Η Δανία του Έλκιερ και των παιδικών μας χρόνων (vids)
Δεν είναι Τρίτη, ωστόσο η ρετρό ιστορία αυτής της εβδομάδας θα έρθει λίγο νωρίτερα, τόσο λόγω Δανίας όσο και λόγω Εθνικής (την Τρίτη παίζει η Ελλαδάρα, με ρετρό ιστορίες θα ασχολούμαστε;). Μπαίνουμε, λοιπόν, πάλι στη χρονομηχανή μας και προσγειωνόμαστε στα έιτις και τη γνωστή πια παρέα...
Τότε δεν γνωρίζαμε απολύτως τίποτα για τους συλλόγους της Δανίας, ωστόσο η Εθνική ομάδα της χώρας, με τις περίεργες ερυθρόλευκες φανέλες με τα μεγάλα νούμερα στην πλάτη και τις ρίγες - βελάκια, αποτελούσε ατραξιόν στις μεγάλες διοργανώσεις της εποχής.
Και φυσικά ήταν η ομάδα που υποστηρίζαμε όσοι θέλαμε να δηλώνουμε «αιρετικοί» στις προτιμήσεις μας. Ελλείψει ελληνικής Εθνικής ομάδας, σε Μουντιάλ και Γιούρα καλούμασταν να επιλέξουμε άλλη ομάδα και η παλιοπαρέα προτιμούσε τη μικρή και συμπαθή Δανία, αντί τις πιο «ασφαλείς» επιλογές της Βραζιλίας (του Ζίκο, του Έντερ, του Σόκρατες κ.ά.), της Γερμανίας (του Ρουμενίγκε, του Μπράιτνερ, του Αουγκεντάλερ κ.ά.), της Γαλλίας (του Πλατινί, του Ζιρές, του Τιγκανά κ.ά.), της Ιταλίας (του Αντονιόνι, του Ρόσι, του Σιρέα κ.ά.) ή της Αργεντινής (του Μαραντόνα, του Κέμπες, του Πασαρέλα κ.ά.).
Με τη Δανία και με τις αποκαλύψεις της ήμασταν, ο υπογράφων το πόνημα, ο μακαρίτης ο Βαγγέλης ο Πατούσας, ο Δεμπασκαλάς και ο περίφημος Φώτης. Ο οποίος, όπως σε κάθε έκφραση της ζωής του, ήταν με τη Δανία επειδή ήμασταν κι εμείς με τη Δανία (για να μη μας χαλάσει το χατίρι), αλλά όταν η Δανία έφαγε πέντε από την Ισπανία με τα τέσσερα του Γύπα Μπουντραγκένιο στο Μουντιάλ του 1986, ήταν -εκ των υστέρων- με την Ισπανία (για να μη χαλάσει τη διάθεσή του - στα μπρούλια του το δικό μας χατίρι).
Κι όταν η Ισπανία του Μπουντραγκένιο αποκλείστηκε στα προημιτελικά (στα πέναλτι) από το Βέλγιο του Σίφο, ο Φώτης ήταν με το Βέλγιο. Κι όταν αυτό με τη σειρά του αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την Αργεντινή του Μαραντόνα, ήταν με την Αργεντινή και πάλι καλά που η Αργεντινή νίκησε στον τελικό τη Γερμανία, γιατί μετά θα ήταν και με τη Γερμανία. Μετά, πάντως, δεν ήταν. Ήταν, όμως, για λίγα λεπτά κατά τη διάρκεια του αγώνα, όταν αφού πανηγύρισε για τα δύο γκολ της Αργεντινής και στενοχωρήθηκε για το πρώτο της Γερμανίας, μετά πανηγύρισε το δεύτερο της Γερμανίας!
Πριν πανηγυρίσει το 3ο της Αργεντινής...
Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι η Δανία και όχι ο Φώτης. Ο οποίος, πάντως, ακόμα κι από μακριά καταφέρνει να κλέψει την παράσταση...
Η Δανία των έιτις ήταν η ...Λίβερπουλ των Εθνικών ομάδων*. Δεν τη συμπάθησα γι΄ αυτό όμως...
(* η Δανία εκείνης της εποχής ήταν η μοναδική Εθνική ομάδα που εφάρμοσε στο γήπεδο το εξαντλητικό για τους αντιπάλους πάσινγκ γκέιμ που γνωρίσαμε από τη μεγάλη Λίβερπουλ του Μπομπ Πέισλι).
