Εκεί που οι τίτλοι δεν είναι ψύχωση

«Το γνωρίζαμε. Όπως και εσείς, πάντα το ξέραμε. Κάποια στιγμή η λογική έλεγε ότι η στιγμή θα έφτανε... Όλοι όμως ξέρουμε ότι αυτή η γειτονιά ποτέ δεν τα παρατάει κι αν δεν το επιτρέψουμε εμείς, δεν θα τα παρατήσει ποτέ. Είναι στο αίμα μας, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα». Οι οργανωμένοι οπαδοί της Ράγιο Βαγιεκάνο, οι Bukaneros, είχαν τοποθετηθεί πριν την τελευταία αγωνιστική. Πριν τον έκτο υποβιβασμό στη Σεγούντα για το «γαλατικό χωριό» του ισπανικού ποδοσφαίρου.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, η Ράγιο δεν είναι μια κλασική ποδοσφαιρική ομάδα. «Η περηφάνια της μοναδικής γειτονιάς της Πριμέρα», έγραψε χαρακτηριστικά η El Mundo, μετά τον τρόπο που η κερκίδα στάθηκε στο πλευρό της ομάδας κατά τον υποβιβασμό. Συνοικία της Μαδρίτης, το Βαγιέκας έχει βαθιές εργατικές ρίζες και ιστορικό αντίστασης. Αποτελεί μια από τις λίγες ομάδες που κατάφερε να διατηρήσει την σύνδεση με τα ιδανικά και τις αρχές της κοινότητας που εκπροσωπεί. Με τις κοινωνικές αξίες που επιτρέπει σε ποδοσφαιριστές και οπαδούς να ενωθούν σε μια απεργία ή σε μια κοινωνική δράση, η οποία έχει μεγαλύτερη σημασία από γκολ και διακρίσεις.

«Δεν μας ενδιαφέρει αν η Ράγιο σωθεί την Κυριακή ή αν την Δευτέρα πρέπει να αρχίσουμε να συγκεντρώνουμε χρήματα για τα γήπεδα της δεύτερης κατηγορίας. Δεν μας ενδιαφέρει αν η διοίκηση του συλλόγου μας ξυπνήσει κάποια στιγμή ή αν θα συνεχίσει την τακτική του τρεξίματος πριν καν βρει ρυθμό, τις ανεύθυνες κινήσεις όπως η ακατανόητη αμερικανική περιπέτεια χωρίς κοινωνική πολιτική», πρόσθετε η ανακοίνωσή τους. Η διοίκηση του Ραούλ Μαρτίν Πρέσα, ο οποίος το 2011 αγόρασε τη Ράγιο στο χείλος του γκρεμού και ανέλαβε την προεδρία της, δεν άργησε να βρει απέναντί της τον κόσμο. Παρά τις κινήσεις που κατά καιρούς έκανε, όπως η πληρωμή του ενοικίου της 85χρονης Κάρμεν, η οποία είδε το σπίτι της να γίνεται έρμαιο στις τράπεζες και η φανέλα με τη χρωματιστή ρίγα, ως κίνηση κατά του ρατσισμού και της ομοφοβίας.

Για τους οπαδούς, η πραγματική του φύση ήταν διαφορετική. Από την πρώτη στιγμή που αγόρασε το σύλλογο έθεσαν θέμα διαφάνειας στις δραστηριότητές του και στον τρόπο που πήρε το κλαμπ χωρίς να επενδύσει τα χρήματα που υποσχόταν. Και ύστερα, τον κατηγόρησαν για «λογοκρισία και δικτατορία», όταν ενώ έδειχνε να υπερηφανεύεται για τις κοινωνικές δράσεις των οπαδών, προσπάθησε να τους ελέγξει και να κόψει τις χορογραφίες, τα τύμπανα και τις πολιτικές τοποθετήσεις. Ουσιαστικά, τον κατηγόρησαν για «μαριονέτα» του Χαβιέ Τεμπάς, του προέδρου της Λίγκας, ο οποίος μετά το θάνατο του οπαδού της Λα Κορούνια υιοθέτησε τακτικές «μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά». Και μέσα σε όλα, ενώ η Ράγιο έδειχνε καταδικασμένη να παλεύει κάθε χρόνο με τον υποβιβασμό, είδαν τον ιδιοκτήτη τους να επενδύει σε ομάδα στην Αμερική, φτιάχνοντας την Ράγιο Οκλαχόμα. Εξού και η αναφορά στην «αμερικανική περιπέτεια χωρίς κοινωνική πολιτική».

Kάπως έτσι και παρά τη δουλειά του προπονητή Πάκο Χέμεθ, ο οποίος προσπάθησε η ομάδα του στο χορτάρι να αντανακλά το μαχητικό πνεύμα της γειτονιάς της, έφτασε να παίζει τελευταία αγωνιστική τη σωτηρία της με τη Λεβάντε, χωρίς όμως να υπολογίζει μόνο στις δικές της δυνάμεις. Η εικόνα στο γήπεδο από νωρίς δεν θύμιζε σε τίποτα ομάδα που έπαιζε τα ρέστα της για την παραμονή. Το γήπεδο γεμάτο χρώματα και θετική ατμόσφαιρα. Κανένα έκτροπο στο πούλμαν της Σεβίλλης, όπως έγινε για παράδειγμα σε αυτό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Λονδίνο.

