Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα;;;

Βέβαια, η έκφραση -αλά Ρουβά- «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα», πιθανότατα σημαίνει και πως μέχρι τώρα ο υπουργός δεν ήταν εδώ γύρω. Δεν μπορεί να ψηφίζεις 3ο μνημόνιο και να νομίζεις πως τώρα, τώρα, ΤΩΡΑ αρχίζουν τα δύσκολα και πως μέχρι τώρα ήταν τα εύκολα. Έτσι;

Σε κάθε περίπτωση, πλέον έχουν αρχίσει και επισήμως τα δύσκολα. Μέχρι τώρα ήταν ανεπίσημες οι δυσκολίες. Τις τράβαγε ο καθένας μόνος του. Το προσωπικό του κουπί. Ανεπίσημα όμως. Δεν το είχε πει ολόκληρος υπουργός για να το λέμε και παραέξω. Μυστικό το κρατάγαμε. Βγαίναμε έξω και κάναμε πως έχουμε λεφτά, γιατί επισήμως ζούσαμε τα «εύκολα». Τώρα μπορούμε να το πούμε. Δυσκολευόμαστε. Ζοριζόμαστε. Σφιγγόμαστε να βγει κανένα σκατό, να το αποξηράνουμε και να το βουτήξουμε παξιμάδι σε ληγμένο γάλα, να μας ξαναπιάσει κόψιμο και να αρχίσουμε να λειτουργούμε ως ανεξάρτητοι, αυτόνομοι και αυτοσυντήρητοι οργανισμοί: ό,τι παράγει ο καθένας, θα καταναλώνει. Αυτό θα πει οικονομία κι αν δεν το ξέρει καλά ο αρμόδιος υπουργός, ποιος το ξέρει;

Δεν γκρινιάζω. Ολόκληρο(;) δάνειο πήραμε. Έχουμε νέα μέτρα. Με γεια μας, με χαρά(;) μας! Καλορίζικα, καλές δουλειές(;) και καλούς απογόνους. Δεν μπορεί, με τόσο πήδημα, όλο και κάποιοι θα συλλάβουν. Ή, έστω, θα τους συλλάβουν, όταν σταματήσουν να πληρώνουν, γιατί δεν θα έχουν να πληρώνουν ενώ θα πρέπει να πληρώνουν τόσο κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα, επειδή ο υπουργός δεσμεύτηκε πως τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.

Τέλος πάντων, αυτό με τα δύσκολα κι αυτό με τα μέτρα το εμπέδωσα, δεν χρειάζομαι άλλες εξηγήσεις. Εκείνο που δεν μπορώ να χωνέψω είναι αυτή η νέα ...δημοκρατία. Όχι το κόμμα. Όχι μόνο το κόμμα. Όχι μόνο αυτό το κόμμα. Η νέα δημοκρατία που δεν επιτρέπει στους βουλευτές, στους εκπροσώπους του λαού, στους εκλεγμένους από το λαό κοινοβουλευτικούς παράγοντες, που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να εκφράσουν άλλη γνώμη από την επίσημη γραμμή του κόμματος. Αυτό, μάγκες, δεν είναι δημοκρατία. Αυτό είναι νέα δημοκρατία, νέας μορφής δημοκρατία, που θυμίζει άλλες εποχές. Στο φινάλε, ποιος ο λόγος να ψηφίζουμε βουλευτές αν αυτοί δεν έχουν δικαίωμα να διαφωνήσουν με τον αρχηγό τους; Τότε, ας ψηφίζουμε μόνο αρχηγό. Ή, ας μην ψηφίζουμε καθόλου αν δεν τους βολεύει. Ας το πάρουμε απόφαση πως αυτή η ...νέα δημοκρατία τους, είναι δικτατορία με νέο τίτλο (τιμής)...

Ωστόσο, αφού ακόμα έχουμε αυτό το δικαίωμα (εκτός κι αν μας το αφαίρεσαν τα νέα μέτρα μαζί με μισθούς, συντάξεις και αξιοπρέπεια), τουλάχιστον ας σεβαστούν ότι απαιτούμε από αυτούς που ψηφίζουμε, να μας εκπροσωπούν. Να εκφράζουν την άποψή τους, ακόμα κι αν αυτή διαφέρει από εκείνη του αρχηγού του κόμματος. Γι΄ αυτό, άλλωστε, επιλέγουμε τον βουλευτή που θα μας εκπροσωπήσει. Αλλιώς, θα βάζαμε σταυρούς μόνο στα μνήματα. Για την ώρα, όποιος διαφωνεί, διαγράφεται. Έστω κι αν διαφωνεί επειδή μέσα του γνωρίζει, καταλαβαίνει, το νιώθει πως δεν θα μπορεί να κυκλοφορήσει στη γειτονιά του, να σφίξει τα χέρια που τον στήριξαν, να καλημερίσει τη γειτόνισσα χωρίς εκείνη να τον στραβοκοιτάξει. Έστω κι αν διαφωνεί επειδή ...δικαίωμά του είναι να διαφωνεί. Μεγάλα παιδιά είναι κι οι βουλευτές, έχουν(;) κρίση. Ακόμα κι όταν η χώρα βρίσκεται σε κρίση. Οικονομική; Αξιών; Δημοκρατίας; Ποιος ξέρει; Πάντως, αν υπάρχει κάποιος που το ξέρει, μην το πει. Κινδυνεύει με διαγραφή.

Η Ελλάδα σε κρίση. Ή, η Ελλάδα στον γύψο;

Μέχρι να τον βγάλουμε, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...