Ρίτσ-ι εντ φέιμους! (ασύλληπτα vids)
Το -εξ αφορμής Τζίνας Σπηλιωτοπούλου - διήμερο αφιέρωμα της προηγούμενης εβδομάδας στα μουσικά δρώμενα της δεκαετίας του ΄80 με ολίγον από νάιντις, είχε ανταπόκριση. Τέτοια ώστε δύο καλοί φίλοι, την κρίση των οποίων εμπιστεύομαι (λέμε τώρα...), να μου προτείνουν μετά τις ρετρό ιστορίες της Τρίτης, να καθιερώσω και τα ρετρό ακούσματα της Πέμπτης! Δεν υπόσχομαι ότι κάθε Πέμπτη θα ...την ακούμε, ωστόσο θα κάνω μια αρχή.
Ως παιδιά, ήμασταν λίγο ...ψυχανώμαλα. Η αλήθεια είναι πως ακούγαμε τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα. Αυτιά - μίξερ. Όλα τα αλέθαμε. Από Ζέπελιν και Ρέινμποου μέχρι Μάικλ Τζάκσον και Ρικ Άστλεϊ (δεν ξεχνάω τίποτα λέμε...) κι από Παπακωνσταντίνου και Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ μέχρι Στέλιο και ...Τόλη-δες (Βοσκόπουλο, αλλά και Τσιμογιάννη). «Τρέχα γύρευε και Νικολό καρτέρα», που έλεγε -πολύ σωστά- κι ο μακαρίτης ο πατέρας μου, έστω κι αν δεν ήξερα πού να τρέξω, τι να γυρέψω, ποιος ήταν ο Νικολός κι αν το «καρτέρα» ήταν το επώνυμο του Νικολού (Καρτέρας, όπως π.χ. Κατέβας, τον οποίο επίσης ακούγαμε τότε - ακούστε τον κι εσείς και, ναι, το συγκεκριμένο τραγούδι είναι κι αυτό παλιό)...
Ανεβαίναμε με Κατέβα, κατεβαίναμε με ό,τι βρίσκαμε, ωστόσο είχαμε πάντα και ξεχωριστές, προσωπικές προτιμήσεις. Εμένα, ας πούμε, η μεγάλη αδυναμία μου ήταν ο παλιός, καλός, Κώστας Τουρνάς. Ο Παππούς έλιωνε τον «Σταυρό του Νότου» και αγαπούσε τον Βασίλη (ένας ήταν ο Βασίλης) μέχρι τη «Διαίρεση». Ο Δεμπασκαλάς ήταν με τον Τόλη (όχι τον Τσιμογιάννη, τον άλλο). Ο Πατούσας αγαπούσε Παπάζογλου. Ο Πέτρος ο Αρμένης παλιά ροκ. Κι ο Φώτης... Ο Φώτης είχε εντρυφήσει τόσο στα σκυλάδικα, που μέρα παραμέρα μας μάθαινε κι ένα καινούργιο «μεγάλο όνομα» -όπως ισχυριζόταν- του λαϊκού πενταγράμμου. Από τον Βασίλη Ζερβό και τη Χαρούλα Ντάνου, μέχρι τον θυελλώδη Αντώνη Λορέντζο και τον ...ποδοσφαιρικό Τάσο Κρυστάλλη, ο οποίος απειλούσε την γκόμενα του καλτ ζεϊμπέκικου «Παιχνίδια και τρέλες» ότι θα την παίξει στο κρεβάτι του ...μπάλα! Έπος...