Στην είσοδο των αποδυτηρίων είχαν κολληθεί δεκάδες μηνύματα σε χαρτί, ξεκινώντας με το #YNoMeImportaNada, το οποίο, ξεκινώντας να γίνεται σύνθημα αρκετά πριν την τελευταία αγωνιστική, ξαφνικά κατέκλυσε και το twitter. Ήταν η υπερήφανη κραυγή των οπαδών, ότι δεν τους ενδιαφέρει καθόλου: Η κατηγορία στην οποία θα αγωνίζονται, τα γήπεδα που θα επισκέπτονται, οι παίκτες, οι προπονητές, οι διοικήσεις. Το γεγονός ότι δεν έχουν κατακτήσει ποτέ κάποιο τίτλο, για το ότι δεν χρειάζονται «βαλιτσούλες» για να αποφασίσουν ποια ματς θα νικήσουν και ποια όχι. Γιατί γι' αυτούς η «ρίγα» είναι ιερή, όπου κι αν αγωνίζεται. Ήταν οι πρώτοι που ζήτησαν εξηγήσεις από την ομάδα τους στις υπόνοιες μερίδας του Τύπου ότι η Σοσιεδάδ τους άφηνε στο προτελευταίο ματς να νικήσουν. Και παρά την αγωνία για τη σωτηρία, δεν παρέλειψαν να στείλουν το κοινωνικό τους μήνυμα, εμπνευσμένο από πρόσφατο περιστατικό στην περιοχή τους. «Στο Βαγιέκας δεν υπάρχει χώρος για ομοφοβία».

#InvasiónaAnoeta @Rayo_Clash pic.twitter.com/MxAmV9Wb6N

— Tamara Fariñas R. (@TamaraFR_) May 8, 2016

Οι ψίθυροι ξεκίνησαν πριν τη σέντρα. «Όλοι ξέρουν ότι ο Μαρθελίνο έχει αστουριανό αίμα και δεν θα αφήσει τη Χιχόν να υποβιβαστεί», έλεγαν. Και πράγματι, μόλις στο 8' η αντίπαλός τους για τη σωτηρία έπαιρνε προβάδισμα απέναντι στη Βιγιαρεάλ του Μαρθελίνο. Στο 79' σφράγισε τη νίκη και τη σωτηρία της. Στο μεταξύ, οι παίκτες έκαναν το χρέος τους, αλλά δεν ήταν αρκετό.

Ο υποβιβασμός ήταν γεγονός, όμως ο κόσμος χειροκρότησε τους παίκτες, φωνάζοντάς τους ότι θα τους ακολουθούν σε όλα τα γήπεδα και σε όλες τις κατηγορίες που παίζουν. Δεν έμειναν στα λόγια και στα ωραία συνθήματα πριν η Σεγούνδα αποτελέσει τη θλιβερή πραγματικότητα. Έδειξαν έμπρακτα ότι δεν τους ενδιαφέρει που αγωνίζεται η ομάδα τους, γιατί πολύ απλά γι' αυτούς το αγωνιστικό δεν είναι το βασικό σκέλος του οργανισμού της Ράγιο. Είναι «μικρή στο γήπεδο, μεγάλη στις αξίες», όπως έγραφε ένα παλιότερο πανό.

Οι «φρανχιρόχος» έχουν βιώσει άπειρες αγωνίες, κρίσεις, ήττες, υποβιβασμούς και προβλήματα. Ποτέ δεν πτοήθηκαν. Δεν θα το κάνουν και τώρα. Την επόμενη του υποβιβασμού οι οργανωμένοι έκαναν tag τον επίσημο λογαριασμό της ομάδας στο twitter και «ανέβασαν» μια φωτογραφία από το γήπεδο, γράφοντας: «Πρώτη μέρα χαμένη για την ανακαίνιση των εγκαταστάσεών μας. Τι περιμένετε;», δείχνοντας ότι σκέφτονται ήδη την επόμενη μέρα.

Ένας οπαδός είπε μετά το τέλος του αγώνα για τον υποβιβασμό: «Το ότι πέσαμε σημαίνει ότι πρέπει να μας δώσουν το Νόμπελ Φυσικής. Γιατί αυτός του Βαγιέκας θα είναι ο μοναδικός κεραυνός (rayo) που θα πέσει από τα κάτω προς τα πάνω!». «Να μην φοβάσαι ποτέ τα ξαφνικά ναυάγια. Από ένα βυθισμένο πλοίο αναδύεται ένα υποβρύχιο», έγραφε ένα από τα τελευταία πανό τους. Η Ράγιο Βαγιεκάνο έπεσε με το κεφάλι ψηλά, κυρίως λόγω της κοινωνίας που την περιβάλλει και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να συνεχίσει να μάχεται με τον ίδιο τρόπο τόσο εντός, όσο και εκτός γηπέδου. Κι ας μην κερδίσει ποτέ κούπα...