Η Ελλάδα την Δευτέρα το πρωί...

Νομίζω δεν έχει νόημα να καταπιαστώ με τα βασικά. Ότι δηλαδή αυτό το δημοψήφισμα έχει γίνει λάστιχο.

Το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα αποφασίσουμε είναι μία πρόταση που κάποτε μας έκαναν οι θεσμοί - τρόικα και που τώρα δεν την έχουμε στο τραπέζι. Νομίζω άλλωστε αυτό το ομολογούν πλέον με έναν τρόπο όλοι, ακόμη και η Κυβέρνηση που κάνει το δημοψήφισμα.

Σε τι θα απαντήσουμε λοιπόν με βάση αυτό το «ναι» ή «όχι» την Κυριακή;

Τι λέει η Κυβέρνηση:

Ότι θα απαντήσουμε στο αν θέλουμε να πάει την Δευτέρα στους θεσμούς με ένα ισχυρό διαπραγματευτικό ατού στα χέρια της για να κάνει μία καλή συμφωνία.

Τι λέει η αντιπολίτευση:

Σε γενικές γραμμές ότι ψηφίζουμε αν θέλουμε ευρώ η δραχμή.

Τι λένε οι Ευρωπαίοι:

Επί της ουσίας, ότι ψηφίζουμε αν θέλουμε να είμαστε μαζί τους ή χώρια τους.

Νομίζω ότι έτσι όπως εξελίχθηκε το πράγμα και εδώ που έχουμε φτάσει ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω την Κυριακή θα ψηφίσουμε και για το ποιος θέλουμε να κάνει την διαπραγμάτευση και κατ’ επέκταση να Κυβερνήσει. Η τωρινή Κυβέρνηση ή η προηγούμενη με ολίγον από Ποτάμι…

Και αυτό δεν είναι κατά την άποψη μου ένα εύκολο ερώτημα για να απαντηθεί εδώ που φτάσαμε. Καθόλου εύκολο για την ακρίβεια και εξηγώ γιατί.

ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΟ «ΟΧΙ»…

Υποθετικά λοιπόν ξεκινάμε από το «ΟΧΙ» που το έβαλε και από πάνω στο ψηφοδέλτιο η Κυβέρνηση.

Αν βγει το «όχι» και με ποσοστό άνω του 55%, για να μην μοιάζει με μία εντελώς οριακή πλειοψηφία, ο Αλέξης Τσίπρας θα το πάρει και θα φύγει πετώντας (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για την Ευρώπη και εκτός απρόοπτου θα πάρει μαζί του και τον Βαρουφάκη. Οι Ευρωπαίοι που από το βράδυ της Κυριακής θα έχουν ήδη ερμηνεύσει το αποτέλεσμα και θα έχουν κάνει δηλώσεις του τύπου «Οι Ελληνες αποφάσισαν ότι δεν θέλουν το ευρώ και θέλουν να φύγουν από την Ενωση» θα καθίσουν στο τραπέζι με έναν συνομιλητή που για να το πω κομψά, τον αντιπαθούν και τον θεωρούν αναξιόπιστο.

Και επειδή πλέον δεν είναι μεταξύ μας, αλλά το έγραψαν μέχρι και οι «Times» του Λονδίνου, απέναντι από τον Τσίπρα θα κάτσουν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, οι οποίοι «θέλουν να ρίξουν την αριστερή Κυβέρνηση της Ελλάδας για πολλούς και διάφορους λόγους».

Με αυτό το κλίμα διαμορφωμένο, κάντε μόνοι σας την υπόθεση, πόσες πιθανότητες έχει αυτή η Κυβέρνηση να πετύχει μία συμφωνία, μία οποιαδήποτε συμφωνία, καλή ή κακή.

Τι θα γίνει αν δεν πετύχει συμφωνία αυτή η Κυβέρνηση; Είναι προφανές ότι κανείς δεν ξέρει, πολύ περισσότερο η ίδια η Κυβέρνηση. Δεν υπάρχει σχέδιο. Αυτό για το οποίο την κατηγορεί η αντιπολίτευση, ότι δηλαδή θέλει να πάει την χώρα στη δραχμή, επιτρέψτε μου να πω ότι θα ήταν λιγότερο κακό από αυτό που συμβαίνει πραγματικά. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να μας πάει στη δραχμή θα είχε ένα σχέδιο. Θα είχε μία στις εκατό να πετύχει, μία στις χίλιες, μία στο εκατομμύριο, πάντως θα ήταν ένα σχέδιο και θα το είχε προετοιμάσει. Τώρα δεν έχει τίποτα. Είναι πιθανό να πάμε στη δραχμή, αλλά όχι επειδή θα το θέλει η Κυβέρνηση, ή επειδή το ετοιμάζει μήνες τώρα, αλλά επειδή δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο. Στην πραγματικότητα όλα είναι στον αέρα…

ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΟ «ΝΑΙ»…

Ο Τσίπρας βγαίνει στην τηλεόραση, παραδέχεται την ήττα του, αποδέχεται την ετυμηγορία του λαού και δηλώνει την παραίτηση του ίδιου και της Κυβέρνησης του. «Δεν είμαι παντός καιρού...» κλπ.

