Το ποδόσφαιρο με έκανε καλύτερο άνθρωπο

Και γι αυτό πορεύεται σαν μοναχικός λύκος όλα αυτά τα χρόνια της σπουδαίας καριέρας του.
Αφού συνήλθα από το θετικό σοκ της τηλεοπτικής εικόνας, ασυναίσθητα ξύπνησαν μέσα μου τα παιδικά χρόνια όταν λάτρεψα πρώτη φορά το ποδόσφαιρο. Όταν παιδάκι οκτώ χρονών πρωτοκλώτσησα τόπι στις αλάνες της οδού Νορντάου στου Γκύζη. Συνειδητοποίησα ότι το να κλωτσάω μια μπάλα ήταν -και είναι ακόμη σε αυτή την ηλικία - για εμένα λύτρωση. Δεν ξέρω γιατί. Ξέρω μόνο ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος. Έμαθα να αγωνίζομαι στη ζωή μου μέχρι το τέλος. Μέχρι την ώρα που θα σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη.
Έμαθα να υποστηρίζω την ομάδα μου. Δηλαδή, τους συνανθρώπους μου.
Έμαθα να αγωνίζομαι τίμια και με αξιοπρέπεια.
Έμαθα σχεδόν τα πάντα μέσα στα γήπεδα. Η ζωή μου σαν ένα ματς. Το σπουδαιότερο, όμως, είναι ότι γνώρισα κυριολεκτικά εκατοντάδες ανθρώπους. Συμπαίκτες, προπονητές, παράγοντες και φιλάθλους. Ορισμένοι απ αυτούς έμειναν φίλοι για πάντα και είμαι ευτυχισμένος γι αυτό.
Μπαίνοντας στη «χρονομηχανή» των άλμπουμ είδα φωτογραφίες του χθες όπου το σορτσάκι έφτανε μέχρι τα γόνατα, γιατί δεν υπήρχε τόσο μικρό μέγεθος για τα καλαμένια ποδαράκια μου στην πρώτη μου ομάδα τον…΄Αγιαξ Γκύζη.
Τότε, στο μακρινό 1976, που πηγαίναμε με σακούλες σκουπιδιών και μαζεύαμε από το πεδίον του Άρεως το γκαζόν που είχαν κουρέψει οι κηπουροί. Το πηγαίναμε στο «Μαρακανά» όπως το λέγαμε, ένα ξέφωτο στο δασάκι της Ευελπίδων και απλώναμε το χόρτο πάνω στο χώμα και τις πέτρες. Έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα παίζαμε σε γήπεδο με χόρτο, αλλά κυρίως δεν θα χτυπήσουμε όταν πέσουμε κάτω. Εννοείται ότι γυρίζαμε σπίτι με πληγές που έκαναν ένα μήνα να περάσουν.
Διαβάστε το άρθρο στο aixmi.gr