Μία πόλη, δύο ομάδες

Το ντέρμπι της Βαρκελώνης θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την υπόθεση-τίτλος στη La Liga. Η Εσπανιόλ θα ήθελε όσο τίποτα άλλο να είναι αυτή που θα στερήσει τον τίτλο από τη μισητή συμπολίτισσά της και να δώσει χαρά στους φιλάθλους της, αλλά και στη... μισή Μαδρίτη. Στο ρόστερ των δύο ομάδων υπάρχουν αυτή τη στιγμή τέσσερις ποδοσφαιριστές (Πάκο Μοντάνιες, Βίκτορ Σάντσεθ, Άμπραχαμ στην Εσπανιόλ, Αλέιξ Βιδάλ στην Μπαρτσελόνα) που έχουν αγωνιστεί και στις δύο ομάδες. Συνολικά, όμως, 24 ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που έχουν φορέσει τη φανέλα των δύο κορυφαίων συλλόγων της Βαρκελώνης. Το FourFourTwo του gazzetta.gr παρουσιάζει αυτούς που μεγαλούργησαν τουλάχιστον με τη μία από τις δύο ομάδες.

Ρικάρδο Θαμόρα
Μπορεί να έκανε καριέρα τη δεκαετία του ’20 και του ’30, όμως το όνομά του αποτελεί... θεσμό μέχρι και σήμερα στο ισπανικό ποδόσφαιρο. Το «βραβείο Θαμόρα» δίνεται κάθε χρόνο στον τερματοφύλακα που έχει κατά μέσο όρο το μικρότερο παθητικό στη La Liga. Σε ηλικία 15 ετών το 1916 (!) αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Εσπανιόλ. Μία διαφωνία του με έναν άνθρωπο της διοίκησης του συλλόγου, το 1919 έφυγε από την ομάδα, πηγαίνοντας στη μισητή αντίπαλο, Μπαρτσελόνα. Μετά από τρία χρόνια πετυχημένης παρουσίας στο Καμπ Νου (τρία πρωταθλήματα Καταλονίας, δύο κύπελλα Ισπανίας) ο Θαμόρα επέστρεψε και πάλι στην Εσπανιόλ, υπερασπιζόμενος την εστία της για οκτώ χρόνια. Το 1930 έφυγε ξανά. Όχι πάλι για την Μπαρτσελόνα, αλλά για την... Ρεάλ Μαδρίτης!

Λάζλο Κουμπάλα
Ο άνθρωπος των τριών... χωρών, καθώς αγωνίστηκε σε τρεις διαφορετικές εθνικές ομάδες (Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ισπανία). Όσο για το τι έκανε με την Μπαρτσελόνα τη δεκαετία του ’50 (1951-1961) αποτυπώνεται στο γεγονός ότι υπάρχει ένα άγαλμά του έξω από το Καμπ Νου, ενώ το 1999, στη γιορτή για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ομάδας, οι φίλοι της τον ανέδειξαν ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στην ιστορία του συλλόγου, πάνω από τους Μαραντόνα και Κρόιφ (τότε δεν... υπήρχε Μέσι). Ο Ούγγρος αποτελεί τον τρίτο σκόρερ στην ιστορία της Μπαρτσελόνα με 194 γκολ σε όλες τις επίσημες διοργανώσεις. Το 1963, σε ηλικία 36 ετών, αποφάσισε να μετακομίσει στην Εσπανιόλ, με την οποία αγωνίστηκε για δύο χρόνια.

Ζολτάν Τσίμπορ
Μέλος της «χρυσής» ομάδας των Μαγιάρων, ο Ούγγρος μεσοεπιθετικός μετά το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τη δεύτερη θέση στο Μουντιάλ του 1954, πήρε μεταγραφή για την Μπαρτσελόνα το 1958. Δύο πρωταθλήματα Ισπανίας (1959, 1960), ένα Κύπελλο Εκθέσεων (1960) και μία παρουσία σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1961) ήταν ο απολογισμός του Τσίμπορ σε τρία χρόνια παρουσίας στους «μπλαουγκράνα». Το 1961 αποφάσισε να μετακομίσει στην Εσπανιόλ, όπου αγωνίστηκε για μία μόλις σεζόν.