Ο Τσίπρας βεβαίως, λογικά δεν θα φύγει αμέσως, αφήνοντας την χώρα ακυβέρνητη και με κλειστές τις τράπεζες. Λογικά πάντα… Θα κάνει το ταξίδι στις Βρυξέλες και πιθανόν να ζητήσει να το κάνει μαζί του και η αντιπολίτευση. Θα ζητήσει να υπογράψει το σχέδιο που του είχαν δώσει στις 25 Ιουνίου και ο ελληνικός λαός αποφάσισε να το αποδεχτεί. Λογικά οι Ευρωπαϊοι δεν θα του το προσφέρουν, αλλά θα ζητήσουν ένα πιο σκληρό μνημόνιο με την λογική ότι πλέον με όλα αυτά που έχουν μεσολαβήσει οι δείκτες της ελληνικής οικονομίας έχουν πέσει κι΄ άλλο. Ο Τσίπρας θα απαντήσει ότι δεν έχει εξουσιοδότηση από τον λαό να υπογράψει κάτι ακόμη χειρότερο. Αδιέξοδο.

Επιπλέον οι Ευρωπαίοι θα «κλωτσήσουν» λογικά και για κάτι ακόμη. «Δεν γίνεται να υπογράψουμε με μία Κυβέρνηση ένα νέο μνημόνιο, όταν αυτή δεν θα είναι Κυβέρνηση και αύριο…» θα είναι το επιχείρημά τους.

Τότε θα ξεκινήσουν, αυτό που οι πολιτικοί συντάκτες αποκαλούν «ζυμώσεις». Θα αναζητηθεί προσωρινή Κυβέρνηση την οποία θα στηρίξουν και κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα κόμματα του μνημονιακού τόξου (Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Εδώ για να συμβεί αυτό θα πρέπει να υπάρξει διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς δεν θα βγουν τα κουκιά. Αν δεν προκύψουν πάνω από 40 -50 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξουν αυτή την Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό έναν τεχνοκράτη, τύπου Παπαδήμου, δεν μπορεί να προχωρήσει αυτό το σενάριο. Φυσικά αυτή η Κυβέρνηση θα είναι 2-3 μηνών, μόνο και μόνο για να υπογράψει το νέο μνημόνιο και να οδηγήσει την χώρα στις εκλογές.

Αν δεν υπάρξει διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε ξανά αδιέξοδο. Να πάμε σε εκλογές μετά από δύο τρεις εβδομάδες, χωρίς να έχει υπάρξει συμφωνία και με τις τράπεζες κλειστές είναι λογικά κάτι που δεν παίζει. Ποιο είναι το plan B σε αυτή την περίπτωση κανείς δεν μπορεί να υποθέσει. Πάλι όλα στον αέρα λοιπόν…

ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ!

Το σενάριο δεν πάει παραπέρα. Μέχρι ένα σημείο φτάνει. Κάπου εκεί ανάμεσα θα βρεθεί ένας τρόπος, μία λύση ή καμία λύση.

Το πραγματικό ερώτημα με όλα τα παραπάνω δεδομένα, παραμένει όμως αναπάντητο. Τι ακριβώς ψηφίζω την Κυριακή;

Τι ψηφίζω τελικά; ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Το να μην πάω το θεωρώ αδιανόητη ηλιθιότητα. Το να ψηφίσω ΑΚΥΡΟ που μου προτείνει το ΚΚΕ, το αντιλαμβάνομαι ως πολιτική επιλογή, δεν αντιλαμβάνομαι όμως την χρησιμότητα της, σε τούτο το χρονικό σημείο. Συνεπώς πρέπει να καταλήξω σε ένα επί της ουσίας δίλημμα που δεν θα έπρεπε να τεθεί ποτέ έτσι όπως τέθηκε, αλλά τώρα αυτό έχω μπροστά μου και δεν μπορώ να κρυφτώ για να φωνάζω μετά ότι φταίνε οι άλλοι. Πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στο «ΝΑΙ» ή το «ΟΧΙ».

Ας δούμε τα συν και τα πλην της κάθε επιλογής.

Γιατί «ΟΧΙ».

Αν κάτι μας έχει μείνει να επιλέγουμε ελεύθερα είναι ποιος θα μας κυβερνά, όσο μας κυβερνά αυτός που είναι Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Μπορεί να ακούγεται χιλιοειπωμένο και κλισέ ως φράση αλλά « Όπως και να το κάνουμε κυρία Μέρκελ μου δεν είναι κομψό στη χώρα που γέννησε την Δημοκρατία να αποφασίζει η Καγκελαρία ποιος θα την κυβερνά. Αποφασίζεις για τα περισσότερα, επέτρεψε μας να αποφασίσουμε για κάτι και εμείς…».