Εκείνος που ισορροπούσε την υποκουλτούρα του Φώτη ήταν ο Παππούς. Ο οποίος κάθε φορά στα γενέθλιά μου, έφερνε δώρο κασέτες. Μία τον «Σταυρό του Νότου», μία το «Ρέινμποου», μία την «Εκδίκηση της Γυφτιάς», πάντα προσπαθούσε να μας πηγαίνει σε άλλα μονοπάτια. Και πάντα τον ακολουθούσαμε, όλοι εκτός του Φώτη. Πώς, άλλωστε να αντισταθείς μετά το ...έπος του Κρυστάλλη στο πραγματικό έπος «Τεμπλ οφ δε Κινγκ», με την ηλεκτρική κιθάρα του Ρίτσι Μπλάκμορ και την ηλεκτρική φωνή του Ρόνι Τζέιμς Ντίο;
Όταν καθόμασταν οι δυο μας, εγώ με τον Παππού, να ακούσουμε μουσική παίζοντας τάβλι (αυτός με έμαθε και το παραδέχομαι, έστω κι αν εξέλιξα τις τακτικές μου στους ατελείωτους μήνες της Αεροπορίας), πάντα ψάχναμε και νέα ακούσματα, είτε μέσα από τις κασέτες που είχα βρει τρόπο και έγραφα σε ένα τοπικό δισκάδικο, είτε από εκείνες που κουβαλούσε εκείνος. Κάποια περίοδο είχαμε σκαλώσει με τον Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ. Παρότι σε πολλά κομμάτια γελούσαμε και χαβαλεδιάζαμε, σίγουρα κάποια μας άγγιζαν διαφορετικά. Έστω κι αν στην αρχή αυτό το άγγιγμα πάντα έφερνε διάθεση για πλάκα. Όταν, ας πούμε ακούσαμε για πρώτη φορά τον Λάκη να ...παλεύει με την «ατζέντα που μουσκεύει στο νερό», μάλλον δεν πιάσαμε το νόημα και σταθήκαμε περισσότερο στους «διαφορετικούς» στίχους και το περίεργο άκουσμα. «Κάτι σαν τζαζ», αποφάνθηκε ο Παππούς, ο οποίος ήξερε κλασική κιθάρα και κάτι παραπάνω σκάμπαζε από μουσική. Χρόνια μετά, ξανακούγοντας αυτό το κομμάτι από τη μεταλλική φωνή της Σωτηρίας Λεονάρδου, ανατρίχιασα από την ερμηνεία και -κυρίως- τις αναμνήσεις...
Κάποια από εκείνες τις φορές που παλεύαμε με τον Παππού να στρογγυλέψουμε τα ζάρια, εμφανίστηκε ο Φώτης με μια κασέτα. «Αν ...αγαπήσατε μια φορά τον Κρυστάλλη με την μπάλα, τώρα θα τον λατρέψετε», μας απείλησε και έβγαλε από το παλιό Σάνυο κασετόφωνο κάποια επιλογή από αυτές τις ανισόρροπες, που ξεκινούσαν με Βασίλη, συνεχίζονταν με Άλις Κούπερ και ολοκληρώνονταν με τη «Ρωγμή του χρόνου» του Παπάζογλου. Ό,τι να ΄ναι εμείς, αλλά ο Φώτης ήταν σε άλλο επίπεδο. «Το "παιχνίδια και τρέλες" ήταν μόνο η αρχή. Ο μέγας Κρυστάλλης έβγαλε και συνέχεια. "Έλα, μωρό μου, έλα τώρα που σε βρήκα, να σε κάνω να στενάζεις από γλύκα"...»! Σκοτοδίνη! Στο προηγούμενο έπος του, ο αοιδός απειλούσε την γκόμενα πως θα την παίξει μπάλα στο κρεβάτι, ενώ στο καινούργιο πως θα την κάνει να σπαρταράει σαν το ψάρι!
Βιτσιόζος ο Τάσος με τις μπάλες και τα ψάρια, βιτσιόζος κι ο Φώτης που παρότι δεν σκάμπαζε από μπάλα σίγουρα είχε πηδήξει μέχρι και γοργόνα(!), ακόμα πιο βιτσιόζοι εμείς, που άμα πίναμε κανένα ποτήρι παραπάνω, απαιτούσαμε ...«το ψάρι, το ψάρι». Έστω κι αν ο Παππούς πάντα ισχυριζόταν πως «το καλύτερο ψάρι είναι το μπιφτέκι» κι όταν πηγαίναμε παρέα σε ψαροταβέρνα ρωτούσε αν υπάρχει ...ψαρονέφρι.
Μέχρι να ξεχάσω εκείνες τις εποχές με τα ...απίστευτα ακούσματα, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ.: Τους πρωταγωνιστές της ρετρό ιστορίας, μπορείτε να τους γνωρίσετε καλύτερα στο μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή Παμπλικέισονς (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου. Για αυτό και ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
Υ.Γ.2: Τώρα μπορείτε να βγείτε στους δρόμους πανηγυρίζοντας! Το Σάββατο 27 Απριλίου (12:00) θα τα πούμε από κοντά, στην εν Αθήναις παρουσίαση του βιβλίου μου, στο βιβλιοπωλείο Ιανός (Σταδίου 24). Ο Μίλτος ο Νταλικέρης και η παρέα του θα είναι εκεί. Κι ό,τι σας βρήκε, σας βρήκε!
