορο χατ τρικ στην ιστορία της Premier League, σε τέσσερα λεπτά και 33 δευτερόλεπτα σε ένα θρυλικό 3-0 επί της Αρσεναλ. Ηταν τότε που οι οπαδοί θα τον αποκαλούσαν «God», παρατσούκλι που του έμεινε μέχρι το φινάλε.Την επόμενη θα έφτανε τα 31 τέρματα και η μεθεπόμενη θα ήταν η κορυφαία του με 36.

Τον Δεκέμβριο του 1996 σε ένα 5-1 επί της Μίντλεσμπρο, ο Φάουλερ ήταν καυτός και έκανε καρέ. Ετσι έφτασε τα 100 γκολ με τα κόκκινα Μάλιστα το κατάφερε κατά ένα ματς λιγότερο από το ίνδαλμα του, τον τεράστιο Ιαν Ρας. Οταν έβαλε το 100ό του, σήκωσε τη φανέλα και από μέσα το μπλουζάκι του έγραφε «Ηταν δουλειά του Θεού»!

Για τους οπαδούς της Λίβερπουλ όμως το σημαντικότερο γκολ ήταν ίσως ένα που έβαλε εκτός γηπέδων. Τότε που στάθηκε στο πλευρό των Λιμενεργατών στην κόντρα τους με την μεγαλύτερη εταιρεία που έλεγχε το λιμάνι του Λίβερπουλ. Η διαμάχη κρατούσε για δύο χρόνια, καθώς το 1997 ο Φάουλερ εμφανίστηκε σε μία διαδήλωση μαζί με τους εργάτες. Λίγες μέρες αργότερα σκόραρε στο 3-0 επί της Μπραν για το Κυπελλούχων και το πανηγύρισε με μπλουζάκι υποστήριξης προς τους εργάτες, για να τιμωρηθεί από τη FIFA με χρηματικό πρόστιμο. Φυσικά αυτό δεν τον απασχόλησε, μιας και πλέον είχε γίνει για τα καλά ο αγαπημένος του COP.

Λίγους μήνες αργότερα (Μάιος 1997) έδειξε ακόμα μία φορά το καλύτερο πρόσωπο του. Σε ένα ντέρμπι με την Αρσεναλ στο «Χάιμπουρι», έπεσε εντός περιοχής. Ο διαιτητής έδειξε πέναλτι, αλλά ο Φάουλερ έτρεξε προς το μέρος του, λέγοντας «Οχι, όχι, δεν ήταν. Μόνος μου έπεσα». Η απόφαση δεν πάρθηκε πίσω, μα ο Ντέιβιντ Σίμαν απέκρουσε την εκτέλεση του Τζέισον ΜακΑτιρ. Ακόμα και έτσι όμως η Λίβερπουλ νίκησε 2-1 και τον επόμενο μήνα η UEFA του έδωσε το βραβείο του Fair Play για εκείνη την κίνηση του.

Το 1999 στο διπλανό «Γκούντισον Παρκ» μας χάρισε έναν από τους πλέον διάσημους πανηγυρισμούς αν και ήταν για τους λάθος λόγους. Σε όλο το ντέρμπι οι οπαδοί της Εβερτον τραγουδούσαν ένα στιχάκι που έλεγε ότι κάνει χρήση ναρκωτικών. Οταν λοιπόν σκόραρε, πήγε στην γραμμή του άουτ δίπλα στην εστία, έσκυψε και έκανε ότι σνίφαρε κοκαΐνη. Ο τότε κόουτς της Λίβερπουλ, Ζεράρ Ουγέ προσπάθησε να εξηγήσει τα ανεξήγητα, λέγοντας ότι «ήταν ένας καμερουνέζικος πανηγυρισμός που του έμαθε ο Ριγκομπέρ Σονγκ και σε αυτόν παρίστανε ότι τρώει χορτάρι». Φυσικά η Αγγλική Ομοσπονδία τον τιμώρησε με 80.000 ευρώ πρόστιμο και τέσσερις αγωνιστικές εκτός δράσης.

Οσον αφορά τα... ασημικά, το 2000-'01 ήταν η καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Με τη Λίβερπουλ έκανε το νταμπλ, κατακτώντας το τρεμπλ (League Cup, FA Cup, UEFA). Επαιξε και στους τρεις τελικούς, βάζοντας γκολάρες στους δύο εξ αυτών κόντρα σε Μπέρμιγχαμ και Αλαβές, όπου μπήκε ως αλλαγή και έδωσε προβάδισμα 4-3 σε εκείνο το εκπληκτικό φινάλε με 5-4. Εκείνοι οι τρεις μαζί με το Σούπερ Καπ Ευρώπης (2001) και το League Cup (1995), ήταν όλοι οι συλλογικοί τίτλοι του.

Την αμέσως επόμενη χρονιά έφυγε για τη Λιντς, όπου έμεινε δύο χρόνια. Ακολούθησαν 3,5 χρόνια στη Μάντσεστερ Σίτι και τον Γενάρη του 2006 ο Ράφα Μπενίτεθ έκανε την έκπληξη και τον κάλεσε πίσω. Με την επιστροφή του σκόραρε κόντρα στη Φούλαμ, τον ίδιο αντίπαλο δηλαδή που σκότωσε και στο ντεμπούτο του 13 χρόνια νωρίτερα.

Το τελευταίο ματς του με τη Λίβερπουλ ήρθε τον Μάιο του 2007. Εβγαλε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και το φόρεσε στον Τζέιμι Κάραχερ. Το «Ανφιλντ» τον αποθέωνε, ενώ αποχωρούσε, έχοντας γράψει 186 γκολ σε 369 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις. Τα 163 εξ αυτών τα έβαλε στην Premier League, της οποίας παραμένει 6ος σκόρερ.

Εχοντας ολοκληρώσει την καριέρα του στο πρωτάθλημα Ταϊλάνδης το 2011, ήρθε η στιγμή να φορέσει για ακόμα μία φορά τα αγαπημένα του κόκκινα. Ηταν τον Αύγουστο του 2013, όταν εμφανίστηκε στο «Ανφιλντ» με κοιλίτσα, στο ματς κόντρα στον Ολυμπιακό που διεξήχθη προς τιμήν του Στίβεν Τζέραρντ. Αν και ήταν η ημέρα του μεγάλου αρχηγού, ήταν ο Ρόμπι Φάουλερ εκείνος που γνώρισε την μεγαλύτερη αποθέωση, υπενθυμίζοντας σε όλους το πόσο σπουδαίος υπήρξε για τη Λίβερπουλ...

Follow me: @jorgekaraman