Ενας ακόμη λόγος είναι ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το «ναι σε όλα» που θα ακούμε μαζικά για τα επόμενα τρία –τέσσερα χρόνια από τους Βουλευτές της Ν.Δ. , του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, είναι αποκρουστικό, μάλλον ανατριχιαστικό. Το ίδιο ανατριχιαστική με την αδιάντροπη προπαγάνδα των περισσότερων ιδιωτικών μέσων στην Ελλάδα η οποία θα γιγαντωθεί. Ουρά μετά το “ναι” δεν θα ξαναδείς ποτέ στην ελληνική τηλεόραση...

Ο βασικότερος όμως λόγος είναι ότι ξέρουμε και τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής. Προσθέστε στο 1.5 εκατομμύριο ανέργους που έχουμε σήμερα, άλλες 500 χιλιάδες και χοντρικά τα 3 εκατ. που ζουν κάτω ή κοντά στο όριο της φτώχειας σήμερα, κάντε τα 5 εκατ. Επιπλέον όπως είπε χθες και το Δ.Ν.Τ και πάλι το χρέος δεν θα είναι βιώσιμο. Απλώς λοιπόν θα συνεχίσουμε να ζούμε ως φυτά εις το διηνεκές.

ΓΙΑΤΙ «ΝΑΙ»

Διότι το «ΟΧΙ» είναι ένα ραντεβού στα τυφλά. Δεν έχεις ιδέα τι σου ξημερώνει, πότε θα ξανανοίξει η τράπεζα, τι νόμισμα θα έχεις; Τίποτα απολύτως δεν ξέρεις...

Υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι για το «ΝΑΙ». Είναι αδιανόητο, πρωτοφανές, την Κυριακή το μεσημέρι ο εκπρόσωπος Τύπου της Κυβέρνησης να σου λέει «είναι τόσο σίγουρο ότι αύριο θα ανοίξουν οι τράπεζες, όσο και ότι ο ήλιος θα βγει από την Ανατολή» και την Δευτέρα οι τράπεζες να είναι κλειστές.

Δεν έχει προηγούμενο ανευθυνότητας σε παγκόσμια κλίμακα να σου λέει την Κυριακή το απόγευμα ο Υπουργός Οικονομικών «Δεν υπάρχει περίπτωση εφαρμογής capital controls» και τρεις ώρες αργότερα να εφαρμόζονται. Η αντιπολίτευση τους λέει ψεύτες. Εγώ λέω μακάρι να ήταν αυτό. Ποιος πολιτικός δεν λέει ψέματα άλλωστε. Δεν είναι ψεύτες όμως. Γιατί κανείς δεν λέει ένα τόσο μεγάλο ψέμα, τρεις ώρες πριν πει την αλήθεια. Ούτε ο πλέον ηλίθιος.

Είναι τόσο απλό και τόσο κακό δυστυχώς. Δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Πώς να εμπιστευτείς κάποιον που δεν ξέρει τι του γίνεται, όταν μάλιστα σου ζητάει να σε πάει σε ραντεβού στα τυφλά, στο οποίο θα κριθεί το μέλλον των παιδιών σου;

ΣΥΝΕΠΩΣ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ.

Οσο πιο ψύχραιμα και όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα, προσπάθησα να καταγράψω όχι την πραγματικότητα κατ’ ανάγκη, αλλά την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ.

Και με βάση αυτή την πραγματικότητα μέχρι την Κυριακή θα πρέπει να αποφασίσω για το «ΝΑΙ» ή το «ΟΧΙ», γιατί ακόμη δεν έχω καταφέρει να καταλήξω. Όντας βέβαιος ότι είστε πάρα πολλοί αυτοί που σαν κι' εμένα ζυγίζεται συνεχώς τα πράγματα και ακόμη δεν έχετε καταφέρει να διαπιστώσετε προς τα που γέρνει η ζυγαριά, είπα να προσθέσω ότι μπορούσα στη σκέψη σας.

Δυστυχώς όμως όσο βέβαιος είμαι ότι θα πάω να ψηφίσω, όσο βέβαιος είμαι ότι θα διαλέξω ένα από τα δύο και όχι μία άλλη… λύση, άλλο τόσο βέβαιος είμαι ότι όποια απόφαση και να πάρω είναι εξαιρετικά πιθανό να μετανιώνω για αυτήν στην υπόλοιπη ζωή μου.

Γιατί ότι και να αποφασίσω «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα είναι μία εξαιρετικά άσχημη απόφαση για την ζωή των παιδιών μου…