Κόκκαλης ή Βαρδινογιάννης; Τι λες, Αντώνη;

Αφού διευκρινίσω πως γράφω για το βιβλίο «Ο αγώνας της ζωής μου» τώρα που το διάβασα, ακριβώς όπως είχα δεσμευτεί μετά την παρουσίασή του, επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα: Πόσα μπορείς να μάθεις μέσα σε λίγες ώρες για το ελληνικό ποδόσφαιρο; Και συμπληρώνω: Με πόσα από αυτά μπορεί να χαμογελάσεις; Να τσατιστείς; Να μπλοκάρεις; Και πόσα να τα ξανασκεφτείς, να τα ανασύρεις από τη μνήμη και ίσως να τα δεις κι αλλιώς; Για τον Νικοπολίδη μιλάμε. Τερματοφύλακα. Τόσα, όσα τα γκολ που έτρωγε ή όσα εκείνα που έσωζε...

Δεν θα ξεκινήσω με υψηλή κριτική στο βιβλίο, ωστόσο θα σημειώσω πως το διάβασα σχεδόν μονορούφι, με κάποια διαλείμματα για να φτιάξω καφέδες. Δεν γράφω πως δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου, γιατί θα ήταν υπερβολή. Άλλωστε, η αυτοβιογραφία είναι ένα πολύ ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος. Πιο πολύ σημασία έχουν τα γεγονότα και ο πρωταγωνιστής που τα έζησε, παρά ο τρόπος γραφής, τα όποια λογοτεχνικά ευρήματα, τα τρικ, το ευφάνταστο φινάλε, τα δύσκολα νοήματα, η τέχνη της γλώσσας.

Ωστόσο, η συγκεκριμένη αυτοβιογραφία έχει αρκετά και από αυτά. Τεχνίτης της γλώσσας ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, βοηθάει πολύ την αφήγηση και την εξέλιξη της ιστορίας, που έχει κορυφώσεις, έχει κάποια φλας-μπακ, έχει και ...ντρίμπλες, ακόμα κι αν αυτές τις «φτιάχνει» ένας τερματζής. Τέλος πάντων, φαίνεται το «χέρι» του στη συγγραφή του βιβλίου!

Επί της ουσίας και πέραν των (λογο)τεχνικών αρετών του βιβλίου, ο Νικοπολίδης συμπυκνώνει πολλά πράγματα στις 255 σελίδες του. Ξεκινά από την παιδική του ηλικία σε ένα χωριό της Άρτας, συγκινείται και συγκινεί με την ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα του, στέλνει στην πιτσιρικαρία (αλλά και στους μεγαλύτερους) μηνύματα στόχων -χωρίς να περιγράφει κατ΄ ανάγκην κάποια «συνταγή της επιτυχίας»-, περιγράφει το ξεκίνημα της μεγάλης καριέρας του, τη ζωή του στον Παναθηναϊκό, το πέρασμα στον Ολυμπιακό, τον θρίαμβο του 2004 με τη φανέλα της Εθνικής και σταματώ εδώ, γιατί γενικώς, λίγο ως πολύ, όλα αυτά τα φαντάζεστε.

Για τι θα έγραφε, δηλαδή, ο Αντώνης, αν όχι για την καριέρα του, την οποία γνωρίζουμε όλοι τόσο καλά; Άνθρωπος της πρώτης σελίδας ήταν ο Νικοπολίδης, «τα ξέρουμε όλα» μπορεί να σκεφτεί κανείς. «Γιατί να διαβάσουμε, δηλαδή, το βιβλίο;». Αμ δε που τα ξέρετε όλα...

Η καριέρα του Νικοπολίδη είναι ο άξονας πάνω στον οποίο κινείται το βιβλίο. Ωστόσο, όπως όλοι οι άξονες, τη «δουλειά» δεν μπορεί να την κάνει από μόνος του. Υπάρχουν κι άλλα γρανάζια, μηχανισμοί, υπάρχουν κι άλλα γεγονότα (που δεν μάθαμε ποτέ) πίσω από τα γεγονότα (που διαβάσαμε στα πρωτοσέλιδα), υπάρχει και ο άνθρωπος Νικοπολίδης πίσω από τον αθλητή Νικοπολίδη. Και αυτόν τον άνθρωπο τον γνωρίζουμε μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του. Κι όχι μόνο από τις καλές πλευρές του. Αλλά και από τις δύσκολες. Κάποιες από τις οποίες δεν διστάζει να αποκαλύψει από μόνος του στο βιβλίο, αλλά και κάποιες άλλες που μπορεί να τις διακρίνει όποιος το διαβάσει προσεκτικά.

