Τυχαίο; Δε νομίζω...
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ότι η «επιδημία» για την οποία έγραφα τότε, θα μας έδινε τόσο γρήγορα ένα νέο, επώνυμο και πιασάρικο κρούσμα, όπως αυτό του Κλάους. Ωστόσο, όταν ζεις στην Ελλάδα των Μνημονίων και καταφέρνεις να διατηρείς τον κοινό νου και να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει γύρω σου, τότε πρέπει να τα περιμένεις όλα. Όπως πιτσιρικάδες σαν τον Κατίδη, που υψώνουν το χέρι σε ναζιστικό χαιρετισμό, ή άλλους -όχι και τόσο- πιτσιρικάδες σαν τον Κλάους, που πρώτα αναρωτιούνται «πού ΄σαι, ρε Παπαδόπουλε;» και μετά -δια της μεθόδου της κωλοτούμπας- ψάχνουν τρόπο να εξασφαλίσουν ένα «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» για να μην ακολουθήσουν τη μοίρα του προηγούμενου «νοσταλγού» του φασισμού, τον οποίο (φασισμό) ποτέ δεν γνώρισε και άρα δεν γίνεται να νοστάλγησε...
Πρωτοφανές δεν είναι, λοιπόν, αυτό που συνέβη με τον Κλάους. Προφανές είναι και έχει σχέση με αυτό που περιέγραφα στο σχόλιό μου μετά την υπόθεση Κατίδη. Η Ελλάδα της εποχής μας δεν υποφέρει μόνο από έλλειψη ρευστού, αλλά και από έλλειψη παιδείας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο ένας να θεωρεί πως είναι «μαγκιά» ο χαιρετισμός που καθιέρωσε ένας τρελός με γελοίο μουστάκι αιματοκυλώντας τον πλανήτη, κι ο άλλος να νομίζει πως είναι εξυπνάδα να υιοθετεί το ...σίλβερ αλέρτ «πού ΄σαι, ρε Παπαδόπουλε;» των παππούδων-νοσταλγών της Χούντας. Χωρίς, ωστόσο, να ρωτήσει τον παππού του διπλανού του, του κολλητού ή του συμπαίκτη του, ο οποίος δεν καλοπέρασε τότε που ο Παπαδόπουλος ...δεν ήταν αγνοούμενος. Γιατί τότε μπορεί να ήταν αγνοούμενος ο ίδιος ο παππούς του κολλητού του, ζώντας(;) στα τουριστικά θέρετρα (το θήτα με φι) που είχαν εγκαινιάσει ο Παπαδόπουλος με την παρέα του, χωρίς να χρειαστεί να περάσουν 40-45 χρόνια για να αναρωτηθεί, όχι «πού ΄σαι, ρε Παπαδόπουλε;», αλλά να λέει από τότε «πού ΄σαι μάνα και πατέρα;», «πού ΄σαι, γυναίκα;» και «πού ΄σαι, γιε μου;»...
Προφανώς, ο παππούς του Κλάους δεν έφαγε ξύλο στην ΕΣΑ ούτε πήγε διακοπές διαρκείας σε ερημονήσια. Και επίσης προφανώς, ο Κλάους δεν ρώτησε κανέναν άλλον για τον δικό του παππού. Όπως ο Κατίδης, όταν διδασκόταν (αν διδασκόταν...) το μάθημα για τα κατορθώματα του ναζισμού, πιθανότατα είχε κάνει κοπάνα για να χτυπήσει κανένα τατουάζ με τα τσιτάτα κάποιου μαύρου ράπερ. Δεν θα μπω στη διαδικασία να ξαναψάξω ελαφρυντικά περί αμάθειας ή ημιμάθειας, γιατί -όπως έχω ξαναγράψει- όταν είσαι σε θέση να οδηγήσεις, να ψηφίσεις ή να γκαστρώσεις, τότε οφείλεις να είσαι σε θέση να αναλάβεις και τις ευθύνες για τις πράξεις σου. Είτε είσαι 20 όπως ο Κατίδης, είτε -πολύ περισσότερο- όταν είσαι 25, όπως ο Κλάους.
Θα μου πείτε, «τελικά θα χρειάζεται πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να παίξει κάποιος μπάλα;». Όχι. Δημοκρατία έχουμε (εδώ τους βολεύει και τους δύο), ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι γουστάρει. Όταν, όμως, ανήκεις σε έναν σύλλογο, σε μια ομάδα, οφείλεις να γνωρίζεις και να σέβεσαι την ιστορία της, όπως φυσικά και να ακολουθείς τους κανόνες της. Όταν είσαι επαγγελματίας, χτυπάς την κάρτα στο μηχάνημα κι όχι τη γροθιά ανάμεσα στα μάτια του συναδέλφου ή του εργοδότη σου. Εκτός κι αν πιστεύεις πως επί Παπαδόπουλου ή επί Χίτλερ, η ανυπακοή στους κανόνες επιβραβευόταν με κάτι άλλο, πέρα από το …μασάζ στην ΕΣΑ ή από ρομαντική κρουαζιέρα με δωρεάν διαμονή στη Μακρόνησο και τη Γυάρο. Τότε είσαι όντως αμαθής και δικαιολογείσαι. Είσαι όμως;
Το σίγουρο είναι πως, είτε από μόδα είτε από κάποιο ανεξήγητο πείσμα, πλέον παρακολουθούμε κάποια γεγονότα που -υποκρινόμαστε πως- μας ξενίζουν, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να ήμασταν προετοιμασμένοι να τα αντιμετωπίσουμε. Δεν λέω να τα αποδεχθούμε. Ωστόσο, όταν βλέπεις τον -άγνωστο το ευρύ κοινό- υποαπασχολούμενο ή άνεργο γιο του γείτονα να εκφράζεται με τέτοια συμπεριφορά, δεν μπορεί να κωφεύεις και να πιστεύεις πως το «φαινόμενο» περιορίζεται μόνο στη γειτονιά σου και μόνο στους «ανώνυμους» Έλληνες. Είναι πολύ πιο μεγάλο αυτό που συμβαίνει. Πολύ σοβαρότερο και χρειάζεται αντίστοιχα σοβαρή διαχείριση. Δεν το ΄χει η κούτρα των νέων μας να κατεβάζει ψείρες. Είπαμε. Επιδημία είναι. Κι όπως όλες οι επιδημίες, έτσι και αυτή, έχει βλαβερές συνέπειες. Αλλά και αντίδοτο, αρκεί να ψάξουμε να το βρούμε και να μην αρκούμαστε σε αφορισμούς για «κωλόπαιδα» και «φασίστες». Μπορεί να είναι, αλλά μπορεί και να μην είναι και -ειδικά στο ποδόσφαιρο- η αμφιβολία είναι υπέρ του αμυνόμενου, εκτός από την περίπτωση του οφσάιντ…
Μέχρι να βρούμε το αντίδοτο, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ.: Για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από την Εμβιπή Παμπλικέισονς (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
