Μπραζούκα ή Τάνγκο; Δυο μπάλες, μια ιστορία! (vids)

«Μπραζούκα»! Αυτό είναι το ηχηρό, σχεδόν θορυβώδες -ίσως και απειλητικό για τους τερματοφύλακες- όνομα της μπάλας του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Δεν με νοιάζει πώς τη λένε, για να πω τη μαύρη αλήθεια, ωστόσο αυτή η «Μπραζούκα» μου θύμισε μια άλλη μπάλα, εκείνη που ονειρεύονταν να χαρούν στα πόδια τους εκατομμύρια πιτσιρικάδες σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων τούτο το πόνημα. Εκείνη, η άλλη μπάλα, η παλιά, είχε σαφώς πιο καλλιτεχνικό όνομα. Υποσχόταν από μόνη της χορευτικές πιρουέτες στους αγωνιστικούς χώρους, φιγούρες και ...«χαϊδολογήματα», σε μια άλλη, πιο σοφτ πορνό εκδοχή από τις -παραδοσιακά- χαρντκόρ εξέδρες. Όλοι κάποτε θελήσαμε να έχουμε μια «Τάνγκο», έστω κι αν η πρώτη μας κίνηση όταν επιτέλους τη βρίσκαμε μπροστά μας, δεν ήταν να την κλοτσήσουμε, αλλά να την αγγίξουμε, να τη χαϊδέψουμε, να τη νιώσουμε στα χέρια μας, σαν να θέλαμε να βεβαιωθούμε πως δεν κοιμόμασταν, πως είχαμε δικό μας το απωθημένο, πως πραγματοποιούσαμε μια ερωτική φαντασίωση με την καλύτερη γκόμενα που είχαμε φανταστεί ως τότε. Η «Τάνγκο» για την πιτσιρικαρία εκείνης της εποχής ήταν ...ιερή, ήταν έρωτας!

Πρωτοεμφανίστηκε στο Μουντιάλ του 1978, στην Αργεντινή. Στη χώρα του τάνγκο, από όπου πήρε και το όνομά της. Οι πρώτοι που τη χόρεψαν μέχρι τελικής πτώσης ήταν οι χαιτάδες του Λουίς Σέζαρ Μενότι, μια άλλη Αργεντινή πριν από εκείνες των μεγάλων σταρ που ακολούθησαν, του Μαραντόνα και του Μέσι. Ήταν η Αργεντινή του Κέμπες, του Αρντίλες, και του Πασαρέλα, η Αργεντινή του δικτάτορα Βιντέλα, η Αργεντινή που κατηγορήθηκε για σικέ αγώνα με το Περού, η Αργεντινή που πήρε τελικά τον τίτλο της Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας στον συναρπαστικό τελικό με την Ολλανδία. Όπως θα διαπιστώσετε στα βίντεο που συνοδεύουν το θέμα, τότε οι χοροί της «Τάνγκο» είχαν πολλά τσαλίμια και αρκετά γκολ...

Το 1982 η «Τάνγκο» ξαναδήλωσε «παρούσα» σε Μουντιάλ. Με το ίδιο, αργεντίνικο όνομα, με λάτιν διάθεση, με ακόμα περισσότερο θέαμα, σε ένα από τα πιο συναρπαστικά Παγκόσμια Κύπελλα της ιστορίας. Με οικοδέσποινα την Ισπανία η λογική έλεγε πως το τάνγκο θα δώσει τη θέση του στο φλαμένκο, ωστόσο μπάλα «Φλαμένκο» δεν χαϊδέψαμε ποτέ. «Τάνγκο» κλότσαγε η -πιθανότατα- θεαματικότερη Βραζιλία των τελευταίων 30 χρόνων, μια «Τάνγκο» ζάλιζαν στον συγκλονιστικό ημιτελικό Γαλλίας - Γερμανίας 3-3 που κρίθηκε στα πέναλτι (εννοείται πως και τότε στο τέλος κέρδιζαν οι Γερμανοί, έστω κι αν έχασαν δύο διαδοχικούς τελικούς), μια «Τάνγκο» έστελνε διαρκώς στα δίχτυα ο Πάολο Ρόσι, πρώτα για να κερδίσει μόνος του ολόκληρη Βραζιλία σε εκείνο το αξέχαστο 3-2 των ομίλων, μετά για να αποκλείσει την Πολωνία στον ημιτελικό και τέλος, για να δώσει στην Ιταλία την ώθηση για το 3-1 επί της Γερμανίας στον τελικό. Είπαμε, τότε έμπαιναν γκολ...

Η «Τάνγκο» αποχώρησε από τα Μουντιάλ το 1986. Αλλά όχι και από τις καρδιές μας. Πάντα μια «Τάνγκο» θέλαμε να έχουμε ανάμεσα στα πόδια μας, παίζοντας μπάλα 7 με 7 στο προαύλιο της εκκλησίας και αργότερα στο γήπεδο του Κεραυνού. Μια ονειρεμένη «Τάνγκο» και μαζί τα όνειρά μας. Έστω κι αν η «Αζτέκα» που την αντικατέστησε στο Μουντιάλ του Μεξικό το 1986, επίσης μας πρόσφερε μεγάλες συγκινήσεις στις πρώτες σπουδαίες παραστάσεις του ...θεού του τάνγκο επί χόρτου, του Ντιέγκο. Για όσους δεν θυμούνται, αξίζει μια ματιά στην ...ταλαιπωρία που υπέστη η «Αζτέκα» σε εκείνον τον αλησμόνητο -για όσους τον είδαν- τελικό Αργεντινή - Γερμανία 3-2. Μην τα ξαναλέμε, στους τελικούς τότε έμπαιναν γκολ...

Δεν είχα σκοπό να γράψω άλλη μια ρετρό ιστορία και ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα με τις αναμνήσεις μου. Ωστόσο, ως μέλος εκείνης της γενιάς, αισθανόμουν πάντα ότι όφειλα έναν φόρο τιμής στην μπάλα που μας μεγάλωσε, έστω κι αν σπάνια είχαμε την τύχη να την ...χαϊδέψουμε. Είπαμε, πρώτα χάδια, μετά κλοτσιές, σε ένα ερωτικό παιχνίδι δίχως όρια. Την αφορμή μου την έδωσε η πληθωρική «Μπραζούκα». Η μπάλα του πρώτου Μουντιάλ που θα διεξαχθεί τόσο κοντά στην Αργεντινή. Τόσο κοντά εκεί που -για κάποιους- ξεκίνησαν όλα...

Μέχρι να στερέψουν οι αναμνήσεις, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...