Θα πείτε, «και είναι αυτός λόγος να πάρω το βιβλίο;». Για τους «περίεργους», ναι. Για τους συλλέκτες εμπειριών, επίσης. Όπως και για τους βιβλιοφάγους. Ξέρετε για ποιους δεν είναι; Για τους οπαδούς. Κι όμως, αυτοί είναι οι πρώτοι που πρέπει να το διαβάσουν. Και ξέρετε γιατί; Γιατί το σινάφι που τους ενημερώνει μέσω των φυλλάδων ή των άλλων Μέσων, είναι σε γενικές γραμμές ...τεμπέλικο όταν πρόκειται για διάβασμα. Οι ρεπόρτερ προτιμούν να γράφουν παρά να διαβάζουν. Κι όμως, αν είχαν διαβάσει το βιβλίο του Αντώνη, θα είχαν να γράφουν για μέρες...

Πολλά θέματα ανοίγει το βιβλίο «Ο αγώνας της ζωής μου», η αυτοβιογραφία του Αντώνη Νικοπολίδη. Φυσικά δεν θα καθίσω να τα απαριθμήσω, ωστόσο θα αναρωτηθώ: δεν τους ενδιαφέρει, δηλαδή, τους οπαδούς του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού αν ο Κόκκαλης είναι καλύτερος από τον Βαρδινογιάννη; Ποιοι είναι καλύτεροι οπαδοί; Τι έγινε στη Ριζούπολη; Πώς βρέθηκε ο Νικοπολίδης από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό; Δεν ενδιαφέρει κανέναν η πραγματική σχέση του Αντώνη με την ...κηπουρική, μετά τον σάλο που ξέσπασε στα Μέσα πριν λίγα χρόνια; Δεν είναι θέμα τα συναισθήματα που τρέφει για τον Κώστα Χαλκιά; Δεν θέλουν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ να ξέρουν πώς αισθάνεται ένας αντίπαλος στην Τούμπα;

Ανεξαρτήτως των «θεμάτων» που μπορεί να γεννά αυτό το βιβλίο, ο καθένας θα μπορούσε να φανταστεί πριν το διαβάσει πως πρόκειται για ένα «παραμύθι» με ευτυχισμένο τέλος. Άλλωστε, η καριέρα και η συνολική επιτυχία του Αντώνη Νικοπολίδη είναι κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ωστόσο, στα παραμύθια υπάρχουν καλοί και κακοί, ήρωες και αντι-ήρωες. Στις αυτοβιογραφίες υπάρχουν άνθρωποι. Και δεν τις γράφει κάποιος καλός παραμυθάς, αλλά κάποιος που έζησε τα γεγονότα. Και τα γράφει από την πλευρά που τα είδε αυτός, όπως τα αισθάνεται, όπως τα έζησε ή όπως θέλει ο ίδιος να τα βλέπει από την απόσταση που του δίνει ο χρόνος. Υποκειμενικά και με το φίλτρο των δικών του ματιών...

Εμένα, το φίλτρο που τα είδε ο Νικοπολίδης μου φάνηκε ενδιαφέρον. Δεν αποκαλύπτω αν μου άρεσε ή όχι (ομολογώ πως πολλές φορές με έβαλε σε διαδικασία δεύτερων σκέψεων), γιατί τέτοιου είδους κριτική επίσης θα ήταν υποκειμενική, οπότε πιθανότατα από φίλτρο σε φίλτρο, θα χάναμε την ουσία. Κι από ουσία αυτή η έκδοση, έχει μπόλικη!

Μέχρι να αναδειχθούν όλα τα θέματα που ανοίγει ο Αντώνης Νικοπολίδης στην αυτοβιογραφία του, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Η αυτοβιογραφία του Αντώνη Νικοπολίδη με τίτλο «Ο αγώνας της ζωής μου», κυκλοφορεί από την Εμ Βι Παμπλικέισονς.