Ο λόγος της προτίμησής μου ήταν η «αίρεση», η τάση υποστήριξης του αδυνάτου, η ελπίδα για την έκπληξη που θα μας έκανε «μάγκες» στα μάτια όσων υποστήριζαν τις παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις. Η αλήθεια είναι πως και οι δύο επιλογές είχαν λιγότερο ρίσκο και περισσότερη ασφάλεια ενόψει της καθιερωμένης καζούρας.
- Όσοι επέλεγαν να υποστηρίξουν κάποιον «μεγάλο», είχαν λιγότερες πιθανότητες να αποκλειστούν πριν την ώρα τους.
- Όσοι επέλεγαν να δηλώσουν συμπάθεια προς κάποιον «μικρό», είχαν καλύτερο άλλοθι όταν -μοιραία- ερχόταν ο αποκλεισμός.
- Όσοι υποστήριζαν τη Δανία, ήταν απλώς ...έξυπνοι. Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;
- Κι όσοι υποστήριζαν τη Δανία και μετά την Ισπανία, το Βέλγιο, την Αργεντινή και λίγο τη Γερμανία, ήταν ...ο Φώτης!
Ο Βαγγέλης ο Πατούσας, που ήταν ο πρώτος από την παλιοπαρέα που δοκίμασε τσιγάρο, είχε κι έναν επιπλέον λόγο να λατρέψει τη Δανία, πέρα από την αποτελεσματικότητα των Λέρμπι, Σίμονσεν, Άρνεσεν, Γέσπερ και Μόρτεν Όλσεν (ο τωρινός προπονητής της Εθνικής), Μέλμπι, Λάουντρουπ (κυρίως του Μίκαελ, καθώς ο Μπρίαν ήταν μεταγενέστερος) και των άλλων «παιδιών» του Σεπ Πιόντεκ.
Ο λόγος ήταν η μεγαλύτερη μορφή εξ αυτών, ο σπουδαίος φορ Πρέμπεν Λάρσεν Έλκιερ, ο οποίος μετά από αγώνα με την Εθνική μας ομάδα στις αρχές της 10ετίας του ΄80, βγαίνοντας από τον αγωνιστικό χώρο ζήτησε τσιγάρο από τον ρεπόρτερ που πήγε να του πάρει δηλώσεις!
Ο μύθος λέει πως ο Έλκιερ είχε ανάψει τσιγάρο σε αγώνα που κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι, περιμένοντας να έρθει η σειρά του και πως τράβηξε την τελευταία τζούρα λίγο πριν στήσει την μπάλα στην άσπρη βούλα!
Για όποιον θεωρεί πως το τσιγάρο σκότωσε την καριέρα του, αρκεί να σημειώσω πως αυτός ήταν ο μεγάλος σταρ της ομάδας και πως όσο έτρεχε ο Έλκιερ, έτρεχαν όλοι οι άλλοι μαζί! Απολαύστε τον στο χορταστικό βίντεο...
Γενικά, εκείνη τη Δανία τη θυμάμαι ως γλυκιά ανάμνηση, με μόνο ένα ...μελανό σημείο. Όταν το 1992 έκανε τη μεγάλη έκπληξη και σήκωσε το Γιούρο της Σουηδίας με παίκτες χαμηλότερης ποιοτικής στάθμης από εκείνους της προηγούμενης γενιάς, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν από τις διακοπές τους για να αντικαταστήσουν την τελευταία στιγμή τη Γιουγκοσλαβία, ο Βαγγέλης ο Πατούσας δεν ήταν πια μαζί μας για να το πανηγυρίσει.
Δεν τον είχε σκοτώσει, πάντως, το τσιγάρο...
Ούτε κι ο Έλκιερ ήταν εκεί, καθώς ήδη είχε κρεμάσει τα παπούτσια του...
Ο Φώτης ήταν. Και το πανηγύρισε: «Τόσα χρόνια σας τό ΄λεγα. Η Δανία έχει τους καλύτερους παίκτες»!
«Δεν πας καλά...», του είπε ο Δεμπασκαλάς που θυμόταν τις παραδοσιακές …προτιμήσεις του! Και άναψε ένα τσιγάρο στη μνήμη της παλιάς Δανίας του Έλκιερ και, φυσικά, του δικού μας -απόντος- υποστηρικτή της. Θυμηθείτε και τον τελικό του Γιούρο του 1992...
Μέχρι να ξεχάσω εκείνη τη Δανία, τον Έλκιερ και τον Πατούσα, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