Καγιετάνο Ρε
Μετά από τρία χρόνια παρουσίας στην Έλτσε, ο Παραγουανός επιθετικός πήρε μεταγραφή για την Μπαρτσελόνα το 1962. Στο Καμπ Νου πέρασε τα πιο παραγωγικά της καριέρας του. Μάλιστα, τη σεζόν 1964-65 σημείωσε 26 γκολ στο πρωτάθλημα και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ. Μετά από τέσσερα χρόνια στους «μπλαουγκράνα» και συνολικά 94 τέρματα σε 167 παιχνίδια, ο Ρε το 1966 άλλαξε... γειτονιά, πηγαίνοντας στην Εσπανιόλ. Εκεί έμεινε για πέντε χρόνια, πριν αγωνιστεί σε μία ακόμη ομάδα της Βαρκελώνης, την Τεράσα!

Ουρούτι
Ένας ακόμη σπουδαίος τερματοφύλακας που κάθισε κάτω από τα δοκάρια της Μπαρτσελόνα. Πριν αγωνιστεί, όμως, στους «μπλαουγκράνα», ο Ουρούτι ήταν για τέσσερα χρόνια (1977-1981) παίκτης της Εσπανιόλ. Το 1981 αναδείχθηκε κορυφαίος Ισπανός ποδοσφαιριστής και πήρε μεταγραφή για την Μπαρτσελόνα. Στο Καμπ Νου έκανε σπουδαία πράγματα για επτά χρόνια, κατακτώντας.. σχεδόν τα πάντα. Μόνο το Κύπελλο Πρωταθλητριών δε σήκωσε το 1986 (λόγω... Ντουκαντάμ), ωστόσο ήταν αυτός που χάρισε το πρωτάθλημα στους «μπλαουγκράνα» το 1985, πιάνοντας ένα πέναλτι απέναντι στη Βαγιαδολίδ.

Νάντο
Το 1990 έφυγε από τη Σεβίλλη για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα. Στα δύο χρόνια παρουσίας του στο Καμπ Νου, ο Ισπανός αμυντικός κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Ισπανίας (1991, 1992) και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών (1992). Η πρώην του ομάδα διατηρούσε το δικαίωμα να τον πάρει πίσω, κάτι που έκανε το 1992, πουλώντας τον κατευθείαν στην Ρεάλ Μαδρίτης. Στο Μπερναμπέου έμεινε για τέσσερα χρόνια, πριν επιστρέψει στην Βαρκελώνη το χειμώνα του 1996. Προορισμός του δεν ήταν η Μπαρτσελόνα, αλλά η Εσπανιόλ, με την οποία αγωνίστηκε ως το τέλος της καριέρας του το 2001. Τα καλύτερα του χρόνια, όμως, ήταν ως ποδοσφαιριστής της Μπαρτσελόνα, οπότε ήταν και το διάστημα που ήταν διεθνής με την εθνική Ισπανίας.

Ιβάν Ντε Λα Πένια
«Προϊόν» της Μασία ο Ισπανός μέσος πήρε... προαγωγή για την πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα το 1995. Αν και έκανε κάποιες εντυπωσιακές εμφανίσεις και θεωρήθηκε ο «νέος Γκουαρντιόλα», ο Ντε Λα Πένια είχε σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει το 1998 για την Λάτσιο. Ξαναγύρισε στο Καμπ Νου για μία σεζόν (2000-01) και το 2002 επέστρεψε εκ νέου στην Βαρκελώνη. Όχι για την Μπαρτσελόνα, αλλά για την Εσπανιόλ. Εκεί, έμελλε να... στεριώσει, παίζοντας το καλύτερο ποδόσφαιρο στην καριέρα του. Οδήγησε την Εσπανιόλ στην κατάκτηση του κυπέλλου Ισπανίας (2006) και στον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (2007). Από το 2009 μέχρι το 2011, όταν και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, ήταν ο αρχηγός των Καταλανών.

Υ.Γ. Και στις δύο ομάδες έχουν αγωνιστεί ποδοσφαιριστές, όπως ο Ερνέστο Βαλβέρδε, ο Ζόρντι Κρόιφ, ο Πίτσι Αλόνσο, ο Σιμάο και ο Στιβ Άρτσιμπαλντ. Δεν μπήκαν, όμως, στη λίστα αφού δεν πέρασαν τα καλύτερα χρόνια της καριέρας τους, ούτε στην Μπαρτσελόνα, ούτε στην Εσπανιόλ, αλλά σε άλλους συλλόγους.